“มึงท้องหรือพราว”
ภัทรวรินทร์ที่ยังไม่ได้วางหูโทรศัพท์ลงด้วยซ้ำตัวชา หน้าชาไปหมด หันไปทางสมสมรด้วยใบหน้าซีดเผือด
“อะไรนะจ๊ะน้า”
“กูได้ยินเสียงมึงอ้วกทุกวัน เมนส์มึงไม่มาด้วยใช่ไหม”
ได้ยินสมสมรพูดขึ้นกู มึงด้วยก็ใจแป้วแล้ว ทั้งยังถามคำถามจี้ใจดำก็ให้ออกร้อนไปทั้งกระบอกตา เด็กสาวส่ายหน้าน้อย ๆ พูดไม่ออก
“มึงตอบกูมาเดี๋ยวนี้นะอีพราว มึงท้องใช่ไหม”
เสียงตวาดถามดังลั่นขึ้น จนสาว ๆ ในเรือนมาลีบางคนที่แต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้วต้องเดินข้ามบ้านมายืนมองว่าเกิดอะไรขึ้น
ภัทรวรินทร์ได้แต่ก้มหน้านิ่ง พูดไม่ออก สมสมรเห็นแบบนั้นก็ยิ่งบันดาลโทสะเดินเข้ามาคว้าคอเสื้อ แล้วตวาดถามด้วยน้ำเสียงอย่างคนโมโหสุดขีด
“ตั้งแต่มึงหายไปกับไอ้ลูกหมอคนนั้นน่ะ เมนส์มึงมาหรือยังอีพราว กูถามมึง ได้ยินไหม”
แรงเขย่าจากมือของสมสมรมากพอที่จะทำให้คอเสื้อของเด็กสาวขาดออกจากกัน แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจร่องรอยการขาดของ
