7
1141 คำ
“พี่คีย์เองนะครับ”
ยิ้มแล้วก็รีบบอกออกไปว่า “จะถามเรื่องเสื้อผ้าที่ส่งซ่อมเอาไว้ใช่ไหมคะ เสร็จหมดแล้วค่ะ มารับได้เลยค่ะ”
เด็กสาวซ่อมมันเองกับมือเลย โดยให้สมสมรช่วยแล้วก็ให้น้าสอนวิชาให้ด้วยเลย ความที่เป็นคนตั้งใจและหัวไวมาก ไม่นานก็ทำเองได้และทำได้ดีด้วย
เสื้อผ้าของเขา ซ่อมเสร็จตั้งแต่สามวันแรกนู่นแล้ว สมสมรยังบ่นอีกด้วยว่าขาดนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง แถมยังเหมือนว่าฉีกขาด ไม่ใช่ซักหรือใส่จนขาดเสียหน่อย
“อาทิตย์หน้าพี่จะกลับบ้าน จะแวะไปเอากางเกงด้วยเลย”
“ได้ค่ะได้”
“พราว”
“คะ?”
“มีงานวัดจัดอยู่ด้วยนะ พราวอยากไปเดินเที่ยวดูไหม”
เงียบ ยิ้มและหน้าแดงจัดพยักหน้าตอบอย่างไว ก่อนจะเงียบแล้วอ้อมแอ้มพูดไปว่า “ไปค่ะ พราวอยากไปค่ะ”
“อย่างงั้นเดี๋ยวพี่ไปรับพราวนะ”
ฐิรดลวางสายลงจากนั้น
เขารอคอยวันที่จะได้กลับบ้านอย่างใจจดจ่อ
แล้วไปรับภัทรวรินทร์ที่บ้าน ขอผู้ใหญ่ของเธอ พาออกไปงานวัดด้วยกัน เด็กสาวไปยืนรอที่หน้างาน ไม่นานก็เห็นมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ขับเข้ามาจอดก่อนจะเห็นว่าเป็นเขานั่นเอง
“รอนานไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่นานเลย พราวก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันค่ะ”
“พี่ขอโทษนะที่มาช้ากว่าพราว”
เด็กสาวยิ้มจนตาแทบปิด ส่ายหน้าบอกไปว่า “พราวมาก่อนเวลานัดต่างหากล่ะค่ะ”
“เราเข้าไปในงานกัน”
ฐิรดลพาเดินไปที่ซุ้มอาหารพร้อมกับถามว่ากินอะไรมาหรือยัง เธอส่ายหน้าหวือ ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยสักคำเพราะความตื่นเต้นที่จะได้ออกมาเที่ยวงานวัดกับชายรุ่นพี่ที่แอบชอบ เขาถามเธออีกเป็นระยะ ๆ ว่าหิวไหม กินไอ้นั่น ไอ้นู่น ไอ้นี่หรือเปล่า แม้จะเดินขนาบข้างเขามาได้พักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ภัทรวรินทร์อาการตื่นเต้นก็ไม่หายลงไปเสียที เลยยังไม่หิว ส่ายหน้าตอบเขาไป
ฐิรดลหยุดมองป้ายงานขนาดใหญ่ เธอเองก็หยุดมองเช่นกัน อ่านรายละเอียดว่างานจัดถึงวันไหน มีโชว์ มีขายอะไรบ้างในงาน ก่อนจะสะดุดเข้ากับชื่อคนดังบนแผ่นป้ายบอกว่าเป็นคนสนับสนุนหลักของงานนี้
“ถ้ายืนยาว ๆ ลุงต้องเมื่อยแน่ ผมแนะนำให้นั่งลงนะครับ”
ฐิรดลเอ่ยล้อเลียนนามสกุลของคนบนป้ายทำเอาเธอหัวเราะลั่นในอารมณ์ขันของเขา เพราะนามสกุลที่ว่านั่นคือ ‘สกุลยืนยาว’ นั่นเอง
“ไปทางโน้นดีกว่า”
เขาจับข้อมือของเธอพาเดินแล้วปล่อยออก ก่อนเอียงหน้าลงถามเพราะเสียงดนตรี เสียงคนในงานดังมากจนคุยกันแทบไม่รู้เรื่อง
“พราวจะสอบเข้าคณะอะไร คิดไว้หรือยัง”
“คิดแล้วค่ะ”
“อยากเรียนคณะอะไร”
“พราวอยากเรียนหมอแบบพี่คีย์ค่ะ”
“จริงหรือ”
“ทำไมคะ พราวดูโง่จนไม่น่าสอบได้ใช่ไหม”
ฐิรดลมองด้วยสายตาเอ็นดู อยากก้มลงหอมแก้มนวล ๆ ใส ๆ นั่นเหลือเกินแต่ไม่กล้าทำ แล้วก็ต้องยกแขนกันคนที่กำลังจะเข้ามาเบียดภัทรวรินทร์
