หญิงสาวเอ่ยถามก่อนวางกระเป๋าลงบนโต๊ะซึ่งร่างของหญิงวัยสี่สิบแปดนั่งมองและยิ้มให้เธอดังเช่นทุกคืนที่มารออยู่ตรงนี้
“แม่นอนไม่หลับหรอกถ้าลูกยังไม่กลับ”
“โธ่...แม่คะ” มุกมารินครางเบา ๆ ขณะจับมือเรียวของสตรีรูปร่างเล็กบางซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความรู้สึกมากมาย
“พ่อคงหลับไปแล้วซีนะคะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว”
“พ่อยังหลับ ๆ ตื่น ๆ เห็นบ่นกับแม่ว่าหมู่นี้แม็กซ์ไม่ได้แวะมาที่นี่เลย มุกติดต่อกับพี่บ้างไหม?”
คำถามของลวิตราทำให้มุกมารินนิ่งอึ้ง มารดาของเธอคงยังไม่ระแคะระคายแต่ปัญหาใหญ่คือเธอจะหลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องนี้เช่นไรดี
“เอ้อ...” หญิงสาวไม่ทันได้ตอบก็ได้ยินมารดาถอนหายใจ
“แม่เองก็รู้สึกเป็นห่วงแม็กซ์ยังไงก็ไม่รู้ วันนี้มีคนแปลกหน้ามาถามหาเขาสองหน มุก...พี่ชายของลูกคงไม่ได้ไปทำอะไรผิดไว้นะ”
“ไม่ค่ะ แม่...ไม่ค่ะ” มุกมารินรีบปฏิเสธและบีบมือมารดาเบา ๆ
“แม็กซ์อาจจะยุ่งมากก็ได้ค่ะแม่ ที่อู่คงมี
