ตอนที่ 3
1078 คำ
ณ ผับ แอนด์ เรสเตอรอง
สองหนุ่มสาวเดินเข้ามาในผับแห่งหนึ่งซึ่ง โซนที่พวกเขาเลือกคือโซนสำหรับวีไอพี ลักศิกาเพิ่งรู้สึกถึงสายตาจับจ้องมาทางเธอและธนพัทธุ์ตลอดเวลา บางคนก็เข้ามาทักทายอย่างสนิทสนมส่วนบางคนก็แค่ยิ้มให้เขาเท่านั้น
แสงไฟที่ค่อนข้างสลัว ลักศิกาเองที่ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ถึงกับสะดุดเกือบล้มดีที่ธนพัทธุ์เห็นก่อนจึงคว้าเอวเธอไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นนอกจากเจ็บแล้วยังต้องอายอีก
จากนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยมือของเธอออกจากมือเขาอีกเลย ยิ่งทำให้สายตาคู่อื่นมองมาที่คนทั้งสองมากขึ้น ลักศิกาพยายามจะดึงมือออกแต่เขาก็ไม่ยอม
“อย่าดื้อเดี๋ยวก็ล้มหรอก” เสียงดุๆของเขาทำให้เธอชงักและยอมให้เขาจับมือเธอเดินต่อ
‘จะโดนดักตบไหมเนี่ย ....หนูไม่ใช่แฟนเขานะคะ ...... อย่าตบหนูนะ’ ลักศิกาได้แต่บ่นในใจ มองไปยังเหล่าสาวๆที่มองมาที่เธอแบบไม่สบอารมณ์
“ลุง ไม่ต้องจูงมือลักแล้ว” เธอพูดและพยายามแกะมือเขาออกอีกครั้งเมื่อทั้งสองเดินมาในโซนที่คนเริ่มน้อยลงแล้ว
“อยากจับตายล่ะฉันกลัวเธอล้ม เดี๋ยวยายนายจะมาว่าฉันดูแลไม่ดีอีก” ธนพัทธุ์ออกไปไม่จริงจังนัก
“ขี้บ่นสมเป็นคนแก่จริงๆ ชิ” เธอว่าเขาอย่างไม่จริงจังเหมือนกัน
“ใครคนแก่พูดให้ดี ๆนะ ยายลักขโมย”
“ลักศิกาค่ะ เรียกให้ถูกนะคะคุณลุง” เสียงพูดคุยหยอกล้อกัน สนุกสนานระหว่างลุงกับหลานรหัสคู่นี้ ทว่าในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันด้วยสีหน้าระรื่นอยู่นั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งมองมาจากอีกมุมของผับ
ปกรณ์หรือกร รุ่นพี่ปีสองนั่นเองที่กำลังมองยังทั้งสองคน ปกรณ์เป็นเพื่อนเรียนปีเดียวกับชญาดา เขาเป็นเพื่อนของชญาดาและยังเป็นพี่เทคของลักศิกาด้วย
ปกรณ์เป็นลูกชายของผู้มีอิทธิพลในย่านนี้ี้และมีหุ้นส่วนในผับแห่งนี้ด้วย ... ซึ่งเขาเองรู้จักลักศิกามาตั้งแต่วันแรกของการเข้ามาเรียน สายเทคจะมีการจับฉลากกันหลังจากที่น้องปีหนึ่งเข้าเรียนวันแรก ปกติปกรณ์ก็จะแวะไปหาลักศิกาบ่อยๆที่หอพัก บางทีก็เอาน้ำเอาขนมไปฝากเวลาที่เขาไปเที่ยวที่ต่างๆและบางครั้งก็มีนัดเจอกันบ้างที่ห้องสมุดเพื่อติวหนังสือ ปกรณ์ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเธอมากับธนพัทธุ์
ก่อนหน้านี้เขาเคยชวนลักศิกามาผับแห่งนี้หลายต่อหลายครั้งแต่เธอไม่เคยยอมมาสักครั้ง แล้วทำไมครั้งนี้เธอถึงมากับธนพัทธุ์สองต่อสองได้ เขาไม่รอช้ารีบเดินไปทักทายเธอทันที
"ลักมาได้ยังไงครับ สวัสดีครับพี่พัทธุ์เชิญตามสบายนะครับ” ปกรณ์กล่าวทักลักศิกาแล้วจึงทักทายธนพัทธุ์เพื่อไม่ให้เสียมารยาทเพราะอย่างไรเสียก็เป็นรุ่นพี่ในสาขา
“ลักมาเลี้ยงสายรหัสน่ะค่ะ พี่พัทธุ์เป็นลุงรหัสของลักเองค่ะ เดี๋ยวพี่นายกับพี่เต็งหนึ่งก็จะตามมาค่ะ "
