เลือก
1501 คำ
เช้าวันต่อมา...
"พี่ฝันไม่ต้องไปกับฝุ่นหรอก...เดี๋ยวฝุ่นไปดูหอกับเพื่อน...ฝุ่นนัดเพื่อนไว้...ดูเสร็จเดี๋ยวจะกลับอยุธยาเลย"ไต้ฝุ่นกล่าวบอกพี่สาว เพราะไม่อยากให้มาห่วงหรือเป็นธุระกับเขา
"แน่ใจนะ..."เลิกคิ้วมองน้องชาย
"ฝุ่นโตแล้ว...พี่ไปทำงานเถอะ...พี่ปราณเขารอแล้ว"ว่าแล้วก็ปรายตาไปมองปราณที่รออยู่ที่หน้าห้อง
"โอเค...ถ้าถึงบ้านแล้วก็บอกด้วยเข้าใจไหม?"คนตัวเล็กกำชับน้องชายด้วยความเป็นห่วง ส่วนเธอก็เดินออกไปพร้อมปราณที่อยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ในมืออีกข้างถือเสื้อกราวด์เอาไว้
"โอเค...แต่ขอเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวจะออกไปแล้ว" จากนั้นไม่นานเพียงฝันและปราณก็ออกจากห้องไป รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปยังห้องนอนที่มีร่างบอบบางหอมหวานนอนหลับใหลอยู่ในนั้น
จมูกโด่งๆ ของไต้ฝุ่น เลื่อนไล้ไปตามพวงแก้มเนียนนุ่มของปรายฟ้าอย่างแผ่วเบา ร่างบางที่แสนขี้เซาครางในลำคอเบาๆ เมื่อถูกรบกวนในตอนเช้า
"อืม~"
"ปรายฟ้า...จะนอนไปถึงไหน...ตื่นได้แล้วนะครับ"เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาข้างๆ ใบหูของปรายฟ้า ทำเอาคนที่กำลังฝันหวานอยู่สะดุ้งตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ
"เฮือก!!...นี่!...เด็กบ้า!!...เข้ามาได้ไงน่ะ!!"ปรายฟ้าโวยวายทันทีที่ดีดตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน เธอหงุดหงิดเป็นอย่างมากเมื่อถูกปลุกในเวลาที่เธอยังไม่สมควรจะลุก แต่ที่ตกใจมากกว่า คือการกระทำของเด็กนี่ที่ชอบทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้
"ก็...แค่เข้ามาปลุก..."ไหวไหล่เบาๆ ไม่ค่อยจะใส่ใจต่อคำตำหนิของเธอนัก
"ออกไปเลยนะ...นี่ฉันยังนอนไม่ครบ12ชั่วโมงเลยนะ!"เอ่ยปากไล่เขาด้วยความหัวเสียอยุ่ไม่น้อย
"นอนเอาโล่หรอ นานขนาดนั้น?"ไต้ฝุ่นขมวดคิ้วกับเวลานอนของปรายฟ้าที่ดูเหมือนจะยาวนานเกินมนุษย์มนา
"รู้ไหมว่าถ้าพักผ่อนไม่เพียงพอมันมีผลกระทบต่อการผลิตคอลลาเจนของฉันเลยนะ...นายกำลังรบกวนการทำงานของคอลลาเจนในร่างกายฉัน!!"ปรายฟ้าเอ่ยเสียงเข้ม ใบหน้าสวยดูจริงจังจนเขานึกขัน
"งั้น...เติมความชุ่มชื้นให้ผิวด้วยวิธีอื่นก็ได้นะ...ผมยอมเสียสละน้ำในตัวของผมให้คุณก็ได้...รีดไปเลยสิ"ไม่พูดเปล่ามือหนาเตรียมปลดเข็มขัดกางเกงออก
"นี่!...หยุดเลยนะ...หยุดทำอะไรบ้าๆ เดี๋ยวนี้!!"มือเล็กยกขึ้นมาปิดตาแล้วหันใบหน้าสวยไปทางอื่น ไอ้เด็กบ้านี่...ขยันทำให้เธอตกใจอยู่เรื่อยเลย หัวใจนังปรายจะวายอยู่เเล้ว
"ก็จะเอาน้ำให้ไง...ก็ผมรบกวนคอลลาเจนของคุณไม่ใช่หรอ...กำลังจะชดเชยให้เนี้ยไม่ดีหรือไง"ไต้ฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงติดกวน
"ทุเรศ!...ทำไมชอบมาพูดจาแบบนี้กับฉันอยู่เรื่อยเลยห๊ะ!!..."
