รักร้ายพ่ายวิศวะ

รัวแชท

ไต้ฝุ่น : ปราย...

เสียงข้อความยังคงดังรัวขึ้นต่อเนื่อง นี่ถ้าไม่ใช่เพราะข้อความของอีตาเด็กบ้านี่ เธอก็คงไม่ต้องเดินขึ้นบันไดจากชั้นสามขึ้นไปถึงชั้น8แบบนี้หรอก คิดแล้วก็พานทำให้หงุดหงิดขึ้นมาเลย

ปรายฟ้า : เลิกทักฉันมาสักที ฉันรำคาญ!!

ไต้ฝุ่น : ทีผมยังไม่เคยรำคาญปรายเลยนะ

ปรายฟ้า : เรียกฉันพี่ด้วย ฉันไม่ชอบให้เด็กปีนเกลียว

ไต้ฝุ่น : ถ้าปีนขึ้นตัวได้ไหม?

ปรายฟ้า : ทุเรศ!!

“หึ่ย ไหนยัยฝันบอกว่าน้องมันน่ารักวะ ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย เป็นโรคจิตหรือไง ชอบพูดจาลามกอยู่เรื่อย” กล่าวขึ้นกับตัวเองด้วยความหัวเสีย ก่อนที่จะทิ้งโทรศัพท์ลงไปที่เตียง

โดยอุปนิสัยที่ไม่ได้ชอบความตึงเครียดตามแบบฉบับสาวสุขนิยม จึงหยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาเปิดดูซีรีส์ต่อ เพื่อสร้างความจรรโลงใจให้แก่เธอตอนนี้ แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดันเด้งแชทเด็กบ้านั่นเข้ามารบกวนสมาธิเธอจนดูไม่รู้เรื่อง

ไต้ฝุ่น : ปรายฟ้าตอบ!!

ไต้ฝุ่น : ถ้าไม่ตอบ ไปกรุงเทพเมื่อไหร่ผมจะไม่ทำแค่จูบแน่

ไต้ฝุ่น : ให้โอกาสตอบครั้งที่1

ไต้ฝุ่น : ครั้งที่2 ถ้า3เมื่อไหร่ โดนแน่

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเพื่อมันขึ้นว่ากำลังพิมพ์ แน่นอนว่าเธอก็คงไม่อยากโดนเด็กนี่เปิดซิงแน่นอน รับไม่ได้อย่างแรง ลามกเกินเด็ก แม้จะหล่อก็เถอะ แต่นิสัยต่างกันแบบสุดขั้ว เอาวะแค่ตอบเอง สุดท้ายจึงตัดสินใจละเลงนิ้วตอบเขาไปก่อนที่เขาจะนับ3

ปรายฟ้า : ตอบแล้ว!!

ไต้ฝุ่น : ถือว่ารอดตัวไปนะ

“เด็กนี่ จะเอาแต่ใจ ก้าวก่ายฉันเกินไปแล้วนะ” สบถออกมาด้วยความหัวเสีย

ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยโดนใครบังคับจิตใจขนาดนี้เลย นึกแล้วก็พานทำให้หงุดหงิดชะมัดเลย

ปรายฟ้า : ดึกแล้วฉันนอนก่อนนะ ฝันดี

ตัดบทไปจะได้จบๆ คนแบบนี้มันเผด็จการ แสร้งทำเป็นตามใจไปก่อน ทั้งที่รำคาญเต็มทน เดี๋ยวก็เลิกบ้า เลิกตอบไปเองนั่นแหละ เธอคิด

ไต้ฝุ่น : ฝันดีครับ

“หึ่ย!! ขนลุกเป็นบ้า” ด้วยเพราะสเปคของเธอคือผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่ชอบคนที่อายุน้อย พอมาเจอเด็กนี่รุกแบบก็มันก็รู้สึกไม่ชินแล้วก็ไม่ชอบเอาเสียเลย จะบอกว่าต่อต้านก็คงจะเป็นอะไรเทือกๆ นั้นแหละ

สายๆ ของวันต่อมา...

ครืด ครืด ครืด!!

