EP.03 วางยา
2144 คำ
พยศรักพ่อเลี้ยงบ้านไร่ 03
วางยา
"นี่ทำอะไรกัน!?" ธันวารีบผละใบหน้าออกห่างจากมิลลิกาทันทีเมื่อได้ยินเสียงแฟนสาวอย่างแพรพลอยที่เดินเข้ามากระชากเขาออกจนเสียหลักเซลงจากเก้าอี้บาร์ตัวสูง
"นี่เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ นี่แกจ้องจะแย่งแฟนของฉันอยู่ตลอดเลยใช่ไหม!?" เสียงของแพรพลอยทำให้เหล่าทีมงานและเหล่าผู้บริหารที่มาร่วมงานต่างมองมาอย่างให้ความสนใจ แต่ทว่ามิลลิกากลับยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มก่อนจะวางลงบนโต๊ะอย่างไม่เดือดร้อนกับสายตาผู้คนที่มองมา
"แพรใจเย็น ๆ ก่อน มันไม่ได้มีอะไรเลยนะ" ธันวาพยายามเกลี้ยกล่อมแฟนสาวเพราะกลัวว่าเรื่องจะไปกันใหญ่อีกทั้งในตอนนี้ผู้คนก็ต่างมองมาอย่างให้ความสนใจ
"มันจะไม่มีอะไรได้ยังไงในเมื่อคุณมานั่งให้มันอ่อยอยู่ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่ฉันเองก็มางานด้วย มันยังไม่เห็นหัวนี่ถ้าฉันไม่มาคุณกับมันคงพากันไปไหนต่อไหนแล้ว!"
"จะพูดอะไรก็ควรให้เกียรติกันบ้างนะคะ แล้วตรงนี้เนี่ยฉันก็เป็นคนมานั่งก่อน จะว่าใครก็หัดไปคุมคนของตัวเองให้อยู่ในโอวาทจะดีกว่า" มิลลิกาปรายตามองคู่รักตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบที่เต็มไปด้วยความรำคาญ ผู้ชายอย่างเจ้าชู้ธันวาไม่ใช่คนที่เธอจะลดตัวลงไปยุ่งด้วยคงมีแค่แพรพลอยที่หูหนวกตาบอดมัวแต่เขาข้างคนรักของตัวเองจนไม่ยอมดูความเป็นจริง
"นี่แก!!!" ธันวารีบดึงแฟนสาวของตัวเองออกไปเพื่อไม่ให้เหตุการณ์วุ่นวายมากไปกว่านี้ อีกอย่างในงานยังมีเหล่าผู้บริหารอยู่ด้วยหากเกิดอะไรขึ้นมามันคงจะไม่เป็นผลดี
"เกิดอะไรขึ้นมิล" เอมมี่เอ่ยถามขึ้นเพราะออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกมาแต่พอเดินเข้ามาเข้ามาในงานเห็นคนยืนมุงดูเหตุการณ์กันอยู่
"ก็แค่หมาตามหากระดูกไม่มีอะไรค่ะ" นางแบบสาวตอบกลับด้วยความรำคาญ เธอเองก็อยู่ดี ๆ แต่คู่รักลวงโลกคู่นั้นดันเข้ามาวุ่นวายกับเธออยู่ตลอด
"ต่อไปมิลไม่รับงานคู่กับคู่รักลวงโลกนี้แล้วนะ น่าเบื่อชะมัด" พูดจบมิลลิกาก็เดินออกไปทันทีโดยปล่อยให้เอมมี่ยืนอยู่ลำพัง ถ้าหากเธอรู้ว่างานนี้ต้องถ่ายร่วมกับธันวาเธอคงจะไม่นับงานนี้ตั้งแต่แรกไม่ใช่ว่ากลัวว่าจะมีปัญหาแต่รำคาญเสียมากกว่า
"ดูก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ใครเป็นคนเริ่ม มีแต่แพรพลอยนั่นแหละที่หลับหูหลับตาไม่มองความจริง" ทีมงานสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากมองเหตุการณ์ตั้งแต่แรกเริ่มจนจบลง
"ไหนแกบอกไม่ชอบมิลลิกาไงแล้วทำไมตอนนี้ถึงเข้าข้าง" ทีมงานอีกคนเอ่ยขึ้น