"แบบไหนหรอ...หื้ม"ไม่ถามเฉยๆ กลับโน้มใบหน้าหล่อราวกับพระเอกเกาหลีนั่นลงมาหาเธอจนหน้าจะชนกันอยู่ลอมล่อ "ขอไลน์หน่อยดิ"ไม่รุ้ว่าขอร้องหรือบังคับเธอกันแน่ เห็นทีจะเป็นอย่างหลังมากกว่าละมั้ง
"ไม่ให้!!"
"เลือกมาระหว่างให้ไลน์...กับให้เอา!!"นี่ไงว่าเเล้วเชียว ไอ้บ้านี่มันบังคับ!! เป็นบ้าอะไรมากไหมถึงได้ชอบบังคับคนอื่นเนี้ย!!
"ไม่เลือก!!"
"ถ้าไม่เลือก...ผมเลือกให้เอง...งั้นขอเอาหน่อย"
"พูดจาน่าเกลียด...ไม่อายบ้างหรือไงเป็นเด็กเป็นเล็ก คิดแต่เรื่องแบบนี้หรือไง"
"เป็นเด็กน่ะใช่...แต่ไม่เล็ก...ไม่เชื่อลองดูไหม?"ไม่พูดเปล่าแต่มือหนาเตรียมปลดเข็มขัดออกอีกครั้ง
"นี่หยุดเลย!!...อย่าถอดนะ...หึ่ย!...เออก็ได้...เอามาสิ..."มือเล็กแบมือ รอรับมือถือจากชายหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้า แต่ไต้ฝุ่นกลับเดินเข้าไปชิดมือของเธอ จนเป้ากางเกงที่มันมีอะไรบางอย่างดุนดันจนกางเกงแทบแตกนั้น ชนเข้าไปที่ปลายนิ้วเล็กของเธอ "กรี๊ดดดดด....ไอ้เด็กบ้า!!...ทำบ้าอะไรของนายเนี้ย...ทุเรศ!!"คนโดนแกล้งกรีดออกมาเสียงดังลั่นห้อง พร้อมกับรีบสะบัดมือออกจากแท่งร้อนที่มันเด้งดันกางเกงออกมา สัมผัสเมื่อครู่มันยังติดที่ปรายนิ้วอยู่เลย หึ่ย!!
ตายๆๆๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้มาสัมผัสอะไรแบบนี้เลย นี่มันบ้าอะไรกันเนี้ย ไต้ฝุ่นยกยิ้มกับท่าทางของปรายฟ้า ที่พยายามเอามือไปเช็ดผ้าห่มอย่างนึกรังเกียจ
"ก็บอกเองว่าเอามาสิ...ก็กำลังจะให้เอาอยู่นี่ไง"แม้จะรู้อยู่แล้วว่าปรายฟ้าหมายถึงโทรศัพท์มือถือ แต่ไม่รู้ทำไม แค่เห็นหน้าก็อยากแกล้งแล้ว มันอดไม่ได้จริงๆ มันน่าเอ็นดูเวลาที่เธอทำหน้าหงุดหงิดใส่เขา
"ฉันหมายถึงโทรศัพท์!!...หึ่ย!!"
"เอ้าหรอ...แล้วก็ไม่บอก...ว้า...ไอ้เราก็นึกว่าอยากให้เอาซะอีก"
"ในสมองคงคิดเป็นแต่เรื่องเดียวสินะ!!"กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ไต้ฝุ่นจึงยอมล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงมาให้รุ่นพี่สาวคนสวยกดไลน์ให้
"เบอร์ด้วยนะ"
"บอกว่าไม่ชอบเด็ก...ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง...ยัดเยียดตัวเองให้คนอื่นอยู่ได้"บ่นพึมพำไปแต่ก็ยังกดให้ เพื่อตัดปัญหา
"ก็อยากยัดอย่างอื่นให้เหมือนกัน แต่ยังทำไม่ได้...แต่อีกหน่อยก็ชอบผม...เชื่อสิ!!"คนตรงหน้ากล่าวด้วยท่าทีมาดมั่น
"เหอะ!!...เอาไป!!"มือเล็กกดๆ เสร็จก็ยัดมือถือไปที่มือของเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
ฟ่อด!!
