24
1164 คำ
สมสมรมองรถที่จอดหน้าร้านด้วยสายตาเยือกเย็นติดไปในทางเย็นชาไม่น้อย ผลักชุดของเด็กสาวคนหนึ่งในเรือนมาลีที่ส่งมาให้ซ่อมออกไปวางที่โต๊ะอีกตัว ทางนั้นมองตนด้วยสายตาสงสัยว่าทำไมไม่ซ่อมให้เรียบร้อย แต่สมสมรก็ไม่ได้สนใจจะตอบอะไรใคร ตนรอจนคนในรถลงมาแล้วลุกไปต้อนรับ คนมาเยือนเปิดเรื่องสนทนาด้วยสีหน้ารังเกียจสมสมรอยู่ไม่น้อย
“มีธุระอะไร”
สมสมรไม่ได้สนใจจะไล่เด็กสาวที่ยืนรอชุดของตนให้ไปที่อื่น พูดขึ้นพร้อมกับล้วงเอาแหวนที่เจอในห้องน้ำ นำไปวางลงบนโต๊ะ
“ฉันเจอนี่ คิดว่าน่าจะเป็นของที่บ้านคุณ”
อีกฝ่ายมองของที่สมสมรวางแล้วก็ถามอย่างพยายามระงับอารมณ์ “เท่าไร”
“แล้วแต่จะให้สิ” สมสมรบอกยิ้ม ๆ ก่อนท้วงต่อจากนั้นว่า “ทองแท้มันก็มีราคาของมันอยู่นี่ อย่าให้เสียหน้าล่ะคุณ”
“บอกลูกสาวของเธอด้วยว่าอย่ามายุ่งกับลูกชายของฉันอีก”
“ไปบอกลูกชายของคุณเถอะ เห็นมีแต่ขับรถเตร่มาเอายายพราวออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย ฉันจะไปห้ามอะไรได้ เด็กมันกำลังถึงวัยของมันซะด้วย”
สมสมรบอกแล้วก็ลุกขึ้นยืนเดินตามก่อนจะร้องออกไปว่า
“เดี๋ยวก่อนคุณ”
อีกฝ่ายชะงักก่อนจะปรายตามองคนเรียกด้วยท่าทีไม่พอใจ สมสมรยิ้มก่อนเปิดปากพูดขึ้นต่อจากนั้นว่า “ฝากความคิดถึงให้สามีของคุณด้วยนะ ถ้าว่างก็แวะมาเรือนมาลีบ้าง สาว ๆ ที่นี่คิดถึงคุณหมอกันทั้งนั้นเลยล่ะ”
แพทย์หญิงสิรินกำหมัดแน่นก่อนจะสะบัดหน้าจากไป พวกผู้ชายมักมากกันทั้งนั้น แม้แต่สามีของตนเองก็ยังเคยมาใช้บริการของที่นี่ คิดด้วยความคับแค้นใจ
ภัทรวรินทร์มองตามรถเก๋งคันโตที่ขับพ้นจากซอยบ้านด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในซอยโดยมีเอตามมาด้วย เขายืนส่งจนเธอเข้าไปในบ้านแล้วก็ค่อยรอรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนมารับกลับออกไป
เด็กสาววางกระเป๋านักเรียนได้ก็รีบเข้าไปตามหาแหวนของฐิรดลแต่หาเท่าไรก็หามันไม่เจอ จนสมสมรเดินผ่านมาพอดีเห็นท่าทีรื้อค้นคล้ายหาอะไรอยู่จึงออกปากถาม
“มีอะไรหายหรือ”
“เปล่าจ้ะน้า”
บอกปัดสมสมรไปแบบนั้น ไม่กล้าบอกว่าตนกำลังตามหาแหวนอยู่ หากพูดออกไปสมสมรก็จะต้องถามอย่างแน่นอนว่าแหวนอะไร ท่านจะต้องซักเธอไม่หยุดจนอาจรู้เรื่องระหว่างตนกับฐิรดลก็เป็นได้
“นี่มันอะไรกันคีย์”
เสียงถามจากแม่ดังขึ้นเมื่อฐิรดลกลับมาถึงที่บ้านหลังจากสอบเก็บคะแนนเสร็จสิ้นแล้ว และแอบโทรถามแม่บ้านที่รักเขาไม่ต่างจากลูกชาย เพราะเลี้ยงมาเองกับมือตั้งแต่คลอดใหม่ ๆ จนโตเป็นหนุ่ม ว่าพ่ออยู่บ้านหรือไม่ ได้คำตอบว่าไม่อยู่ไปสัมมนา จึงรีบกลับมา แต่แล้วก็พบว่าแม่มีสีหน้าโกรธจัดนั่งรออยู่ที่ม้านั่งกลางบ้าน ราวกับท่านจะรู้ว่าเขาแอบกลับมาอย่างไรอย่างนั้น
