“ไปได้ค่ะ เชื่อพี่สิคะ”
แดงบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาเว้าวอนรอบที่ร้อยเห็นจะได้ หลังจากพูดเรื่องไปไหว้พระ ไปงานวัดตั้งแต่เมื่อวานนี้หลังจากพาสมสมรกลับมาที่บ้านพักฟื้นได้สองวันแล้ว และอาการโดยรวมก็ดูดีขึ้น
“พี่แดงไปเถอะค่ะ พราวจะนอนเฝ้าน้าสมอยู่นี่แหละค่ะ รับรองได้ว่าจะไม่แอบพาน้าสมไปไหนเด็ดขาด”
“แหม ๆ พี่ก็ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะคะ น้องพราวนี่จุดประกายความสงสัยให้พี่เลยนะเนี่ย แบบนี้ยิ่งต้องไปค่ะ พี่ไม่ยอมให้น้องพราวอยู่กับน้าสมสองคนหรอก นะคะ”
“พี่แดงก็พูดเป็นเล่นไป จะพาคนไข้ในนี้ออกไปได้ยังไงคะ ไม่เอาหรอกค่ะ มันผิดกฎไม่ใช่หรือคะ”
“น้องพราวกำลังพูดเรื่องผิดกฎกับใครคะ” แดงกำนิ้วทั้งสี่ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือแล้วชี้เข้าใส่ตนเองพร้อมยืดอก “คนคุมกฎอยู่ที่นี่ค่ะ”
“ยังไงพราวก็ไม่ไปหรอกค่ะ” บอกแดงจบ ยกมือลูบที่หลังมือของสมสมร หาแนวร่วม “น้าสมก็คงไม่อยากออกไปด้วยแหละ คนเยอะแบบนั้นไม่น่าสนุก