พอได้ในสิ่งที่ตนต้องการแล้ว ก็ก้มลงหอมแก้มนวลของปรายฟ้าด้วยความรวดเร็วก่อนจะรีบผละออกทันที
"ไอ้บ้านี่!!"คนถูกหอมเบิกตาโตเมื่อเด็กหนุ่มฉวยโอกาสอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นมาจับแก้มของตัวเองด้วยความโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"ไปก่อนนะ...ห้ามบล็อก...ทักมาต้องตอบ...โทรมาต้องรับ...ไม่งั้นบุกหาถึงที่จริงๆ ด้วย...อย่าหาว่าผมไม่เตือน"พูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น แล้วเดินออกจากห้องนอนของเธอไปทันทีด้วยใบหน้าที่มีความสุขแบบสุดๆ ต่างจากคนขี้เซาเมื่อครู่ที่ยังคงหงุดหงิดกับการกระทำอันอุกอาจของเขาไม่หาย
เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจับ นี่คงเหลือแค่อย่างเดียวแล้วสินะที่อีตาเด็กบ้านั่นยังไม่ทำ หึ่ย!! เด็กนี่มันจะร้ายเกินไปแล้วนะ ปรายฟ้าแอบฮึดฮัดอยู่ภายในใจ
“หึ่ย ทำไมเด็กนี่มันถึงได้ร้ายนัก...ไม่เห็นจะเหมือนพี่สาวเลยสักนิด” บ่นกระปอดกระแปดกับตัวเอง
ในเมื่อถูกรบกวนเวลานอน เลยทำใจนอนต่อไม่ได้ จึงรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับคอนโดทันที แต่ไม่รู้ทำไม ในหัวมันมีแต่หน้าของเด็กบ้านั่นลอยเข้ามารบกวนในโสตประสาททุกที
“โอ๊ย...ออกไปจากหัวฉันเลยนะ!!”
‘ผมจองคุณแล้วนะปรายฟ้า’
เสียงของเขายังคงดังก้องวนเวียนรบกวนเธออยู่ในหัว ไม่ว่าจะสะบัดมันออกไปแค่ไหนก็ไม่สำเร็จ
“กรี๊ด...แก่แดด...เป็นเด็กเป็นเล็กมาจูบฉันแบบนี้ได้ยังไง” ภาพที่เขาจูบเธออย่างหนักหน่วงเมื่อคืน สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาที่ไม่ว่าจะลูบไปตรงไหนมันก็เผลอทำให้เธอเสียวซ่านไปทั้งตัว
“บ้า!! คิดอะไรของเธออยู่นะปราย นั่นมันน้องชายเพื่อนนะ”
ตื้อดึ่งๆ!!
ไต้ฝุ่น : ส่งสติ๊กเกอร์จุ๊ฟแก้ม
ไต้ฝุ่น : ถึงบ้านแล้วนะ
ขณะที่สองขากำลังจะย่างก้าวเข้าลิฟต์ เสียงข้อความในโทรศัพท์เครื่องหรูก็เด้งขึ้น แต่พอล้วงมันขึ้นมาดูก็ถึงกับขมวดคิ้วทันที
ปรายฟ้า : เดี๋ยวนะ มาบอกฉันทำไม?
ไต้ฝุ่น : อยากรายงานแฟนในอนาคต
ปรายฟ้า : ใครจะไปอยากเป็นแฟนนาย
ไต้ฝุ่น : ไม่อยากเป็นก็จะยัดเยียด แต่ถ้าไม่ยอมเป็น ก็จะยัดอย่างอื่นให้แทน จะยัดจนกว่าจะยอมเป็น
“กรี๊ดดดดดดดด” เธอกรีดร้องออกมาอย่างสุดที่จะกลั้นไหว ท่ามกลางสายตาของผู้โดยสารลิฟต์คนอื่นๆ ที่หันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน
“อะ...เอ่อ...ขอโทษทีค่ะ” หันไปส่งยิ้มแห้งๆ แล้วรีบกดลิฟต์ออกมาทั้งที่ยังไม่ถึงชั้นของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
เด็กนี่ชักจะปั่นประสาทเธอเกินไปแล้วนะ คาดโทษในใจแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือลงไปในกระเป๋าสะพายของตัวเองทันที
- ผู้เขียน