ฐิรดลมองแหวนในมือของแม่ มันคือแหวนวงเดียวกันกับที่เขาให้ภัทรวรินทร์เอาไว้ แต่แล้วทำไมแหวนถึงมาอยู่กับแม่ของเขาได้
มองสบตากับแม่ ตอบท่านกลับอย่างตรง ๆ ไม่ได้มีเจตนายียวนแต่อย่างใด
“ก็แหวนไงครับ”
คนเป็นแม่ที่มีเชื้ออารมณ์ขุ่นมัวเป็นทุนเดิมมาจากสมสมรอยู่แล้ว ได้คำตอบอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวของลูกชาย ก็ให้ระเบิดออกในทันที ตวาดแวด ๆ โป้ปดออกไปว่า
“เจ้าของโรงจำนำยิ่งฮวดเขาเอามาให้แม่ บอกว่ามีเด็กผู้หญิงเอาไปจำนำที่เขา”
นาทีที่ได้ยินครั้งแรก ฐิรดลงงมากกว่าจะโกรธ เขาเงียบไปเป็นนาทีก่อนจะส่ายหัวบอกแม่กลับไปว่า
“ไม่ใช่แล้วครับ ผมว่าคงมีเรื่องเข้าใจกันผิด”
ฐิติชญาแว่วเสียงแม่โวยวายจนไปถึงชั้นบน เลยเดินออกจากห้องมาดู เห็นยืนคุยกับพี่ชาย ก็เดินเข้ามาถามด้วยอีกคน
“มีเรื่องอะไรกันหรือคะคุณแม่”
“ก็พี่ของลูกนี่ยังไง สร้างแต่เรื่องให้พ่อกับแม่ปวดหัวไม่ได้หยุดไม่หย่อน เรียนก็ยังเรียนไม่จบ แต่ทำตัวว่ารวยเอาเงินเอาทองไปให้ สาว ๆ”
ฐิติชญาทำหน้าไม่เชื่อเพราะสนิทกับพี่ชายมาก และตนก็รู้นิสัยของฐิรดลเป็นอย่างดี ฐิรดลไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือคนที่จะเอาเงินเอาทองไปให้ใครอย่างที่แม่กำลังกล่าวหาอย่างแน่นอน
พี่ชายของตนออกจะเค็ม ขี้เหนียวด้วยซ้ำไป เอ่ยถามปนขำไปว่า “ใครกันคะเป็นยัยผู้หญิงโชคร้ายคนนั้น”
แพทย์หญิงสิรินบอกเสียงห้วนไม่พอใจหนักยิ่งกว่าเดิม
“จะใคร ก็เพื่อนของลูกไงล่ะ”
“ใครกันคะเพื่อนของครีม แหมคุณแม่จะบอกทั้งที บอกชื่อเลยก็ไม่ได้ เพื่อนครีมมีคนเดียวที่ไหนกัน”
“ที่ชื่อพราวนั่นไง มีใช่ไหมเพื่อนเราที่ชื่อนี้น่ะ”
ฐิติชญาได้ยินชื่อของคนที่ทำร้ายทำลายความรู้สึกตนก็หน้าซีด หันไปถามพี่ชายเป็นการย้ำอีกที
“พี่คีย์คบกับยัยพราวหรือคะ คบกันตั้งแต่เมื่อไร ทำไมครีมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ฐิรดลที่กำลังผิดหวังและครุ่นคิดเรื่องของภัทรวรินทร์อยู่ส่ายหน้า ไม่มีคำตอบอะไรเลยหลุดออกจากปากของเขาแม้แต่คำเดียวก็ยิ่งทำให้ฐิติชญาเคืองหนัก
“แรดจริง ๆ”
ฐิติชญาสบถคำหยาบคายออกมาคำหนึ่งแล้วเดือดอยู่ในอกในใจ หันไปถามพี่ชายหน้าเครียด “ไม่รู้หรือยังไงกันว่ายัยนั่นน่ะก็คบอยู่กับพี่เอด้วย พี่คีย์โดนยัยนั่นหลอกแล้ว”
“พูดอะไรของเราน่ะครีม”
แม้จะถามอย่างท่าทีใจเย็น แต่ข้างในกลับร้อนรุ่มไปด้วยอารมณ์หึงหวง
“ยัยนั่นทำตัวใส ๆ หลอกให้ใครต่อใครเชื่อกันแบบนั้นนั่นแหละพี่คีย์ แต่ที่จริงแล้วแรดจะตาย”
เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ทำไมเราพูดถึงเพื่อนแบบนั้นครีม”
“ครีมเพิ่งรู้ธาตุแท้ของยัยนั่นค่ะ และคนแบบนั้นก็ไม่ใช่เพื่อนครีมด้วย พี่คีย์ก็เหมือนกันนะ อย่าได้หลงกลยัยจอมโกหก แล้วก็แรดแบบนั้นเด็ดขาดเลยนะครีมเตือนไว้ก่อนเลย”
- ผู้เขียน
