27
1113 คำ
“ตั้งแต่มึงหายไปกับไอ้ลูกหมอคนนั้นน่ะ เมนส์มึงมาหรือยังอีพราว กูถามมึง ได้ยินไหม”
แรงเขย่าจากมือของสมสมรมากพอที่จะทำให้คอเสื้อของเด็กสาวขาดออกจากกัน แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจร่องรอยการขาดของเสื้อผ้าเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ขาดออกไปนั่นเป็นความรู้สึกที่ถูกฉีกออกทีละนิดตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ยิ่งมาผสมรวมกับสายตา ท่าทีของสมรก็ให้ขาดสะบั้นหมดสิ้นจนไม่เหลือชิ้นดีอีกเลย
เสียงสะอื้นไห้ดังน่าเวทนาไม่น้อย “ฮึก ๆ ฮือ น้าสม”
“พอแล้วสม มึงจะเอะอะโวยวายให้เรื่องมันใหญ่โตไปทำไมวะ ทำอย่างกับว่าคนในนี้ไม่เคยท้องอย่างนั้นแหละ”
“อีหน้าโง่ โง่แล้วอวดฉลาด มึงคิดว่าที่มึงเรียนดี มึงเรียนเก่งแล้วมึงจะเอาตัวเองรอดอย่างนั้นใช่ไหม อีระยำ มึงโดนเขาเจาะไข่แดงมาแล้วล่ะสิ สภาพมึงถึงได้เป็นแบบนี้”
ไม่มีเสียงตอบมีแต่เสียงสะอึกสะอื้นเสียงร่ำไห้ที่ดังฮึกฮักหนักมากขึ้น สมสมรสูดลมหายใจเข้าหนัก ๆ พร้อมกับยอมปล่อยมือที่กำเสื้อเด็กสาวเอาไว้ด้วยอาการฉุนเฉียวยังไม่คลายลงนัก เปิดปากพูดออกไปอีกประโยค น้ำเสียงเรียบแต่คมกริบบาดเข้าไปในหัวใจของภัทรวรินทร์
“มึงมันก็เหมือนแม่ของมึงนั่นแหละอีพราว ไม่ได้ต่างกันเท่าไรเลย”
สมสมรด่าทิ้งท้ายเอาไว้ก็จากไป คำดูถูกทั้งหลายแหล่ที่ผ่านเข้ามาให้ได้ยิน ไม่มีคำของใครเสียดแทงหัวใจดวงน้อย ๆ ของภัทรวรินทร์ได้เท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
สาว ๆ ในเรือนมาลีแวะเวียนเดินมาดูว่าเกิดเรื่องเกิดราวอะไรขึ้นที่ในร้านซ่อมของสมสมร พอเห็นแล้ว ก็สะกิดกัน พูดคุยซุบซิบกันก่อนเดินจากไป
เพราะมันก็เป็นอย่างที่ใครคนหนึ่งกล่าวไว้เมื่อครู่นี้
เรื่องราวฉาว ๆ คาว ๆ เรื่องท้อง เรื่องแท้ง ไม่ใช่เรื่องใหม่ของเรือนมาลี จะตกใจ จะแปลกใจไปทำไมกัน
เสียงร้องไห้สะอื้นแผ่ว ๆ ยังคงอยู่ตรงนั้นเป็นนาน ก่อนที่เสียงวี้ดว้ายจะดังระงมขึ้นในนั้น เนื่องจากมีร่างของใครสักคนล้มลงที่ตรงกลางบ้านนั่นเอง
ความวุ่นวายโกลาหล ท่ามกลางความมืดของฟ้าที่ไร้ซึ่งแสงดาวยาวนานจนข้ามไปอีกคืนก็ยังคงดูมืดมนอยู่อย่างนั้น
สิบสองปีต่อมา
ช่วงค่ำของเมืองใหญ่ก็จะเป็นแบบนี้เสมอ วุ่นวาย หลากแสงสี จนบดบังแสงจากเบื้องบนไปจนหมดสิ้น
ร่างของหญิงสาวที่ในรถคันหรูอิงศีรษะซบกับตรงกระจกรถ มองสิ่งที่ผ่านตาอย่างไร้ความหมาย แววตาสวยหวานที่ตรึงบุรุษหลากวัยดูเรียบสงบแต่กระนั้นกลับดูยั่วเย้า เชิญชวน และหากใครได้มองจ้องลึกลงไปให้ดี ๆ ก็จะพบกับความเดียวดายอ้างว้างที่ในก้นบึ้งของดวงตาสวยคู่นั้น
หลังกล้ำกลืนเรียนจนจบมัธยมศึกษาตอนปลายมาได้ หญิงสาวก็เลือกทางเดินให้ตัวเองว่าจะไปทางไหนต่อ และที่เคยตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรือนมาลี มาตอนนี้เรียกได้เต็มปากว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของเรือนมาลีไปแล้ว ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งของเรือนมาลีเพียงเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้หญิงที่โด่งดังและโดดเด่นที่สุดของเรือนมาลีไปแล้วด้วย
ยิ้มหมิ่นให้กับตัวเอง ก่อนจะได้นึกถึงอดีตไปมากกว่านั้น เสียงเรียกด้านข้างดังแทรกเข้ามาว่า
“พราวคะ”
จึงส่งเสียงรับในลำคออย่างเกียจคร้าน อีกฝ่ายค่อยพูดเตือนออกมาว่า “คืนนี้พี่หมี่ขอร้องเลยนะคะ ว่าอย่าดื่มให้มันเยอะนัก เกรงใจตับในท้องด้วย”
เงียบไปอึดใจ โต้กลับแทนที่จะตกปากรับคำอย่างที่ทางนั้นต้องการ
“พราวดื่มเยอะ แต่เคยเมาที่ไหนกันพี่หมี่ อีกอย่างนั่นก็เป็นงานนะคะ ไม่ดื่ม มันจะได้หรือไง”
“พี่หมี่รู้ค่ะว่าพราวคอแข็งไม่เมาง่าย ๆ แล้วก็ไม่เคยถูกมอมเหล้าด้วย แต่เราเลี่ยงได้นี่คะที่จะดื่มน่ะ อีกอย่างที่พี่พูดเนี่ยก็เพราะว่าพี่เป็นห่วงพราวนะคะ”
ภัทรวรินทร์ในวันนี้เปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่ได้หมายถึงรูปลักษณ์ของหญิงสาวที่ว่าเปลี่ยนไป เพราะใบหน้ายังคงเค้าโครงเดิมอาจดูโตขึ้นตามกาลเวลา และไม่ได้ถูกตกแต่งศัลยกรรมเลยแม้แต่อย่างเดียวแบบหญิงสาวคนอื่นในเรือนมาลีที่นิยมทำกัน
แต่ที่เปลี่ยนคือท่าที อากัปกิริยา ความคิดความอ่าน การมองโลกต่างหากที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง
ภัทรวรินทร์เอียงหน้าลงหาหญิงสาวรุ่นพี่ที่เป็นดั่งพี่เลี้ยงของเธอลากเสียงบอกยิ้ม ๆ “ขอบพระคุณมากค่ะที่คอยเตือนพราวอยู่ตลอด”
มัดหมี่ส่ายหน้าแล้วบ่นราวกับเอือมระอาแล้วชวนคุยเรื่องอื่นด้วยกัน จากนั้นไม่นานรถหยุดลงที่ตรงหน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง คลับภายในของโรงแรมตรงหน้านี้คือสถานที่นัดหมายของภัทรวรินทร์กับลูกค้ากระเป๋าหนัก
แทบไม่ต้องรอประตูรถฟากที่เธอนั่งก็ถูกเปิดออกอย่างนุ่มนวล คำกล่าวทักทายจากผู้จัดการของคลับแห่งนั้นเอาอกเอาใจเธออยู่ไม่น้อย ไม่ต่างจากที่ใช้กับลูกค้าระดับสูงรายอื่น
ภัทรวรินทร์ทักทายตอบ แล้วขยับตัวลงจากรถด้วยท่วงท่าที่เป็นตัวเองผสานกับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีพาร่างงามระหงในชุดสวยที่แม้จะปิดหมดทั้งตัว แต่ดู เย้ายวนชวนมองตรงไปยังห้องในคลับหรูที่ด้านใน
เธอเคยมาที่นี่สี่ครั้งแล้ว ไม่รวมครั้งนี้
และนัดครั้งก่อนก็ไม่ใช่ลูกค้าคนเดียวกันกับคราวนี้ด้วย
ตลอดทางเดินสู่ห้องวีวีไอพี จะมีผู้จัดการคลับเป็นคนนำทางอยู่ตลอดจนถึงห้องนัดหมาย
ลูกค้ากระเป๋าหนักที่เธอต้องมาพบรายนี้เคยเป็นลูกค้าคนสำคัญของเรือนมาลีมาก่อน แต่แล้วกลับห่างหายร้างราไปเพราะรับเลี้ยงผู้หญิงเป็นเรื่องเป็นราวอยู่หลายปี ก่อนจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง พร้อมแสดงความสนใจต่อดาวเด่นของเรือนมาลีในทันทีที่กลับมา
- ผู้เขียน
