Girls​ wearing​ Glasses​ 8

1249 คำ
​ ผมนั่งอยู่หน้าตึกคณะมนุษศาสตร์​ ทำใจกลับบ้านไม่ลงอ่ะ แม่งดูยัยนั้นแต่งตัวดิ แล้วดูเวลายัยแว่นเดินผ่านแล้วไอ้พวกหื่นกามมองอ่ะ​ คิดว่าผมควรกลับไปมั้ยละ​ หึ​ ไม่มีทางโว๊ยยย​ เฝ้าอยู่เนี้ยแหละ​ "มึงจะไม่เข้าเรียนแล้วมานั่งเฝ้าหญิง" ไอ้แบร์รี่ถามขึ้น​ ผมมองหน้ามันอย่างหงุดหงิด "เออ​ มึงไม่อยากอยู่กับกูมึงก็ไปเรียน" พูดจบผมก็มองไปหน้าตึกตรงทางออก​ ต้องดูอย่าให้คลาดสายตา​ เผื่อยัยแว่นเดินลงมาเดี๋ยวจะคลาดกัน "ไอ้เกอร์มึงดูแลเพื่อนมึงด้วยนะ​ กูไปล่ะ" เอ้าไอ้แบร์รี่กูไม่ใช่เพื่อนมึงไง ไอ้บ้านี่ "เพื่อนกูก็เพื่อนมึงอ่ะไอ้แบร์" ไอ้เกอร์มองมันอย่างกวนๆ​ มันหันมามองผมอย่างกับเห็นขี้ "กูคบมันไม่ลง ชั่วเกินจะเป็นเพื่อนกู​ ไปละไปเรียนก่อนเดี๋ยวเลคเชอร์​ให้ละกัน" พูดจบก็เดินหนีไปทันที​ เออดีวะ​ ถ้าไม่ติดผมนั่งเฝ้าหน้าตึกอยู่นะ​ กระโดดถีบขาคู่มันไปล่ะ​ รมเสียโว๊ยยย " มึงทำหน้าเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาทิ้งอ่ะ​ ไอ้ปอร์เช่​ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้โดมิโน่สงสัยไม่อยากมีชีวิตต่อสินะมึง​ หึหึ " ถ้าไม่ติดกูกำลังดูยัยแว่นอยู่​ กูถีบมึงหน้าหงายไปแล้วไอ้โด" มันมองหน้าผมยักคิ้วส่งยิ้มกวนตีนมาให้อ่ะ​ ไม่มีอารมณ์​เล่นโว๊ย​ "พอๆไม่ต้องไปคุยกับมันแล้ว​ ปล่อยมันไป​แล้วมึงจะไปกินเหล้ามั้ยวะเย็นนี้" ไอ้เกอร์ถามไอ้โดมิโน่​ มันคุยกันเหมือนไม่มีผมร่วมโต๊ะด้วยอ่ะ​ " ไปสิวะ​ กูหนีคู่หมั้นกูอยู่​ แม่งเอ้ยตามจิกอย่างกับเมียอ่ะถ้ากูไม่เกรงใจพ่อกับแม่นะกูด่าไปนานล่ะ" ไอ้โดมิโน่บ่นออกมาอย่างหัวเสีย​ อ่อมันมีคู่หมั้นนะตั้งแต่เด็กๆ​ละ​ น้องคนนั้นก็สวยดีนะแต่เหมือนมันไม่ชอบมั่ง​ตามจิกเกินไป​ "มึงไม่เอาบอกกูสิ​ กูจัดการให้" ไอ้เกอร์หน้าหม้อตลอดเวลา​ หึ " แลกกับเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย​์กูยอม" " ไอ้สัสเมียกูโว๊ยยยย" แล้วมันสองคนก็ตีกัน​ -​ -​ คิดถูกคิดผิดวะให้พวกมันสองคนมานั่งเป็นเพื่อนผมไม่สนใจพวกมันแล้วเงยหน้าไปที่หน้าตึกต่อสักพักก็เห็นหม้อแกงเดินลงมากับเพ้นตี้​ หึ​ ผมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินตรงไปทันที "หม้อแกงมาคุยกันหน่อย" ผมเดินเข้าไปถึงก็เรียกยัยแว่นให้หันมา​ หันมามองผมอย่างกับเห็นกิ้งกือ​ไส้เดือนอ่ะ​ เจ็บชิบหาย "นายนี่หน้าด้านกว่าที่ฉันคิดอีกนะปอร์เช่​" พูดไปแล้วมองผมด้วยสายตาแบบรังเกียจอ่ะ​ นี่ไม่คุยกันแค่อาทิตย์​เดียวเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ​ " ฉันอยากคุยกับเธอ" ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอ​ วินาทีนี้จะโกรธจะเกลียดจะด่าเออยอมหมด​ ขอแค่คุยกันดีๆอ่ะ "ว่ามาสิ​ ให้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ หวังว่าหลังจากนี้ฉันคงไม่เห็นนายมาวนเวียนใกล้ๆฉันเหมือนแมลงวันนะ" แต่ละคำเจ็บปวดเหลือเกินนี่สินะความรู้สึกของคนที่ไม่เป็นที่ถูกเลือก​ เธอก็คงเจ็บปวดเหมือนกับผมตอนนี้สินะ​ "ฉันอยากขอโทษเธอนะหม้อแกง​ ฉันไม่ได้อยากเลิกกับเธอ​ ฉัน" " ฉันได้ยินว่านายไม่อยากบอกเลิกฉันเพราะกลัวฉันเสียใจ​ ตอนนี้นายสบายใจได้แล้วนะ​ ฉันสบายดี" พูดไปด้วยยิ้มไปด้วยเหมือนไม่รู้สึกเสียใจ​ แต่แววตาผมมองออกว่าเธอคงเจ็บไม่น้อย "ฉันขอโอกาสได้ไหมหม้อแกง​ ให้ฉันทำอะไรก็ได้​ฉันยอมทุกอย่าง​ ขอแค่เธอกลับมาหาฉัน" ผมมองเธอที่ตอนนี้เงียบไม่ยอมพูดอะไร​ ผมเห็นนะว่าดวงตาของเธอสั่นไหว​ เหมือนจะร้องไห้​ ผมกำลังจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้แต่มีเสียงใครไม่รู้แทรกเข้ามาซะก่อน "น้องหม้อแกงรอพี่นานมั้ยคะ" ผมหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเจอกับไอ้หน้าตี๋ที่มองยัยแว่นด้วยสายตาที่ใครๆก็มองออกว่าชอบ "ไม่นานหรอกค่ะพี่หมอ​ ออกเวรแล้วเหรอคะ​ ป่ะไปนั่งคุยกันร้านกาแฟดีกว่า" ยัยแว่นเดินเข้าไปคล้อยแขนส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ไอ้หน้าตี๋นั้น​ ทำไมผมหงุดหงิดวะ " หม้อแกง" ผมเรียกชื่อเธอออกไป​ "วันนี้ไม่ว่างแล้วมีนัด​กับผู้ชายคนใหม่ไม่เห็นหรือไงปอร์เช่" หันมายิ้มกวนๆให้ผม​ นี่จะเล่นสงคราม​ประสาทกับผมหรือไงวะ " เธอห้ามไปกับมันนะ" "แล้วนายเป็นใครมีสิทธิอะไรมาสั่งหม้อแกง" ไอ้นี่เสือกชิบหาย​ ผัวเมียเค้าจะคุยกันโว๊ยย " อย่ามายุ่ง​ หลีกไป" มันไม่ยอมหลีกไปแถมยังไปจับมือยัยแว่นอีก​ โมโหแล้วโว๊ยยยย​ ผมผลักมันออกไปก่อนที่จะได้สตั้นหน้ามันเพื่อนผมก็มาห้ามไว้ซะก่อน​ " พอๆไอ้ปอร์เช่​วันนี้มึงกลับก่อนเหอะ" ไอ้เกอร์มาดึงผมไว้ ผมชี้หน้าไปทางไอ้หน้าตี๋นั่น "ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับหม้อแกง​ อย่าหาว่ากูไม่เตือน" พูดจบผมก็สะบัดออกจากเพื่อนผมแล้วเดินออกไปทันที​ แม่งเอ้ยโคตรหัวเสียเลย​ผมไม่มีทางยอมเสียยัยแว่นไปเด็ดขาด​ ไม่ว่าเธอจะยุ่งกับใครหรือใครจะยุ่งกับเธอผมจะตามไปรังควานจนทนไม่ได้เลย​ คอยดู Mawkaeng​ Talk​ หลังจากไอ้หมาบ้าปอร์เช่​ชี้หน้าข่มขู่พี่หมอเสร็จตรงนั้นก็สงบสุขทันที​ ฉันพาพี่หมอไปนั่งตรงม้านั่งหน้าตึกก่อนจะ​ถามด้วยความเป็นห่วง "พี่หมอเป็นไรบ้างคะ" ฉันถามออกไปเพราะเมื่อกี้เหมือนจะโดนผลักแรงๆด้วย "พี่ไม่เป็นไร​ หมอนั้นเป็นอะไรกับหม้อแกงเหรอทำไมมันหวงเราขนาดนั้น" พี่หมอจ้องหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่หมาหวงก้าง​" ฉันทำเป็นไม่สนใจ​ แล้วทำอย่างอื่นแทน "ท่าทางมันไม่ปล่อยเราแน่ๆ​ ระวังตัวไว้แล้วกันพี่เป็นห่วงนะ" เขาส่งยิ้มให้ฉัน​ พี่หมอเค้าเป็นเพื่อนบ้านฉันนะ​ สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ​ ฉันกับเขาเรียนที่เดียวกันก็เลยเจอกันบ่อย​ แต่ด้วยที่เขาเรียนหมอเรียนหนักมากหลังๆก็ไม่ค่อยได้เจอกันนะ​ " หม้อแกงจะระวังตัวแล้วกัน​ วันนี้กลับก่อนดีมะท่าทางจะไม่สนุกละ" พี่หมอพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนที่เราจะแยกจากกัน ติ๊งๆๆๆๆ ใครส่งอะไรมานะ​ ฉันกดเข้าไปดูก่อนจะเจอข้อความของยัยเพ้นตี้​ (เจอกันSeasonpup 20.00น.​ ฉันเครียดไปเป็นเพื่อนหน่อย)​ ถ้าขนาดนี้คือว่าห้ามปฏิเสธสินะ​ เหอะ​ เอาเถอะนานๆไปทีเนาะ​ แต่งตัวสวยๆไปเที่ยวให้มันสนุกดีกว่า​ ถ้าอยู่คนเดียวมีหวังคิดถึงแต่เรื่องไอ้หมาบ้าอ่ะ​ เกลียดๆๆๆๆๆๆ​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม