รักหมดใจ นายเพื่อนพี่

ทำไมมาด้วยกัน

"เฮียกลับมาแล้วคะ"

น้องสาวคนสวยตะโกนลั่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน

พี่ชายหันไปมองตามเสียงตะโกน ปรากฎร่างสูงของเพื่อนเดินมาพร้อมกัน

"อ้าว ทำไมมาด้วยกัน"

พี่ชายถามพร้อมจ้องทั้งสองสลัปไปมา

"กูเจอน้องมึงหน้าปากซอย"

พูดจบก็เดินมานั่งข้างน้ำมนต์

"อ้อ"

น้ำมนต์พูดแค่นั้น ก็ไม่สงใสอะไร

"เฺฮีย หนูไปพักก่อนนะ"

พอได้โอกาสเธอก็ชิ่งหนีดีกว่า

"เดี๋ยว"

พี่ชายทำหน้าสงใสก่อนตั้งคำถาม

"คะ"

หญิงสาวชะงักเท้าทันที

"รายงานตัว ทำไมนานจัง"

สายตาของพี่ชายทำเหมือนจับพิรุจ

"อ้อ เสร็จแล้วหนูไปเดินห้างต่อ"

เธอตอบอย่างตะกุกตะกัก ผิดกับอีกคนที่เอาแต่ก้มเล่นโทรศัพท์ไม่เดือนร้อนอะไรเลย

พี่ชายไม่ตอบอะไรเอาแต่พยักหน้า

เช้าวันเปิดเรียน

เธอเข้ามาในห้องเรียนก็พบกับเพื่อนนั่งกันก่อนแล้วอยู่หลายคน เธอเลือกไปนั่งโต๊ะว่าง

"เธอ "ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก็พบเพื่อนสองคนหันหน้ามาหาฉันและส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร

"เธอชื่ออะไร สวยจัง"

คนที่นั่งข้างฉันกล่าวทักทาย

"เราชื่อน้ำข้าว เรียกข้าวก็ได้"

ฉันตอบกลับไป

"เรามิ้น ส่วนนี่ แพง เรามาเป็นเพื่อนกันนะ"

มิ้นพูดพรางยิ้มหวาน

"อืม ได้ดิ เราก็ยังไม่มีเพื่อน"

"ข้าว มองดูนั่นดิ คนนั้นมองเธอใหญ่เลย นั่นคือพอร์ช ลูกชายเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวหลายแห่งเลยน้า"

มิ้นพูดพลางพยักพเยิดหน้าไปทางพอร์ช

"อื้ม "

ฉันตอบเพื่อนไปสั้นๆ ไอ้หล่อก็หล่ออยู่หรอก แต่สายตาที่มองมานั่น หื่นชะมัด

"อื้มอะไรละ เขาสนใจแกนะข้าว เนี่ยเพจมหาลัย เปิดวาปตั้งแต่วันรายงานตัวแล้ว"

มิ้นยังอธิบายต่อ

"แล้วไงละ นู่นอาจารย์มาแล้ว"

ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอน

จบคลาสก็เกือบเที่ยงเฮียบอกให้ฉันเดินไปหาที่โรงอาหารคณะวิศวะ และฉันก็ชวนเพื่อนทั้งสองไปด้วย

เมื่อฉันเดินไปยังโรงอาหารก็พบกลุ่มเฮียนั่งกันอยู่4คน มีเฮีย พี่ปุณ และอีก2คนที่ฉันไม่รู้จัก

"เฮีย หนูมาแล้ว"

ฉันเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ พี่ชาย ยังไม่ทันสังเกตุ ที่นี่ผู้ชายเยอะมาก และกำลังจ้องมาที่กลุ่มพวกฉัน และเสียงจอแจนั่นอีก

"สวยสัส"

"มึงไปขอเบอร์มากูเลี้ยงเหล้าอาทิตย์นึง"

"ถ้ากูขอได้กูคงให้มึงหรอก สัส"

"เชี่ย เหมือนตุ๊กตาวะ กูจอง"

"ใครเร็วใครได้วะ"

และบราๆ

พวกฉันทุกคนได้ยิน และแน่นอนเฮียได้ยิน และตอนนี้กัดฟันแน่นมาก

และแล้วสิ่งไม่คาดคิดก็เกิด เมื่อมีคนเดินมาขอเบอร์ฉันจริงๆ

"น้องครับ พี่ชื่อเจอยู่ปี2 น้องชื่ออะไรพี่ขอช่องทางติดต่อได้มั้ย"เมื่อสิ้นคำถามเฮียมันก็ยืนขึ้นเต็มความสูงมองไปยังคนมาใหม่ กัดฟันแน่นกระชากคอเสื้อคนชื่อเจและ

"คนนี้ น้องกูไม่จำเป็น อย่าเสือกมายุ่ง เก็บปากมึงไว้แดกข้าว "พลั๊ก เสียงผลักอีกคนให้ถอยออกไป เพื่อนฉันหน้าเหวอกันหมด

"เฮีย พอแล้ว"

ฉันรีบจับแขนเฮียไว้ เพื่อนๆเฮียมันก็เพียงมองนิ่งๆ

พอได้สติ ไอ้คนนั้นรีบยกมือขอโทษขอโพย

"ขะ ขอโทษครับเฮียน้ำมนต์

มือนั้นยกไหว้ จรดปลายคิ้วหนา

"กูมีน้องคนเดียว ไม่ต้องเสือกมาเรียกกูเฮีย ใสหัวไป"

