พ่อเลี้ยงที่รัก

เด็กดื้อ

"ตื่นแล้วเหรอ"

อัคคีที่เดินเข้ามาพอดี หลังจากที่เขาไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาจากที่บ้านใหญ่

"อื้ม"

สายน้ำค่อยๆลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงโซฟายาวที่เพิ่งใช้นอนมาตั้งบ่ายยันเย็น เธอมองสำรวจตัวเอง ยังใส่ชุดแต่งงานอยู่แต่กลับมีเสื้อสูทของอัคคีสวมทับมาด้วย เมื่อคิดย้อนกลับไปก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที ก็เธอเผลอหลับไปตั้งแต่อยู่บนตักเขาใต้ต้นหางนกยูงข้างนอกนู้น เสียฟอร์มหมดไม่น่าป่วยเลยสายน้ำ

"เสื้อพี่เอง  มีอะไรรึเปล่า"

อัคคีที่สังเกตเห็นสายน้ำเอาแต่ก้มมองตัวเอง

"พ่อ พ่อ พ่อ"

สายน้ำที่ไม่รู้จะเอาตัวรอดยังไง เพราะเมื่ออยู่ใกล้อัคคีทีไรเธอต้องเสียเปรียบตลอด ยิ่งตอนนี้ป่วยอยู่ไม่มีแรงจะสู้ศัตรูได้เลย แถมยังมานั่งซะใกล้ขนาดนี้อีก

"ลุงสายจันทร์ย้ายไปอยู่บ้านใหญ่กับพ่อของพี่แล้ว ส่วนที่นี่ก็กลายเป็นเรือนหอ"

อัคคีไม่พูดเปล่ายกแขนไปโน้มคนข้างๆเข้ามากอดไว้แนบอก ไม่หาโอกาสตอนนี้จะไปหาตอนไหน เดี๋ยวหายป่วยก็พยศอีกแน่ๆ

"ปล่อย"

คนตัวเล็กในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักแต่จะสู้แรงคนตัวใหญ่คงไม่ได้ ต้องยอมอยู่ใต้อ้อมกอดแต่โดยดี

"ยังหนาวอยู่ไหม"

อัคคีเอ่ยน้ำด้วยน้ำเสียงเบาเพียงแค่กระซิบ คนตัวเล็กอยู่ใกล้แค่นี้ แม้แต่เสียงหัวใจของเขาเธอก็คงได้ยิน จะไม่ให้ถามได้ยังไงก็ตอนที่นั่งพัก เธอเพ้อแต่ว่า 'หนาว หนาว'

"ไม่แล้ว ปล่อยเถอะ จะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด"

สายน้ำที่คิดแต่จะเอาตัวรอด ถ้าปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของอัคคีนานกว่านี้ ฟังเสียงหัวใจของเขาจนจะเต้นเป็นจังหวะเดียวกันอยู่แล้ว  แค่นี้ก็รู้สึกปั่นป่วนไปหมด อีตาบ้าเอ๊ยปล่อยสักทีสิ

"เร็วๆนะ จะได้มากินข้าวกัน เอ้..หรือจะให้พี่อาบให้ดีนะ"

คนพูดไม่พูดเปล่าทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ กับสายตาหื่นที่แทบจะกินลูกกว้างน้อยเข้าไปได้ทั้งตัวอีก

"ไม่"

เสียงเล็กประกาศกร้าวทันที ที่โดยปล่อยออกจากอกใหญ่ของอัคคี รีบดีดตัวลุกขึ้นเดินไปที่ห้องให้เร็วที่สุด

"ฮ่าาาาา"

คนตัวใหญ่หัวเราะลั่น ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาหาวิธีเอาตัวรอดอะไรแบบนี้  ปกติเห็นเถียงเขาทุกคำ พอหมดแรงแถมโดนกอดเข้าหน่อย อ่อนปวกเปียกเลย แม่ลูกกว้างน้อย เดี๋ยวได้ที่พ่อจะกินให้ไม่เหลือเลย

.....

