คิลเลียนเดินไปถึงหน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยพิเศษหากก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งเปิดประตูออกมา
“คิลเลียน”
สาวสวยผมยาวเหยียดตรงสีแดงเป็นประกายยาวเคลียไหล่ทำหน้าเหมือนตกใจเมื่อเห็นหน้านายทหารเรือหนุ่ม
“เชย์ลีน...คุณมาเยี่ยมเลทิเธียหรือ?”
คิลเลียนกล่าวพลางยิ้มให้ เชย์ลีนเป็นเพื่อนสนิทของเลทิเธียซึ่งเขารู้ดีว่าทั้งสองมักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ทว่าตังแต่เกิดเหตุการณ์ล่วงมานับอาทิตย์เขาก็เพิ่งเห็นเธอมาโรงพยาบาลวันนี้
“ค่ะ” เธอตอบไม่เต็มเสียง “คุณล่ะคะ คิลเลียน...คุณคงมาคอยดูแลเธอสินะคะ”
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วล่ะ เชย์ลีน...ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ค่อยสบายหรือเปล่า หน้าคุณดูซีด ๆ นะ”
พอโดนทักอีกฝ่ายกลับหน้าเสีย เธอดูตกใจมากกว่าปกติโดยที่คิลเลียนไม่ทันได้สังเกต
“เอ้อ...ฉันสบายดีค่ะ แต่ฉันอาจจะคิดมากเรื่องเลทิเธีย ฉันไม่สบายใจเลยค่ะที่จู่ ๆ เพื่อนสนิทต้องมาเป็นแบบนี้”
“ทุกคนก็คิดเหมือนคุณ...