‘เฮียปราณ’

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาต่อเนื่อง รบกวนเวลานอนของสาวสวยรูปร่างสมส่วน ราวกับนางแบบ ผิวขาวสว่างดั่งตะวันในยามเช้า ยิ่งต้องแสงแดดยิ่งทำให้เธอยิ่งขาวผุดผ่องเข้าไปอีก ใบหน้ารูปไข่ยู่เข้าหากันด้วยความหงุดหงิด เมื่อถูกรบกวนเวลานอนอีกแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้ไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้นักหนา ถึงได้โดนขัดความสุขแบบนี้เป็นประจำเลย

มือเล็กคลำหามือถือทั้งที่ยังหลับตาอยู่ กว่าจะคลำเจอตาก็สว่างแล้ว สุดท้ายก็เลยต้องจำใจตื่นขึ้นมาเพื่อรับสายเฮียสุดที่รัก

“โอ๊ยเฮีย!! คนจะนอน...โทรมาทำไมเวลานี้ ปรายนอนอยู่เข้าใจไหม!!”

[นี่มันจะบ่ายแล้วนะปราย มาวีนใส่เฮียแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน งั้นไม่ต้องเอาเงินอาทิตย์นี้เลยดีไหมฮะ] พอโดยบ่นกลับก็เล่นเอาน้องสาวเงียบกริบไปเลย

“เอ่อ...ขอโทษค่ะเฮีย...ปรายนอนดึกไปหน่อย...พอนอนไม่พอมันเลยหงุดหงิด...คิคิ...ว่าแต่เฮียโทรมามีอะไร...”

[ฝันไม่สบาย วันนี้ว่างไหม...มาอยู่เป็นเพื่อนฝันหน่อย]

“เอ้า เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย ทำไมป่วยได้ล่ะ หรือจะทำงานหนักอีกเนี้ย” บ่นกระปอดกระแปดออกมา เพื่อนเธอมักจะเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย บอกก็ไม่ยอมฟัง

“เย็นๆ ได้ไหมเฮีย ขอนอนต่ออีกหน่อยก่อน”

[อืม...] ตอบรับเพียงแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไป

โทรศัพท์มือถือราคาแพงถูกโยนไปที่ว่างข้างๆ จากนั้นก็มุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มอีกครั้งเพื่อหลับต่อ

ครืด ครืด ครืด!!

“โอ๊ย อะไรนักหนาวะเนี้ย” พอกำลังจะเคลิ้มเท่านั้นแหละ เสียงเครื่องสี่เหลี่ยมก็แผดร้องขึ้นมาอีกครั้ง พอหยิบมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์แปลก โดยปกติแล้วเธอก็จะไม่รับเบอร์แปลกเสียด้วยสิ จึงกดตัดสายไป แล้วนอนต่อ

ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง!!

ไต้ฝุ่น : ปราย!!

ไต้ฝุ่น : รับสาย!

ไต้ฝุ่น : กล้าตัดสายฝุ่นหรอปราย

ไต้ฝุ่น : อย่าให้ต้องบุกคอนโด

“โอ้ย อะไรกันเนี้ย ทำไมช่วงนี้ชีวิตฉันถึงได้วุ่นวายนักนะ” รีบคว้าโทรศัพท์มาตอบ เมื่อแชทที่เด้งรัวๆ เข้ามานั้นคือน้องชายของเพื่อนก็ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

ปรายฟ้า : เหงามากหรือไง คนจะนอน!!

ไต้ฝุ่น : เหงาดิ คิดถึงเนี้ย เล่นเกมปะ ตานึง

ปรายฟ้า : ไม่เล่น ฉันจะนอน!!

ไต้ฝุ่น : เมื่อคืนเล่นเกมกับใคร ทำไมตอน5ทุ่มเห็นเข้าเกม

ปรายฟ้า : จะเล่นกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย เด็กบ้า แค่นี้นะฉันจะนอน

ยังคงตั้งมั่นชัดเจน ไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอก็จะนอนให้ได้ เรื่องนอนคือเรื่องใหญ่สำหรับเธอ แล้วเธอก็เกลียดที่สุด คือคนที่รบกวนเธอเวลานอนนี่แหละ

ตกเย็น...

