“คุณอยากได้ฉันขนาดนั้นเลยหรือ”
เขาเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะย้ายตัวเขาเองมาพิงราวกั้น เพื่อสบตากับเธอ แล้วค่อยถามกลับด้วยสีหน้าที่มองแล้วก็ให้รู้สึกรำคาญใจไม่น้อย
“ขนาดไหน”
“ก็ขนาดที่ว่าตามฉันมาถึงที่นี่เลยน่ะสิ”
ฐิรดลกดมุมปากลงก่อนจะตอบมาว่า “เรื่องที่ผมอยากนอนกับคุณน่ะ ไม่ปฏิเสธนะ แต่ผมไม่ได้ตามคุณมาที่นี่”
ภัทรวรินทร์มองเขาด้วยสายตาระแวง ถามกลับด้วยสีหน้าแววตาไม่เชื่อถือคำพูดของเขานัก
“อย่างนั้นหรือ”
“แล้วคุณล่ะพร้อมจะตอบรับผมให้เป็นลูกค้าของคุณได้หรือยัง”
มองเขาด้วยสายตาหมิ่นแคลน ไม่ตอบโต้อะไรกับเขาอีก แล้วเลี่ยงเข้าห้องของสมสมร นั่งรอในนั้นจนสมสมรหลับในไปในช่วงบ่ายก็ค่อยยืนไปลูบหลังมือของน้า ปลีกตัวจะกลับ อดหวังในใจไม่ได้ขอให้อย่าได้เจอกับฐิรดลอีกเลย
“หนูพราว”
ยิ้มแล้วหันมองหาเสียงเรียก ก่อนจะยกมือไหว้นายแพทย์พงษ์พิพัฒน์ “สวัสดีค่ะคุณหมอ”
“น้าสมดูดีขึ้นนะเดือนนี้”
คุณหม
