23
1161 คำ
“พี่มีอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องคอยตามพราวแบบนี้ด้วย”
“ที่พี่เอคอยตามน้องพราว ก็เพราะว่าพี่เอรักน้องพราว เป็นห่วงน้องพราวนี่นา”
เอบอกเสียงเล็กเสียงน้อย ตาไม่ได้มองที่เธอกลับมองเลยไปยังด้านหลัง โชคร้ายคงเริ่มย่างกรายเข้ามาเยือนเสียแล้วเมื่อฐิติชญามาถึงโรงเรียนไล่เลี่ยกัน แล้วก็เดินเข้ามาในห้อง ทันได้ยิน ทันได้เห็นทุกคำพูดของเอเข้าพอดี
ใบหน้าของฐิติชญาเฉยเมย ไม่มีการกล่าวทักแบบที่เคยทำอย่างทุกที แล้ววันนั้นทั้งวันฐิติชญาไม่คุย ไม่มองหน้าเธออีกเลย
มณีนาถที่ตามสังเกตการณ์อยู่เสมอ ใช้โอกาสนี้สร้างรอยร้าวฉาน ทำการ์ดขึ้นมาหนึ่งใบตกแต่งให้คล้ายกับที่ภัทรวรินทร์เคยทำก่อนจะใส่ชื่อลงไปในนั้น
ข้อความเป็นกลอนที่บอกถึงความในใจ
ลงชื่อเอ ชายรุ่นพี่
ก่อนจะเอาไปให้ฐิติชญาดูหลังจากนั้น
ทันทีที่เห็นการ์ดจากมณีนาถ ฐิติชญาก็หน้าแดงด้วยความโกรธแล้วผลุนผลันลุกออกไปตามหาเพื่อนที่คิดมาตลอดว่าสนิทกัน ไปถึงก็วางการ์ดลงที่บนโต๊ะ ตรงหน้าของภัทรวรินทร์
ฐิติชญาอดทนรอให้อีกฝ่ายมาพูดกับตนไม่ไหว เลยนำการ์ดมาถามด้วยเสียงคาดคั้นว่า
“เรื่องนี้มันยังไงกันพราว ตกลงว่าพราวคบกับพี่เอจริง ๆ ใช่ไหม”
ภัทรวรินทร์ที่เริ่มมีอาการไม่สบายตัว เวียนหัวและอยากอาเจียนบ่อย ๆ จนไม่มีแรงพอจะไปตามง้อเพื่อนสนิท มองการ์ดตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนเพลีย บอกเสียงอ่อยไปว่า
“เปล่าครีม ไม่ใช่แบบนั้น”
ฐิติชญามองหน้าเพื่อนที่ตนคิดว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดด้วยสายตาผิดหวัง เมื่ออีกฝ่ายดูมีสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ ไม่พยายามเข้ามาอธิบายกับตนเสียที จนตนทนไม่ไหว ต้องยอมบากหน้าเข้ามาคุยด้วยก่อนแบบนี้ เสียฟอร์มชะมัด
“พราวโกหกครีมทำไม ทีครีมมีอะไรครีมยังไม่เคยโกหกพราวเลยนะ”
ภัทรวรินทร์หน้าเสีย เด็กสาวไม่ใช่คนปากไว เมื่อมีคนต่อว่าแล้วยังเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่สนิทที่สุดอีกด้วยก็มึนงง นึกหาคำมาอธิบายไม่ทัน พูดอะไรไม่ออก อีกทั้งอาการเวียนศีรษะก็เข้ามารบกวนตนอีก จึงไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดที่ตรงไหน ได้แต่หายใจ แรง ๆ กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ พูดเสียงอ่อนล้าออกไปว่า
“ครีมฟัง...ฟังพราวก่อนนะ”
ฐิติชญามองอาการที่เพื่อนแสดงออกก็ยิ่งเข้าใจผิดหนักเข้าไปอีก เพราะ ภัทรวรินทร์ก้มหน้าไม่ยอมสบตาด้วย ก็เลยหยิบเอาการ์ดที่มณีนาถเอามาให้ อ่านย้ำให้ฟังว่า
“ ‘พี่เอรักน้องพราวมาก ๆ นะครับ สัญญากันนะว่าเราจะรักกันแบบนี้ตลอดไป และแต่งงานกัน มีลูกด้วยกัน’ นี่ไง มันมีอะไรที่ครีมเข้าใจผิดมั่ง เนี่ยน่ะหรือไม่ได้คบกัน ไม่ได้เป็นแฟนกัน โกหกหน้าด้าน ๆ ยังจะเป็นเพื่อนกันได้อีกหรือไงแบบนี้น่ะ”
“โธ่ครีม...”