หลังจากที่ได้นอนหลับเต็มตื่นแล้วก็ถึงเวลาอันสมควรแล้วที่จะไปคอนโดพี่ชาย ได้นอนครบ12ชั่วโมง ค่อยสดใสขึ้นมาหน่อย ส่วนไอ้เด็กบ้านั่นก็หายไปเลย สงสัยเพราะโดนด่าไป แต่ก็ดีแล้วแหละ ไม่ได้อยากคุยด้วย

“เฮีย ฝันเป็นยังไงบ้าง?” ถามพี่ชาย ทันทีที่เจ้าของห้องนั้นเปิดประตูให้

“ก็ไข้ขึ้น แต่เช็ดตัวให้แล้ว ตัวเย็นขึ้นมานิดหน่อย” คำว่าเช็ดตัวของปราณนั้น ทำคนขี้สอดถึงกับหูผึ่ง

“เช็ดตัว?” เลิกคิ้วมองหน้าพี่ชายเชิงจับผิด

“กะ...ก็...ใช่ไงแค่เช็ดตัว...”

“ดูพูดไม่ค่อยเต็มปากเลยเนาะ เหมือนปกปิดอะไรเอาไว้” ไม่วายเดินเข้าไปใกล้พี่ชาย ตากลมๆ จ้องมองไม่กะพริบ แถมหรี่ตาหวังคาดคั้นให้เขาเผยความลับที่เก็บซ่อนเอาไว้ให้หลุดออกมา

หมับ!!

“บอกว่าแค่เช็ดตัวก็คือเช็ดตัวสิ ถามมากจังวะ...แล้วห้ามออกไปไหน เดี๋ยวเฮียจะออกไปซื้ออาหารเย็น...จดให้หน่อยสิว่าฝันชอบกินอะไร...เมื่อเช้าเอาข้าวต้มให้กินบอกจืด”

“เมื่อเช้า? เดี๋ยวนะ...เฮียอยู่นี่ตั้งแต่เช้าเลยหรอ?” ปลายปากกากำลังจะจรดลงไปที่กระดาษเพื่อเขียนรายการอาหารที่เพื่อนรักชอบลงไปตามคำสั่งของพี่ชาย แต่ก็ต้องชะงักไปอีกรอบเมื่อได้ยินปราณบอกว่าเมื่อเช้า

“ก็คุยกันในไลน์ บอกว่าจะมารับไปทำงานไง แต่โทรมาก็ไม่รับเลยเข้ามาหา...พอมาถึงก็เห็นนอนโทรมอยู่บนเตียงแล้ว เลยอยู่ดูอาการในฐานะของหมอไง” ปราณกล่าวบอกน้องสาว ซึ่งความเป็นจริงแล้วเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่ได้บอก

“อ๋อๆ ฐานะหมอ อยากเป็นแค่นั้น” แสร้งถามด้วยทีท่ากวนๆอีกรอบ

“อยากเป็นแฟนด้วย...” ตอบไปตามความจริง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

“เฮีย ฝากซื้อยำด้วยนะ ขอแซ่บๆ...” ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ซื้อให้เพื่อนเธอก็ขอส่วนบุญใช้หน่อยแล้วกัน

“อื้ม แล้วอย่าให้ฝันอาบน้ำนะ” กำชับน้องสาวเอาไว้ ซึ่งเรื่องนี้เธอเองก็รู้อยู่แล้วไหม เพราะเธอเองก็เรียนหมอ แม้ว่าจะไม่ได้อยากเรียนก็เถอะ

ระหว่างที่รอเพื่อนตื่น ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมเพื่อฆ่าเวลา จนแล้วจนรอดก็ปาไปเกือบจะ2ทุ่มเข้าไปแล้ว จึงวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปดูอาการเพื่อนเสียหน่อย

"ตื่นแล้วหรอแก"เปิดประตูเข้าไปในห้องก็เห็นว่าเพื่อนนั้นกำลังจะลุกจากเตียงพอดี

"เอ่อ...อืม"เพียงฝันตกใจเล็กน้อยที่เห็นปรายฟ้า แทนที่จะเป็นปราณ ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ ห้องราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง

"เฮียออกไปซื้อกับข้าว...เช็ดตัวหน่อยไหม...แกยังตัวร้อนอยู่เลย"ไม่ทันที่เพียงฝันจะได้เอ่ยปากถาม ปรายฟ้าก็ตอบออกไปราวกับรู้ความคิดในหัวของเพื่อน

"ฉันอยากอาบน้ำ"คนป่วยค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียงกว้างด้วยความยากลำบาก