"ถึงฉันจะไม่ชอบชีนะแต่เรื่องนี้ฉันว่าชีไม่ผิด เราก็เห็นว่าต้องนั้นชีไปนั่งก่อนแล้วธันวาก็ตามไปมีแต่แพรพลอยที่มัวหลับหูหลับตาเชื่อแต่แฟนหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่เราก็รู้กันดีว่าธันวานะเจ้าชู้ขนาดไหน" คนทำงานในกองก็รู้กันดีถึงชื่อเสียงความเจ้าชู้ของนายแบบคนดังอย่างธันวาจะมีแต่ก็แฟนสาวอย่างแพรพลอยที่ไม่ยอมเปิดตารับรู้อะไร
"ก็จริงนะ มีข่าวโจมตีชีมาตั้งกี่ครั้งแต่ก็ไม่มีข่าวไหนโค่นชีลงจากบัลลังก์ได้เลยเพราะไม่มีหลักฐานมายืนยัน" เหล่าทีมงานต่างพูดคุยกันอย่างสนุกปากโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ก่อนที่มุมปากเรียกจะยกยิ้มขึ้นกับแผนการในหัว
"อื้ออ...อย่าใจร้อนสิคะเดี๋ยวมีคนมาเห็นจะเป็นเรื่องเอานะ"
"มุมนี้ไม่มีใครมาหรอกป่านนี้คงสนุกอยู่ในงานกันหมดแล้ว อืมหอม" เท้าเรียวหยุดชะงักไปในยามที่กำลังจะเดินไปสูดอากาศที่ระเบียงของคลับ ปกติเธอจะไม่สนใจเรื่องของคนอื่นแต่ทว่าน้ำเสียงของคนสองคนมันคุ้นหูเธอเสียเหลือเกิน
"อื้อ...แต่มันก็เสี่ยงอยู่ดีนี่คะ ถ้าแฟนพี่มาเห็นจะเป็นยังไงล่ะ เราไปที่ห้องน้ำกันดีกว่าไหมคะ"
"แน่ใจเหรอว่าถ้าไปแล้วจะกลั้นเสียงครางไหว?"
"พี่ก็อย่ากระแทกแรกสิคะ"
"ไม่แรงก็ไม่มันสิ ซี๊ดด...โคตรยั่ว" เสียงบทสนทนาเงียบหายไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่เริ่มดังเข้ามาใกล้ทำให้มิลลิการีบหามุมหลบในขณะที่โผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อจะดูให้ชัดเจนว่าชายหญิงคู่นั้นเป็นใคร
"หึ! ทุเรศชะมัด ส่วนอีกคนก็น่าสมเพชจริง ๆ" นางแบบสาวแค่นหัวเราะออกมาเมื่อเห็นชัดเจนว่าชายหญิงคู่นั้นเป็นใคร แต่ทว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอ มิลลิกาเลิกสนใจก่อนจะเดินออกไปนอกระเบียงเพื่อนยืนสูดอากาศในยามค่ำคืนตามลำพัง
"เป็นเกียรติมากเลยนะครับที่พ่อเลี้ยงลงมาคุยเองแบบนี้" ภายในห้องวีไอพีของคลับหรูมีร่างสูงของชายหนุ่มสองคนนั่งคุยเรื่องธุรกิจกันอยู่โดยมีลูกน้องยืนคุมอยู่ทางด้านหน้าส่วนข้าง ๆ ประกบด้วยหญิงสาวในชุดน้อยชิ้นที่นั่งคอยดูแลชงเหล้าให้อย่างเอาอกเอาใจ
"ลูกค้ารายใหญ่อย่างคุณธีภพผมต้องลงมาคุยเองอยู่แล้วครับ" ภามินเอ่ยขึ้นก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รสเลิศขึ้นดื่มอย่างละเมียดละมัย
"ถ้างั้นวันนี้เต็มที่เลยนะครับนาน ๆ ทีพ่อเลี้ยงจะลงมาแบบนี้" ธีภพเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นแก้วเหล้าในมือตรงหน้าชนกับภามินแล้วหันไปคลอเคลียกับหญิงสาวข้าง ๆ ในขณะที่ภามินไม่ได้สนใจหญิงสาวข้างกายเลยแม้แต่น้อย
ภามินนั่งดื่มอยู่สักพักก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะมากระซิบที่หูทำให้เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะนั่งดื่มต่อ
ทางด้านมิลลิกาหลังจากกลับเข้ามาในงานนางแบบสาวก็มานั่งดื่มต่ออยู่ที่เดิมโดยที่เอมมี่กลับไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะพรุ่งนี้มีงานด่วนที่ต่างจังหวัดซึ่งเธอก็ไม่ได้อะไรเพราะอยากจะนั่งผ่อนคลายก่อนที่จะกลับคอนโดมิเนียม