เธอเลยตกอยู่ในอ้อมกอดของเขากลาย ๆ ก่อนจะดึงสติของตัวเองได้ ดันเขาออกให้ห่างจากตัวแล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ ไม่กล้ามองเขา เพราะความใกล้ชิดเมื่อครู่ทำให้รู้สึกเขินอายเขาไม่น้อย
“อยากได้ตุ๊กตาไหม”
เสียงถามดังมาจากชายรุ่นพี่ ภัทรวรินทร์ส่ายหน้าบอกสั้น ๆ ไปว่า “ไม่ค่ะ”
“ไม่ชอบตุ๊กตาหรือ” ฐิรดลถามด้วยความแปลกใจไม่น้อย
“ก็ ยังไงดีล่ะ คือพราวก็ไม่ได้ไม่ชอบนะคะ เพียงแต่ไม่ได้อยากได้อะไรขนาดนั้นน่ะค่ะ” บอกเก้อ ๆ แต่ดูเหมือนฐิรดลจะไม่ฟังเสียงของเธอเลย เขาจับแขนเธอดึงให้ตามไปที่ซุ้มปาเป้า
“มานี่มา เดี๋ยวพี่ปาให้ พราวเลือกเลยว่าจะเอาตัวไหนบ้าง”
“ไม่เอาได้ไหมคะ” ภัทรวรินทร์บอกแล้วถอยออกมายืนมองชายรุ่นพี่ที่หัวเสียกับเกมปาเป้า จนต้องสะกิดเขาเบา ๆ แล้วเอ่ยปากชวน
“พราวว่า...เราไปดูทางนั้นกันไหมคะ”
“เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่ได้ตุ๊กตาให้พราวเลยนะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่คีย์ พราวไม่ได้...”
เธอจะบอกเขาว่าไม่ได้อยากได้มากถึงขนาดนั้น
แต่ดูเหมือนฐิรดลจะไม่ได้ยิน หัวหูของเขาออกร้อนไปหมดเพราะปาไปหลายดอกแล้วแต่ไม่ได้ของมาให้คนข้าง ๆ เสียที สุดท้ายยืนเท้าเอวอย่างมีโมโหนิ่งก่อนจะชี้มือไปยังตุ๊กตาตรงหน้า บอกอย่างหมดความอดทนว่า
“ไม่ปาแล้ว เอาตัวนี้มาเลยดีกว่า เท่าไรนะ”
สุดท้ายฐิรดลก็จำต้องควักเงินซื้อเอง เพราะไม่สามารถปาเป้าจนคว้ารางวัลเอามาได้ เขาส่งให้ตุ๊กตาให้แล้วก็ก้มลงกระซิบบอกว่า
“เดี๋ยววันที่สิบสองเดือนเมษาปีหน้าพี่จะซื้อตัวใหญ่กว่านี้ให้พราว”
“ทำไมต้องเป็นวันที่สิบสองเมษา…” ภัทรวรินทร์ถามออกมาแค่นั้นก็อมยิ้มเขินอาย “พี่คีย์รู้ได้ยังไงคะว่าวันเกิดพราวตรงกับวันที่เท่าไรเดือนไหน”
“นี่ใครครับ” ฐิรดลยืดอกชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแกล้งทำโอ่ใส่เธอ “ว่าที่คุณหมอ ฐิรดลผู้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างครับ”
เลยยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะถูกจับมือแล้วดึงให้เดินไปยืนรอขนมด้วยกัน ได้มาเขาก็ส่งให้ถึงปากพร้อมกับคะยั้นคะยอ
“กินขนมอันนี้เร็ว อร่อยมากเลย พราวต้องชอบแน่นอน”
“จริงน่ะ” ถามจบ ฐิรดลยื่นจ่อใกล้กว่าเดิมเลยจำต้องรับเอาเข้าปากมาแล้วก็เบ้หน้า เพราะรสชาติไม่ได้อร่อยอย่างที่เขาบอกเลยสักนิดเลย ด้วยใบหน้างอนิด ๆ
“พี่คีย์น่ะ ทำไมชอบแกล้งคนอื่นแบบนี้คะ”
ฐิรดลมองแล้วก็หัวเราะลั่น ดึงแขนให้ไปคายทิ้งตรงที่ไม่มีคน ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาอย่างที่เขาเองห้ามใจไม่ไหวต่อความน่ารักของอีกฝ่าย ภัทรวรินทร์ใจเต้นแรงที่เห็นอีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงหา จึงเม้มปากแน่น พร้อมหลับตาปี๋พร้อมกับจินตนาการไปตามวัย
- ผู้เขียน