ธนพัทธุ์ที่นั่งจิบเครื่องดื่มระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน เห็นความสนิทสนมของทั้งคู่แล้วก็ส่ายหน้าพร้อมทั้งบ่นเบาๆ
“รู้จักผู้ชายไปทั่วสินะหึ" อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์กับเหตุการณ์ตรงหน้า
“นั่งได้แล้วยืนค้ำหัวอยู่ได้” เขาดึงแขนเธอให้นั่งลงข้างๆเขาพร้อมบ่นเล็กน้อย ลักศิกามองมาทางเขาอย่างไม่พอใจจะให้นั่งเบียดอะไรขนาดนั้นที่ตั้งกว้าง
“ลักเดี๋ยวหนูดื่มอะไรลงบัญชีพี่ไว้นะพี่เลี้ยงเอง” ปกรณ์พูดพร้อมส่งสายตาหวานให้ลักศิกาอย่างที่เขาชอบทำ
“หลานฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ไม่ต้องมายุ่ง”ธนพัทธุ์หันไปพูดกับปกรณ์ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าอารมณ์เสียเพราะอะไร
“เออ ได้ครับพี่พัทธุ์ ถ้าอย่างนั้นตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้พี่โทรหานะลัก ไปดูงานก่อน” ปกรณ์ไม่อยากมีปัญหากับธนพัทธุ์เพราะตระกูลของธนพัทธุ์เองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน อีกอย่างเขาไม่อยากแสดงนิสัยหยาบกระด้างให้ลักศิกาได้เห็น
“เอามือถือมา ปลดล็อกด้วย” คนสั่งเสียงเข้มเธอยื่นมือถือตัวเองให้เขาอย่างงง หลังจากรับโทรศัพท์ไปแล้ว เขาก็ยิงเบอร์เธอเข้าเครื่องเขาทันที จากนั้นก็เมมเบอร์เขาในเครื่องเธออย่างถือวิสาสะ แถมยังตั้งเป็นเบอร์โปรดกด 0 แล้วโทรออกหาเบอร์เขาเลย ....
"ว็อท...?" ลักศิกาอุทานขึ้นมาเบา ๆ
เธอกดดูชื่อที่เขาเมมชื่อตัวเอง ‘ลุง(รูปหัวใจ 2ดาว)’
"ว็อท..?" จู่ ๆ เธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้าลามไปถึงหูเลย นี่คืออะไรเขาจีบเธอเหรอหรือว่าไง
“ลุง เมมชื่อลักว่ายังไงขอดูหน่อย”
“หลาน (หัวใจ 2 ดวง)” ตอนนี้ลักศิกาไม่ใช่แค่หูร้อนแต่กลับหูอื้อไปด้วย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขินก็เขิน จะว่าแปลกก็แปลก
“ลุง หนูไปห้องน้ำแป๊บนะ” ลักศิกาหันไปบอกธนพัทธุ์เพราะตอนนี้เธออายเหลือเกิน
"อือ เดี๋ยวไปด้วยอยากเขาห้องน้ำเหมือนกัน" ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะพาหญิงสาวไปห้องน้ำที่เป็นโซนวีไอพีซึ่งคนไม่พลุกพล่านมากนัก
“พัทธุ์ไม่เจอกันนานเลยนะริสาคิดถึงคุณจังเลย” ใครอีกล่ะเนี่ย ยายคนนี้ดูไม่ธรรมดาเลย นมจะหกมาทั้งเต้าแล้วนั่นไม่พูดเปล่าเข้ามากอดแขนธนพัทธุ์อยากสนิทสนม คนเป็นหลานก็ค้อนให้หนึ่งครั้งก่อนจะจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“อือ พาหลานรหัสมาเที่ยว ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ธนพัทธุ์แกะแขนออกจากมือปลาหมึกของริสาอย่างสุภาพ
ลักศิกาทำธุระในห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมาแต่ก็ไม่เจอเขาหน้าห้องน้ำ นี่เขาหายไปไหนแล้วล่ะ ระหว่างทางกลับโต๊ะก็มองหาเขาไปด้วย เดินยังไม่ทันจะถึงโต๊ะ หูเจ้ากรรมของเธอก็ได้ยินเสียงชายหญิงคุยกันอยู่ตรงซอกทางเดินลงไปบันไดหนีไฟ
- ผู้เขียน