"อืออ~ ทำไมมึนแบบนี้นะ" มิลลิกาเอ่ยออกมาพลางใช้มือนวดคลึงขมับเบา ๆ เมื่อรู้สึกมึนทั้งที่เธอก็ไม่ได้ดื่มเข้าไปเยอะเพราะรู้ลิมิตตัวเองและต้องขับรถกลับคอนโดเองด้วย
นางแบบสาวหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่าเอาไว้ก่อนจะค่อย ๆ เดินออกไปทางห้องน้ำ แสงไฟสลัว ๆ ภายในคลับทำให้เธอรู้สึกมึนขึ้นเป็นเท่าตัวและมองภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนมากนัก มือเรียวจับไปตามผนังเย็นเฉียบเพื่อเป็นตัวช่วยให้ตัวเองเดินไปถึงเป้าหมายนั่นก็คือห้องน้ำ
พรึ่บ!
"อ๊ะ! มะ...มึนจัง" มือที่จับพลาดทำให้เธอล้มลงบนพื้น นางแบบสาวเอนหลังพิงกับผนังเย็นเฉียบอย่างหมดสภาพในขณะที่สติแทบจะไม่เหลืออยู่ครั้นจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายออกมาโทรหาเอมมี่ก็เป็นไปได้อย่างทุลักทุเล
เธอเป็นอะไรไป....
"น้องมิลมานั่งทำไมตรงนี้ครับ ให้พี่ช่วยไหม?" น้ำเสียงเป็นเสน่ห์ที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่มาหยุดยืนตรงหน้าก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับนางแบบสาว
"คะ...ใคร" มิลลิกาพยายามเพ่งมองใบหน้าคมคายท่ามกลางความมืดแต่ทว่าสายตาเธอกลับพร่ามัวทำให้มองไม่ชัดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
"อะไรกันครับ นี่เมาจนจำพี่ไม่ได้เลยเหรอ" น้ำเสียงที่มีเสน่ห์ที่แฝงไปด้วยความเจ้าชู้ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคือธันวา
"ไม่...ไม่ต้องมายุ่ง" เมื่อรู้ว่าเป็นนายแบบหนุ่มจอมเจ้าชู้อย่างธันวาทำให้เธอรีบขยับกายหนีห่างทันที หากปกติแล้วเธอไม่จำเป็นต้องกลัวเขาเลยสักนิดแต่ทว่าตอนนี้มันกลับไม่เป็นแบบนั้น เพราะเธอรู้ตัวเองดีว่ากำลังไม่มีสติ
"อย่าปฏิเสธเลยครับ พี่เป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่พาเราไปห้องข้างบนดีกว่า" ธันวายกยิ้มกับท่าทางของนางแบบสาวรุ่นน้อง เขาใช้ท่อนแขนสอดเข้าไปช้อนอุ้มร่างของเธอขึ้นแนบอกอย่างถือวิสาสะในขณะที่มิลลิกาออกแรงดีดดิ้นแต่ทว่าก็ไม่สามารถทำให้เขาปล่อยเธอลงได้เนื่องด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออันน้อยนิดของเธอ
"ปะ...ปล่อย อึก...ชะ ช่วยด้วย~"
"ชู่ว! เดี๋ยวเจ็บคอเปล่านะ ถึงร้องยังไงก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก" ธันวาแสยะยิ้มก่อนจะอุ้มมิลลิกาเดินออกไปอีกทางเพื่อตรงขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องพักที่เขาได้ให้คนจัดจองเอาไว้
"ชะ...ช่วยด้วย~" น้ำเสียงของนางแบบสาวเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ พร้อมกับเปลือกตาที่ค่อย ๆ ปิดลงในที่สุด โดยที่ไม่สามารถรับรู้ได้อีกเลยว่าธันวากำลังจะพาเธอไปที่ไหนหลังจากนั้น
พรึ่บ!