"ไม่ได้!...เฮียสั่งไว้ว่าห้ามอาบ"

"ก็ฉันเหนียวตัว...ฉันรู้สึกไม่สบายตัว...ให้ฉันอาบเถอะแก"พยายามรบเร้าปรายฟ้า เพราะรู้ดีว่าปรายฟ้าเป็นคนใจอ่อน

"ทำไมถึงได้ไม่สบายแบบนี้? ...ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำงานเยอะ...ไม่ฟังกันเลย"เพียงฝันขมวดคิ้ว ปรายฟ้ายังไม่รู้เรื่องนั้นหรอ? เป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจ

"เมื่อคืนมีเลี้ยงสาย...ฉันกลับดึกด้วยแหละ...สงสัยอากาศกลางคืนจะเย็นเลยไม่สบาย"เธอแก้ตัว "พี่ปราณ...ไม่ได้เล่าอะไรให้แกฟังหรอ?"

"ไม่นะ...แค่บอกว่าวันนี้แวะมาหาแก...แล้วเห็นว่าแกไม่สบายเลยเรียกฉันมาดูเนี้ย"

"อ้อ...งั้นหรอ?"เพียงฝันพยักหน้าตอบรับ หรือเขาจะไม่อยากเปิดตัวกับเธอนะ คบแล้วรอวันเขี่ยทิ้งหรือเปล่า ใบหน้าของเพียงฝันดูกังวลลงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่เธอโดนแฟนเก่ามอมยา จนต้องโทรเรียกปราณให้มาช่วย สุดท้ายแล้วเรื่องแบบนั้นก็เลยเกิดขึ้น แอบเฟลๆ อยู่หน่อยๆ ที่เขาไม่บอกอะไรน้องสาวเลย

"แกเป็นไร...ทำไมทำหน้าอย่างงั้น"ปรายฟ้ามองหน้าเพื่อนที่ดูหงอยๆ ด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร"แม้ปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่สีหน้าของเธอนั้นออกชัดจนปรายฟ้านั้นสังเกตเห็น แต่เพียงแค่ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อนเท่าไหร่

"ลุกไหวไหม...ฉันว่าแกเช็ดตัวดีกว่านะเดี๋ยวฉันเช็ดให้...ถอดเสื้อผ้าเลย"มือเล็กของปรายฟ้าเตรียมปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอ แต่ก็ถูกมือของเพียงฝันตะครุบไว้เสียก่อน ขืนปล่อยให้ปรายฟ้าถอด มีหวังได้เห็นรอยของปราณที่ทำเอาไว้แน่ๆ

"เอ่อ...ไม่เป็นไรแก...เดี๋ยวฉันทำเองดีกว่า...ฉันไหว!"เพียงฝันหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบสายตา...เพราะเธอโกหกไม่เก่ง กลัวว่าเพื่อนรักจะจับพิรุธได้

"แก...ไหวแน่นะ?"ปรายฟ้าถามย้ำ

"ไหว...เดี๋ยวฉันไปเช็ดเอง...แกออกไปรอข้างนอกเถอะ...เดี๋ยวฉันตามออกไป"ปรายฟ้าพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกไปรอที่ห้องนั่งเล่น แต่ก่อนออกไปก็ไม่วายหันไปบอกเพียงฝันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"มีอะไรก็เรียกฉันล่ะ"

"อืม"พยักหน้าตอบ

แม้ว่าจะเป็นห่วง เมื่อเห็นทีท่าแปลกๆ ของเพื่อนรัก แต่ก็ไม่อยากจะไปเซ้าซี้อะไรมาก ถ้าเธอพร้อมเดี๋ยวก็คงบอกเองนั่นแหละ ปรายฟ้าคิด ก่อนที่จะเปิดทีวีดูแก้เบื่อ

ตื้อดึ่ง!!

เสียงข้อความในโทรศัพท์เครื่องหรูของปรายฟ้าแจ้งเตือนข้อความจากใครบางคน ทำให้ร่างบางละสายตาออกจากทีวีจอแบนตรงหน้ามามองข้อความที่โชว์ขึ้นบนหน้าจอ

ไต้ฝุ่น : ทำไรอยู่?

