14
1161 คำ
ได้ยินชื่อของฐิรดลก็หน้าแดงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมอาการของตนเองได้ มณีนาถที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจนักเมื่อครู่นี้ก็ยังพลอยขยับตัวเข้ามานั่งฟังด้วย ใกล้ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
จากที่ไม่รู้ว่าจะไปได้หรือไม่ เด็กสาวจากเรือนมาลีก็เริ่มคิดหาหนทางไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนให้ได้ในตอนนั้นเอง
“พราวต้องมาให้ได้เลยนะ ไม่มาจะยิ่งโกรธ ไม่เชื่อก็คอยดู”
ฐิติชญาขู่เธอจบแล้วก็ทำท่ารวบกระเป๋าจะลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนไป รีบคว้าแขนของเพื่อนเอาไว้ก่อนถามหน้าซื่อไปว่า “แล้วตกลงครีมโกรธพราวเรื่องอะไร”
“มาให้ได้ก่อนแล้วจะบอก”
ทำเสียงงอน ๆ ใส่แล้วแกะนิ้วของเธอออกจากแขนทำทีเป็นเดินสะบัดหน้าจากไป
มณีนาถที่รอให้เจ้าของงานเลี้ยงเอ่ยปากชวนมีสีหน้าผิดหวังไม่น้อย เพราะตนก็อยากไปงานเลี้ยงนี้เช่นกัน ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไปแบบ เงียบ ๆ หลังจากนั้น
ชักไม่สบายใจในตอนนั้นเอง หรือฐิติชญาจะรู้แล้วว่าตนกับฐิรดลคุยโทรศัพท์ด้วยกันทุกวัน พอกลับถึงบ้าน ได้เวลาที่เขาโทรมาก็ทำทีเป็นถามว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร
“อาทิตย์นี้พี่ไม่ได้กลับ”
ฐิรดลบอกเสียงหงอย ๆ กลับมาแบบนั้น
“อ้าว” ร้องตอบด้วยอาการเสียดายและงุนงงไม่น้อย ก็ไหนฐิติชญาบอกว่า ฐิรดลก็จะกลับมาด้วยไง
แบบนี้มันยังไงกันแน่นะ ทำทีเป็นอ้อมแอ้มเตือนเขาไปว่า
“เสาร์หน้านี้วันเกิดครีมไม่ใช่หรือคะ”
“นั่นสิ พี่ลืมไปเลย” เสียงเขาพึมพำมาเบา ๆ แล้วก็คุยเรื่องอื่นกันไปหลังจากนั้น โดยไม่ได้บอกอีกว่าวันนั้นเขาจะได้กลับมาหรือไม่
“น้าสม พราวขอไปงานวันเกิดครีมได้ไหม”
สมสมรไม่ได้อนุญาตในทันที ถามกลับด้วยท่าทีครุ่นคิด “เพื่อนของเราที่เป็นลูกหมออะไรนั่นน่ะหรือ”
“ใช่จ้ะ”
“จัดที่ไหน วันไหน กี่โมงกี่ยามกัน”
เด็กสาวตอบน้าไปแล้วก็แว่วเสียงถอนลมหายใจเบา ๆ กลับมาแทน พร้อมกับที่สมสมรวางงานซ่อมในมือลง ถอดแว่นสายตาออกพร้อมกับบอกไปตามตรงว่า
“น้าไม่อยากให้ไปเลย”
“ทำไมล่ะจ๊ะ” ถามกลับด้วยความสงสัย สมสมรบอกเสียงเรียบกลับมาว่า
“ไม่กลัวเขามองเราไม่ดีหรือยังไง”
“ครีมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกจ้ะ” บอกด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงฐิติชญา สมสมรถามหน้าเครียดกว่าเดิมเล็กน้อย
“เพื่อนเราไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วพ่อแม่เขาล่ะ คนอื่น ๆ ล่ะ”
“คุณหมอเขาก็ดีนะน้าสม ไม่เคยพูดไม่ดีเลยนะจ๊ะ”
สมสมรกวาดตามองแล้วก็ไม่ได้ออกปากท้วงว่าอะไรออกไปอีก คิดว่าให้ไปเจอกับตัวเองดีกว่าที่ตนจะมาพูดจาห้ามปรามอยู่แบบนี้ หมอสองคนผัวเมียนั่นเหยียดคนจนกว่าเก่งออกจะตายไป รับรองได้ว่าเห็นภัทรวรินทร์ไปงานจะต้องพูดจาไม่ดีด้วยแน่ ๆ