"ถ้าเรายอมพี่ดี ๆ ตั้งแต่ตอนแรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก" มือหนาปัดปรอยผมสีสวยของมิลลิกาที่หล่นปรกใบหน้าเนียนสวยทัดไว้ที่หูในขณะที่สายตาพินิจมองรูปร่างสมส่วนในชุดเดรสรัดรูปหยาบโลนอย่าง
ธันวาใช้หลังมือไล้ไปตามผิวเนียนละเอียดของนางแบบสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงก่อนจะก้มหน้าลงสูดดมความหอมของกลิ่นกายประจำตัวจากซอกคอของเธอ
แกร๊ก~
"อะไรวะ!?"
ผวัะ!!
ใบหน้าหล่อเหลาของนายแบบหนุ่มหันไปตามแรงของหมัดหนัก ๆ จากฝีมือของชายชุดดำที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาแรงต่อยเข้ามาที่ซีกแก้มอย่างแรงทำให้เสียหลังล้มลงพื้นข้างเตียงนอนสีขาวในขณะที่เจ้าตัวยังมึนงง
"พวกมึงเป็นใครวะ!?" ธันวาตวัดสายตามองชายชุดสองคนที่เดินเข้ามาก่อนจะตวาดถามอย่างเกรี้ยวกราดเพราะตอนเข้าห้องมาเขาทำการล็อกประตูห้องอย่างดีแต่ทว่าชายชุดดำพวกนี้เป็นใครถึงมีสิทธิ์เข้ามาในนี้ได้
"มึงไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับผู้หญิงคนนี้" น้ำเสียงทรงอำนาจที่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามของคนที่เข้ามาใหม่เป็นคนสุดท้ายทำให้นายแบบหนุ่มหันไปมองทันทีในขณะที่ชายชุดดำสองคนต่างขยับหลีกทางให้แก่เจ้านายเดินเข้ามา
ใบหน้าคมคายที่เต็มไปด้วยหนวดเคราแต่ทว่ากลับดูน่าเกรงขามจนผู้ชายอย่างเขาต้องกลัว มั่นใจว่าไม่เคยไปมีเรื่องกับมาเฟียที่ไหนมาก่อนหรือว่าจะเป็นผู้ชายหนึ่งในผู้หญิงที่เขาเคยลากขึ้นเตียงด้วย
"มะ...มึงอยากได้เหรอ อะ...เอาไปสิแล้วก็ปล่อยกูไป" ความกลัวแล่นเข้ามากัดกินหัวใจแม้จะอยากได้มิลลิกามากเพียงใดแต่ทว่าเขาก็รักชีวิตตัวเองมากกว่าจะยอมตายเพราะผู้หญิงไม่มีค่าเพียงคนเดียว ที่ผ่านมาชื่อเสียงของมิลลิกากับข่าวฉาว ๆ ก็มีไม่น้อยและไม่เว้นวันแต่ที่เขาอยากจะได้เธอก็เพราะความเล่นตัวและการอวดดีของเธอก็เท่านั้น ได้แล้วก็ทิ้งหรือไม่ก็ถ่ายคลิปไว้เรียกของเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามที่ต้องการก็เท่านั้น
นัยน์ตาคมดำขลับที่เต็มไปด้วยความน่ากลัวราวกับมัจจุราชที่จะฆ่าชีวิตของคนตรงหน้าทำให้นายแบบหนุ่มตัวสั่นลนลานด้วยความกลัว เท้าหนาก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับมองร่างขาวผ่องไร้สติของนางแบบสาวด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้นแนบอกแล้วเดินออกไป
ปัง!
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงภายในห้องก็มีเสียงร้องโอดครวญบวกกับเสียงของหนักกระทบร่างกายดังขึ้นอยู่สักพักจนกระทั่งเงียบหายไปก่อนที่ชายชุดดำสองคนจะจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
-------
พระเอกมาแว้วววววววว ค่าตัวค่อนข้างแพงเลยออกมาแค่นิดหน่อย
อ่านแล้วขอกำลังใจหน่อยยยย
- ผู้เขียน
