Girls​ wearing​ Glasses ปฎิบัติการป่วนหัวใจสุดหล่อของยัยแว่น​ (ปอร์เช่​&หม้อแกง) 18+

@UC University ​ "ยัยหม้อแกง​ หม้อแกง​ ยัยหม้อแกง!!!!!" โอ๊ย​ หนวกหูชิบหาย​จู่ๆยัยเพื่อนตัวดีของฉันก็ตะโกนโวกเหวกใส่หูฉัน​ จะบ้าตายเรียกดีๆก็ได้ป่ะ "อะไร?" ฉันถามมันออกไปอย่างหงุดหงิด​ อารมณ์​เสียสุดๆอ่ะฉันกำลังมองหน้าสุดหล่อเดือนคณะแห่งคณะวิศวะกรรมโยธา​ เขาชื่อปอร์เช่​ ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่ปี2แล้วละ​ แต่ด้วยลุกเฉิ่มๆของฉันที่แม้แต่หมาสักตัวยังไม่ชายตามอง​ ถอนหายใจแปปนะ "แกจ้องมันจนจะกลืนกินไปทั้งตัวแล้วนะยะ" ยัยเพ้นท์ตี้เพื่อนร่วมคณะของฉันเองแหละสนิทกันมาก​ แต่ไม่น่ามาคบกันได้ ฮ่าๆๆ​ ก็ยัยนี่ดีกรี​ดาวคณะมนุษย์ไงเล่า​ สวยขนาด​ไหนจินตนาการเอาเหอะ​ "ก็ฉันชอบฉันจะมอง​ ผิดมากเหรอ?" ฉันถามออกไปตรงๆ​ ฉันผิดมากเหรอที่ฉันทำได้แค่มองอ่ะ​ " เห้อ​ เลิกชอบมันเหอะ​นะยัยหม้อแกง​ มันไม่สนใจแกเลยสักนิด​ หยิ่งก็หยิ่ง​ " ก็จริงนะ​ ฉันพยายามยิ้มให้เขาตลอดเวลาที่เจอกันแต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเดินผ่านไป​ ก็ใช่สิฉันมันไม่สวยนิ ใส่แว่น​ หน้าตาเฉิ่มเบ๊อะ​ แต่มีดีตรงที่เรียนเก่งสุดๆ​ ดูภูมิใจมากเลยใช่ไหมล่า ฮ่าๆๆ " เอาเถอะได้แค่มองก็พอแล้ว" แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว​สำหรับฉัน​ คงไม่หวังมากไปกว่านั้นหรอกเพราะผู้หญิงที่นายนั้นควงแต่ละคนแล้วนั้น​ เอิ่มม​ แค่หน้าอกฉันก็สู้ไม่ได้แล้วหละ​ "แล้วแต่แกเหอะ​ ป่ะๆไปเรียนได้แล้ว​ วันนี้อาจารย์สอบสนทนาด้วย​ เดี๋ยวสาย" พูดจบก็ดึงกระเป๋าลากคอฉันไปที่ตึกเรียนทันที​ ย้ำว่าลาก​ อ้อฉันลืมแนะนำตัวไปสินะ​ ฉันชื่อหม้อแกงจ้า​ อายุ20ปี แล้ว​ ตอนนี้เรียนสาขาวิชาภาษาญี่ปุ่น​ ที่มหาวิทยาลัย​ UC​ ที่บ้านเปิดร้านขนมไทยไม่ต้องแปลกใจว่าชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา​ >.Porsche Talk หลังจากรับน้องเสร็จผมก็มานั่งเล่นตรงโรงอาหารตึกวิศวะ​ เพราะวันนี้ผมไม่มีเรียน​ แต่ต้องมารับน้องอ่ะนะ​ ขี้เกียจจะตาย ผมนั่งทานช้าวสักพักก็มีเสียงเพื่อนๆผมทักขึ้น "เห้ยๆมึงๆนั้นน้องเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย​์ป่าววะ" ผมหันไปตามเสียงแล้วไปสบตาเข้ากับยัยแว่นข้างๆเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย์​ ยัยนั้นหลบสายตาผมด้วยอ่ะ​ทำไมผมจะไม่รู้เล่าว่าเธอคิดอะไรกับผมอ่ะ​ ตั้งแต่ปี2แล้วมะ​ มานั่งเฝ้าผมทุกที่ๆผมไปอ่ะ​ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว!! "ใช่ๆ​ น่ารักโคตรอ่ะมึง​ ส่วนคนข้างๆนั้นอย่าไปยุ่งนะมึง​ ของไอ้ปอร์เช่​มัน" ไอ้ไทเกอร์พูดขึ้น​มองหน้าผมยิ้มๆ "ไอ้สัส!! ไม่ใช่ของกูโว๊ยยยยย" พวกมันก็หัวเราะฮากันทั้งโต๊ะ​ ก็แซวผมอย่างนี้มานานแล้วหละ​ เพราะยัยแว่นนั้นมันตามติดผมอย่างกับผีสิงอ่ะ​ ถึงเธอจะไม่เคยเดินมาบอกชอบผมตรงๆก็เถอะ​ แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้​ โดยเฉพาะไอ้เพื่อนเวรพวกนี้แหละ​ ตาดีชิบหาย​ สังเกต​ตลอดเวลา​ " นี่ไอ้ปอร์เช่​ ยัยแว่นนั้น​ตามติดแกตั้งแต่ปี2อ่ะ​ แม่งความพยายามสูงมากอ่ะ​ กูยอม!!" ไอ้โดมิโน่พูดขึ้น​ ผมก็คิดว่างั้นอ่ะ​ สุดๆจริงๆ "ถ้ายัยนั้นมาบอกชอบมึง​ มึงจะเอามั้ยวะ" ไอ้ไทเกอร์นั้นเอง​ มึงกล้าถ​า​มกูเนาะไอ้สัสเกอร์ "กูไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากมึงนะ​" แล้วพวกมันก็หัวเราะขำเหมือนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว​ " พนันกับกูมั้ยไอ้ปอร์เช่" ผมหันไปมองหน้ามัน "พนันอะไรวะ" "กูให้เวลามึงเทอมหนึ่ง​ หลอกล่อยัยแว่นให้มาเป็นของมึงให้ได้ สำเร็จแล้วมึงจะทิ้งจะเลิกก็แล้วแต่มึงอ่ะ​" ผมมองหน้ามันนิ่ง​ ไอ้เหี้ยเอ้ย​ ชั่วสุดๆ "แล้วกูจะได้อะไร" ผมลองดูข้อเสนอมันก่อน​ เผื่อถูกใจอาจจะรับคำท้า​ ฮ่าๆๆ "เบอร์น้องมะปรางเดือนคณะบัญชีที่มึงหมายตาไว้" อื้อหือ​ ข้อเสนอดีเยี่ยมอ่ะ​ แจ่มสุดๆ​ " จัดไป​มึงเตรียมเบอร์ไว้ให้กูได้เลย​ เพราะยัยนั้นอ่ะแปีบๆก็เรียบร้อยละ" ผมบอกออกไปอย่างมั่นใจ​ อย่าลืมสิว่ายัยนั้นตามติดผมอย่างกับผีสิง​ ถ้าผมทำดีด้วยหน่อยเดี๋ยวก็เดินตามผมต้อยๆแล้ว​ " เฮ้ยๆ​ เล่นกับความรู้สึกผู้หญิงแบบนั้นได้ไงวะ​" ไอ้แบรี่พูดขึ้น​หลังจากที่เงียบมาตลอด​ พูดน้องต่อยหนักฉายามันแหละ​ " มึงเงียบไอ้แบร์ กูไม่ได้เล่นกับความรู้สึกใครโว๊ยย​ แค่ตอบสนองยัยนั้นไง​ มึงไม่เห็นเหรอไงตามติดเพื่อนมึงมาตั้งแต่ปี2​ ให้เขาได้เชยชมไอ้ปอร์เช่​สักเทอมก็ยังดี​ ถือว่าทำบุญ​ ฮ่าๆๆ​" ไอ้เกอร์พูดไปหัาเราะไป​ ผมก็ไม่พูดอะไรต่อ​ ความหวังอย่างเดียวคือเบอร์น้องมะปรางโว๊ยยย​ ผมจะสอยดาวไง​ ฮ่าๆๆ​ พรุ่งนี้คงต้องเริ่มแผนการแล้วล่ะ​