"ไอ้เด็กบ้านี่...จะทักมาทำไมนักหนา?"คิ้วเรียวขมวดมุ่นจนเป็นปม แต่แล้วเธอก็คว่ำหน้าโทรศัพท์ลงแล้วดูทีวีตรงหน้าต่อ โดยไม่สนใจข้อความของไต้ฝุ่นเลย

ไต้ฝุ่น : ปรายฟ้า!!

ไต้ฝุ่น : ตอบ!!

ข้อความยังคงดังขึ้นมาเรื่อยๆ เมื่อไม่มีทีท่าว่าเธอจะตอบ จนร่างเล็กรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว แถมยังมาออกคำสั่งกับเธอ ซึ่งเธอไม่ชอบ!!

ฮันเตอร์ : ว่างไหม...พรุ่งนี้ไปดูหนังเป็นเพื่อนหน่อยสิ

อยู่ๆ เพื่อนหน้านิ่งที่ทำให้หัวใจสั่นคนนั้นก็ทักเข้ามาพร้อมกับไต้ฝุ่น ร่างเล็กยกยิ้มขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะละเลงนิ้วไปบนแป้นพิมพ์ในมือถือด้วยหัวใจที่พองโต ต่างจากข้อความของใครอีกคน ที่มองทีไรก็รู้สึกถึงความอันตรายแถมพานทำให้หัวเสียทุกที

ปรายฟ้า : ว่าง

จริงๆ แล้วเธอและฮันเตอร์ เจอกันบ่อย แล้วก็นัดไปกินข้าวด้วยกันบ่อยด้วย ตั้งแต่ทำงานกลุ่ม จริงๆ ก็เริ่มมีทักมาคุยกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว และฮันเตอร์ก็ดันตรงสเป็กเธอเสียด้วยสิ เธอชอบผู้ชายนิ่งๆ พูดน้อยๆ ถ้าจะบอกว่า ชอบตั้งแต่วันที่ฮันเตอร์ซื้อน้ำมาให้เธอก็คงจะแบบนั้น

ฮันเตอร์ : งั้นพรุ่งนี้จะเข้าไปรับนะ

ปรายฟ้า : โอเค

ติ้ง!!

ไต้ฝุ่น : ขึ้นออน...แต่ไม่ตอบคือ?

~เสียงโทรศัพท์ของปรายฟ้า~

'ไต้ฝุ่น'

ถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อข้อความเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นโทรมาแทน และสุดท้ายเธอก็ต้องจำใจยอมรับสายนั้น

"อะไรของนายเนี้ย!!"แผดเสียงแข็งใส่ปลายสาย

[ทำไมไม่ตอบ?]

"ไม่เห็น...ไม่ได้เล่นโทรศัพท์"แก้ตัวออกไป ทั้งที่ความเป็นจริงตั้งใจที่จะเมิน เพราะรู้สึกรำคาญกับความเจ้ากี้เจ้าการของเขา

[ปรายฟ้า] เสียงเข้มเอ่ยเรียกชื่อเธอ ทำเอาร่างบางนึกหวั่น

"ดูหนังอยู่...เลยไม่ได้ตอบ"เธอตอบไปส่งๆ

[พรุ่งนี้จะเข้ากรุงเทพไปดูหอ...ไปเป็นเพื่อนหน่อย...หรือจะไปเป็นแฟนผมก็ได้นะ] เสียงไต้ฝุ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงทะเล้น

"ไม่ว่าง!"

[ทำไมถึงไม่ว่าง!] จากเสียงที่เล่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นเสียงเรียบนิ่งทันที

"มีนัดกินข้าวกับพ่อที่บ้าน"

[ไปด้วยดิ...อยากไปไหว้พ่อ]

"ไม่...แล้วฉันก็ไม่ว่างด้วย...นายไปดูเองคนเดียวเถอะ...แค่นี้นะ"จากนั้นปรายฟ้าก็กดตัดสายไต้ฝุ่นทันที

"แล้วทำไมฉันต้องโกหกเด็กบ้านั่นด้วย? ...ถ้าบอกไปตรงๆ นายนั่นจะได้ไม่ต้องมาวอแว...หรือควรบอกไปดีว่ามีแฟนแล้วดี"เธอเลิกคิ้วถามตัวเอง แต่ลึกๆ แล้วกลับยอมเลือกที่จะไม่บอก ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ไม่เข้าใจตัวเองเลย