ภัทรวรินทร์เองหากได้ยินใครพูดไม่ดีก็คงจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับตัวเอง เด็กสาวในเรือนมาลีคนนี้เป็นคนหัวอ่อนก็จริงแต่ไม่ใช่คนโง่ ให้เจอกับตัวเองก็ดีเหมือนกัน พูดเตือนปากเปล่าไปก็คงไม่ได้ผลเท่ากับไปเจอกับตาของตัวเองหรอก
ถึงวันงาน ภัทรวรินทร์เห็นมณีนาถมาในชุดเดรสตัวสวยจึงทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม แต่มณีนาถทำท่าไว้ตัว ไม่คุยเล่นด้วย แม้จะนั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน แต่กลับหันไปคุยกับคนอื่นแทนที่จะมานั่งด้วยกันกับเธอ
ส่วนเจ้าของวันเกิดสวยอย่างกับเจ้าหญิง เธอมองที่เพื่อนแล้วก็ก้มลงมองของขวัญที่ทำเองกับมือ ของที่นำมาไม่ได้มีราคาอย่างของคนอื่นก็ให้นึกกังวล กลัวว่าเพื่อนจะไม่ชอบ
“ไหน เอาอะไรมาให้ครีม”
เสียงทักจากเจ้าของงานเลี้ยงดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าตัวจะเข้ามาดึงเอาของขวัญในมือของเธอไปแกะออกดู
“โหย ตุ๊กตาผ้ากับการ์ด สวยเก๋มาก ๆ เลยพราว ขอบใจนะเพื่อนรัก”
“ไม่เห็นจะสวยเลย”
มณีนาถขมุบขมิบปากพูดคนเดียว มองไปยังของขวัญที่ตนเองอุตส่าห์ทุบกระปุกออมสินซื้อหามาให้ ฐิติชญากลับวางเอาไว้ที่โต๊ะกองรวมกับของขวัญของคน อื่น ๆ
ภัทรวรินทร์มองเห็นสายตาของมณีนาถก็เข้าใจถึงความรู้สึก บอกอย่างเอาใจใส่ไปว่า “มีทั้งสาคูไส้หมูแล้วก็ขนมสาคูของโปรดมณีทั้งนั้นเลย ครีมจัดเป็นถ้วยเล็ก ๆ ให้หยิบเอง เดี๋ยวพราวไปเอาให้นะมณี”
ลุกไปหยิบมาให้แล้วค่อยยื่นมือแตะแขนฐิติชญา เอียงตัวลงกระซิบถามถึงเรื่องที่ยังคงค้างคาใจจนถึงทุกวันนี้อยู่เลย
“ตกลงว่าครีมโกรธพราวเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่พราวเรียนเก่งมาก ๆ จนอาจารย์กำลังจะส่งชื่อพราวให้ไปสอบเอาทุนน่ะสิ ถ้าไม่ได้ยังจะช่วยให้ได้ทุนของวิทยาลัยแพทย์ด้วยนะ ทำไมไม่บอกครีมเลยน่ะ เพื่อนกันแท้ ๆ”
“จริงหรือ” เธอถามเพื่อนหน้าตื่นเพราะเรื่องนี้เด็กสาวไม่รู้มาก่อนเลย
“ก็จริงน่ะสิ ครีมแอบได้ยินมาหรอกนะ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้”
ภัทรวรินทร์มีสีหน้างงงวยขณะบอก “ทำไมพราวไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ดีใจด้วย ถ้าพราวไปเรียนหมอจริง ๆ ครีมก็จะไปเรียนกับพราวด้วย คุณพ่อกับคุณแม่อยากให้เรียนหมออยู่แล้ว แต่ท่านไม่ได้บอกว่าสักหน่อยว่าต้องเป็นที่ไหน”
ฐิติชญาบอกข่าวที่ทำเอาตนใจหายใจคว่ำ คิดว่าเพื่อนจะรู้เรื่องที่แอบคุยกับ ฐิรดล หรืออีกเรื่องก็เรื่องที่เอมาพูดจาล้อเล่นว่าชอบตนนั่น ยิ้มแล้วมองเพื่อน อีกฝ่ายคงเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของเธอจึงเอียงตัวลงมากล่าวแหย่ข้างหูว่า
“จะถามหาพี่คีย์ใช่ไหมล่ะ”
อ้าปากค้างเมื่อเพื่อนรู้ความคิดของตนเอง รีบร้องบอกไปว่า “ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“เสียดายจังพี่คีย์มาไม่ได้ มีสอบวันจันทร์นี้น่ะ คุณพ่อก็เลยไม่ให้พี่คีย์กลับมางานวันเกิดของครีม ให้เตรียมอ่านหนังสือสอบที่หอ น่าสงสารชะมัดเลย พี่คีย์น่ะเรียนหนักมาก ๆ เลยนะพราว”
- ผู้เขียน