ภัทรวรินทร์พูดออกมาได้เท่านั้นก็รู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม ฐิติชญาโกรธมาก เจ้าตัวโกรธอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง และที่โมโหมากขนาดนี้ก็เพราะคิดว่าอีกฝ่ายมีอะไรไม่เล่าให้ตนฟัง เรื่องนี้ต่างหากที่ทำให้โกรธ
หลังจากถูกต่อว่ายกใหญ่ ฐิติชญาก็ตีตัวออกห่างจากเธอออกไปอย่างสิ้นเชิง ปกติก็มีเพื่อนคนอื่นพยายามคบหากับฐิติชญาอยู่แล้วเพราะเป็นคนหน้าตาดี บ้านมีฐานะแล้วยังมีพี่ชายหล่อเหลาอย่างฐิรดลอีกด้วย
หลังจากวันนั้นภัทรวรินทร์ก็กลายเป็นคนตัวคนเดียว ที่มีแต่เสียงซุบซิบกล่าวหานินทาไปทั่วโรงเรียนว่าเธอแย่งแฟนเพื่อนสนิทอย่างฐิติชญา
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าพี่เอจะชอบยายพราวห้องสองน่ะ”
“หน้าตาก็บ๊าน บ้านแบบนั้น แกว่าสวยไหม”
“แกสวยกว่ายายพราวตั้งเยอะ”
“สวยกว่าแล้วไงหรือ”
เสียงถามของเอดังที่ด้านหลังของกลุ่มสาว ๆ ที่กำลังกล่าวถึงภัทรวรินทร์อยู่
“พี่เอ”
“ไปบอกให้ทั่วโรงเรียนเลยนะว่าถ้าพี่เดินไปได้ยินใครนินทาพราวอีก เป็นผู้ชายพี่จะอัดให้หมอบเลย แล้วถ้าเป็นผู้หญิงพี่จะ...”
เอยกสองมือทำท่าขยำด้วยสีหน้าซาดิสต์ กลุ่มคนที่ได้ยินมีทั้งเชื่อถือ หวาดกลัวและนึกหมั่นไส้คนที่กล่าวถึงไม่น้อย จึงบอกปากต่อปากถึงคำขู่ของเอ และแน่นอนว่าคำพูดของเอนั่นยิ่งส่งผลที่ไม่ได้ดีเท่าไรนักไปยังภัทรวรินทร์ในเวลาต่อมา
ภัทรวรินทร์ถูกกระแทกชนจากด้านข้างจนล้มเมื่อลูกวอลเลย์บอลพุ่งมาทางนี้ พอทรงตัวได้ก็รีบลุก เมื่อเห็นว่าเป็นฐิติชญานั่นเอง เพื่อนที่เคยสนิทมีอะไรบอกกันทุกเรื่อง เคยคุย เคยเล่าเรื่องทุกอย่างให้กันฟัง เคยยิ้มด้วยกัน แต่มาตอนนี้ไม่มีช่วงเวลาแห่งความรู้สึก ดี ๆ นั่นอีกต่อไปแล้ว
“ลุกสิ นั่งทำอะไร” มณีนาถบอกเสียงแข็งใส่ “ไม่ไหวก็ออกไปให้คนอื่นลงแทน”
ภัทรวรินทร์ยิ้มพยักหน้าให้เพื่อนคนอื่นลงแทนตนเอง แล้วเดินไปล้างแขนที่เลอะดินจากแรงกระแทกที่ก๊อกน้ำตรงมุมอาคารเรียน
แล้วเสียงที่สร้างหายนะให้เด็กสาวก็ดังขึ้นที่ด้านหลังว่า
“เย็นนี้พี่ไปส่ง”
ภัทรวรินทร์ไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำ ล้างเสร็จก็รีบเดินหนีไป พึมพำขึ้นว่า
“ขอร้องเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับพราวเลย”
“ไม่ให้ยุ่งได้ไง” เอที่ตั้งใจจะพูดยั่วแหย่ต่อก็จำต้องหุบปากเมื่อคนอื่น ๆ ในชั้นเรียนของคนตรงหน้ากำลังทยอยมาทางนี้กันแล้ว
“เย็นนี้พี่จะรอตรงป้ายรถสองแถวนะ”
ฐิติชญาที่เดินมาในกลุ่มนั้นด้วยเห็นเข้าก็หมุนตัวหนีไปล้างมือล้างตัวที่ทางอื่นแทน
ภัทรวรินทร์เดินเข้าไปหลบในห้องน้ำหญิงของโรงเรียนยกมือขึ้นลูบหน้า เสียใจมากเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นมองหาแหวนที่ฐิรดลให้ไว้ไม่เจอก็ให้รู้สึกใจหาย
เมื่อเช้าเธอมัวพะวงอยู่กับประจำเดือนที่ยังไม่มาแล้วเชือกร้อยแหวนก็ขาดอีกด้วย เลยวางแหวนไว้ในห้องน้ำ ลืมเสียสนิทไปเลย ห้องน้ำตรงนั้น ไม่ใช่มีแค่เธอกับ สมสมรที่ใช้ด้วยสิ ผู้หญิงจากเรือนมาลีก็ชอบมาเข้า หวังว่าจะไม่มีคนเอามันไปก่อนนะ
- ผู้เขียน
