“คุณขอร้องผมอยู่หรือ”
แววตาเป็นประกาย คำถามที่ใช้กึ่งหยอกล้อทำให้เธอไม่อยากคุยอะไรกับเขาอีก เลือกที่จะเดินตรงไปข้างหน้าแบบไร้จุดหมาย จมกับความคิดของตนเอง ค่อยแว่วเสียงของฐิรดลถามมา
“อยากกลับหรือยัง”
“ดีค่ะ”
“รถผมจอดทางนั้น”
เขาบอกพร้อมส่งสายตาไปยังลานจอดรถที่ใช้เชือกกั้นเป็นสัดส่วนแบบง่าย ๆ เดินตามเขาจนเกือบถึงรถของฐิรดล ก็ค่อยเห็นเขาเดินไปเปิดประตูฟากคนนั่งรอ ขึ้นนั่งแล้ว เขาพารถออกจากลานจอด แต่ไม่ได้วนไปยังทางออกของงาน จึงผินหน้าไปถาม
“จะไปไหนคะ”
“มีหนังฉายตรงนั้น”
เขาบอกแล้วพารถคลานไปอย่างช้า ๆ ที่จอหนังฉายกลางแปลง เขาจอดรถตรงหลังสุด พร้อมกับเปิดหลังคารถออก หันมาบอกเธอ
“เริ่มฉายพอดีเลย”
กำลังจะโวยที่เขาไม่พากลับเสียที แต่แล้วภาพและชื่อหนังตรงหน้าก็ทำเอาเธอชะงักเพราะเป็นหนังเก่าที่น่าดูไม่น้อย จึงมองนิ่ง ๆ ฐิรดลลงไปจ่ายค่าตั๋วหนัง กลับมาพร้อมน้ำและของกินวางลงที่ช่องว่างคั