สิ้นสุดเสียง เขาก็รนรานกลับไป

"ไอ้เชี่ย น้ำมนต์ นั่นน้องครับเพื่อน หวงแบบนี้น้องจะมีแฟนไหมนั่น"

เสียงกลุ่มเพื่อนที่ฉันไม่รู้ชื่อดังขึ้น

"กูไม่สนหรอกสัส หน้าหม้อ น้องกูกูต้องแสกนก่อนไม่ใช่ใครก็ได้ป๊ะ"

"ข้าว นี่ไอ้ราช ส่วนนั่น ไอ้ดีเทล เพื่อนเฮีย ส่วนนี่น้ำข้าวน้องสาวกู"

พอสิ้นเสียงฉันก็หันไปสวัสดีเพื่อนๆเฮีย

"สวัสดีคะะ พี่ราช พี่ดีเทล ส่วนนี่เพื่อนข้าวนะคะ

มิ้น กับแพง "

ทั้งสองหันไปไหว้พี่ๆ

"ไปสั่งข้าวกัน"

ฉันชวนเพื่อนๆ และเราก็เดินไปสั่งข้าว ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่ปุณ และเพื่อนอีกสองคนก็นั่งข้างๆและหันหน้าตรงกับพี่ๆอีกสองคน

"เชี่ยน้ำมนต์ น้องสวยขนาดนี้ มึงไม่ยอมบอกเพื่อนวะ"

คนที่ชื่อพี่ราชเอ่ยแซว

"แล้วทำไมกูต้องบอกวะ"

เฮียตอบอย่างไม่สนใจมากนัก

"อ้าว เผื่อกูจีบน้องมึง"

พี่ราชยังพูดต่อ

"เอาตีนกูไปแดกก่อน และหยุดความคิดชั่วๆของมึง"

เฮียตอบหน้านิ่ง

คนอื่นต่างก็พูดจาเย้าแหย่ ผิดกับคนตรงหน้า ที่เอาแต่นิ่ง มองแต่หน้าฉัน จนกินข้าวแทบไม่ลง ขนาดฉันพยายามมองให้รู้ว่าฉันรู้ตัว ก็ยังไม่หยุด

"เชี่ยปุณ มองน้องเขาขนาดนั้น ไม่กินน้องไปพร้อมข้าวเลยหละ"

ใช่เจ้าเดิม พี่ราช

"เชี่ย พวกมึงทุกตัวหยุดน้องกู"

เฮียพูดพร้อมส่งสายตาดุ

"พี่น้ำมนต์ครับ น้องต้องมีผัวมึงจะหวงอะไรนักหนา"

พี่ราชยังกวนไม่หยุด

"หึ คลานเข่ามาขอกูสิเพื่อนเวร"

"ถ้าผมทำจริงแล้วอย่ามาโวยนะครับ"

"เพื่อนเวร "

เฮีย ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

เอาจริงตั้งแต่เดินเข้ามา ฉันก็มองเห็นแค่พี่ปุณนะ ออร่าเขาจับมาก รูปหล่อสะอาดตาเนียบแบบ คือมันดีอะผิวพรรณที่ขาว แก้มเนียนเสื้อผ้าที่เรียบ กางเกงยีนแบรนด์ดัง อืมคำว่าเพอร์เฟคคงไม่เกินจริง แต่คนอื่นก็หล่อนะแต่น้อยกว่านิดนึง

"เฮีย"ฉันหันไปกระซิบเฮียเบาๆ

"อะไร"

เฮียหันหน้ามามอง พร้อมเหลือบมองจานอาหารฉัน อืมมันรู้ตัวแล้ว ไม่นานเฮียก็ตักกุ้งในชามฉันที่มีอยู่3-4ตัวไปแกะเปลือกให้

อืมนั่นแหละฉันแกะไม่เป็น โตมาก็มีแต่เฮียมันทำให้หมด เพื่อนๆต่างมองเฮียด้วยความเอ็นดู

"มึงก็ดูดิใครจะทนน้องกูได้ แม่งทำอะไรก็ไม่เป็น"

ผมมองไอ้น้ำมนต์มันทำสารพัดให้น้องของมันรู้สึกเอ็นดูเพื่อนขึ้นมาทันที แม่งตั้งแต่ปรุงก๋วยเตี๋ยวละ ไหนจะผูกเชือกร้องเท้าไหนจะแกะกุ้ง หึจริงๆผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของไอ้น้ำมนต์เลย แต่เขายอมคนตรงหน้าผม ที่ผมปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเธอน่าทนุถนอมมากและถ้าผมเป็นมันก็คงทำแบบเดียวกัน นึกอะไรดีๆออกผมเลยเอ่ยช่วยเพื่อนๆ

"เฮ้ย เย็นนี้ไปกินทะเลเผากัน"

พูดเสร็จผมก็หันไปขอความคิดเห็นจากเพื่อน

"อืม เอาดิ/จัดไป"

และยังไม่ลืมเหลือบไปมองคนตัวเล็ก

น้องดีใจใหญ่เลย ยิ้มกริ่มเชียว