"มากินยาได้แล้วจะได้นอน"

อัคคีที่นั่งรอสายน้ำอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าต่างภายในห้องนอนของสายน้ำที่ใช้เป็นห้องหอไปแล้ว

"(-- )( --)(-- )( --)"

ใครจะไปกินเม็ดใหญ่เท่าช้าง ขมก็ขม เรื่องนี้ไม่นี้ยอม

"เร็วสิ พี่ง่วงแล้ว"

คนป่วยสงสัยจะมีแรง เริ่มแผลงฤทธิ์แล้วสิ

"ไม่กิน"

สายน้ำที่กำลังจะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อขึ้นเตียงนอนเลย

"มากินยา"

แต่คงช้าไปโดนคนตัวใหญ่ดึงมือให้มายื่นอยู่ใกล้เขาจนได้ยินเสียงลมหายใจชัดเจน

"ไม่กิน มันขม"

สายน้ำเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา ใครใช้ให้มายื่นใกล้ขนาดนี้ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

"กินยาเดี๋ยวนี้"

อัคคีที่เริ่มจะหมดความอดทน มันจะยากอะไรหนักหนาก็แค่กินยา นี้สินะที่ลุงสายจันทร์บอกว่าเหนื่อย คนดื้อยาก็ไม่กิน

"ไม่กิน มันขม เม็ดก็ใหญ่"

จะกินทำไมคนหายดีแล้ว

"กินยา"

คนตัวใหญ่หมดความอดทนทันที ตะเบ็งเสียงดังใส่คนดื้อที่ไม่ยอมกินยา จนได้ยินออกไปด้านนอกตัวบ้าน

"ไม่กิน"

คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะมาโดนดุแค่เรื่องกินยา

"เดี๋ยวนี้"

อัคคียังคงเสียงดังใส่สายน้ำอีกครั้งแต่ก็เพราะหวังดี ถ้าเกิดเป็นอะไรไปอีกเขาจะทำยังไง เข้าใจอะไรบ้างไหมสายน้ำ

"ไม่กิน"

สายน้ำเงยหน้าสบตากับอัคคี จะมาบังคับทำไม ไม่ต้องยุ่งกันเลยไอ้คนใจร้าย เรื่องแค่นี้ต้องมาเสียงดัง

"สายน้ำ"

อัคคีที่สังเกตเห็นน้ำใสใสในดวงตาคู่กลมที่เตรียมจะเอ่อล้นออกมา เอาแล้วไงไปขึ้นเสียงใส่เธอยุ่งแล้วไงไอ้อัคคี ทำไงละที่นี้

"ปล่อยเลย ไม่ต้องมายุ่ง"

เธอสะบัดมือให้แรงเท่าที่จะทำได้ ให้มือหลุดออกจากการเกาะกุมของคนใจร้าย

"พี่ขอโทษ"

อัคคีที่ไม่รู้จะทำยังไง ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด

"ปล่อย ไอ้คนใจร้าย"

สายน้ำที่หมดความอดทน สุดกลั่นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ

"ไม่ร้องนะคะ"

อัคคีที่รับรู้ได้ถึงอาการของคนในอ้อมกอด เขาคงเสียงดังเกินไป

"....ปล่อย"

ใช่ว่าจะยอมใครซะที่ไหน แล้วคนที่กอดเธออยู่ก็คือศัตรูของเธอซะด้วย

"เรามาค่อยๆคุยกันก่อนนะ"

อัคคีรับรู้ได้เลยว่าถ้าใช้ไม้แข็งกับสายน้ำเธอคงจะไม่ยอมเด็ดขาด

"อย่ามายุ่ง"

ไม่พูดเปล่าพยายามดิ้นอดกจากอ้อมกอดแต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้วอัคคีดึงสายน้ำให้นั่งลงพร้อมกับเขาบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก

"พี่ขอโทษนะที่ขึ้นเสียงใส่ แต่หนูต้องกินยานะคะ จะได้หายป่วย"

ไม่เคยต้องง้อใครก็ต้องทำ ไม่เคยต้องมาพูดจาหวานก็ต้องทำ หมดกันอัคคีใครมาได้ยินเข้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน

"..."

ไร้เสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย ได้แต่เงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองคนตัวใหญ่

"กินยานะคะ"

อัคคีเห็นสายน้ำที่เริ่มคล้อยตามเขา เลยดึงมีของคนบนตักเอายาใส่มือ

"มันขม"

ยังคงไม่ยอมและหาข้ออ้างขึ้นมาอีก

"...."

อัคคีที่ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะพูดยังดี คนดื้อ

"กินนะคะคนดีของพี่อัคคี"

หลังจากเงียบไปได้สักพักก็ต้องเริ่มใหม่ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้กินยาแน่

"อุ้ย"

ถึงกับสะดุ้งตัวนี้ หลบไอ้หน้าหนวดทันที แต่ก็หนี้ไม่พ้น ตามปฏิกิริยาของร่างกาย

"ถ้าไม่กินพี่จะหอมจนแก้มช้ำเลย"

อัคคีที่ยังวนเวียนหอมแก้มคนตัวเล็กที่อยู่ในวงแขนแข็งแรง จะหนีเหรอไม่รอดหรอก

"ฮ่าาา กินแล้วๆๆ ฮ่าาาาปล่อยนะ"

ไอ้หื่นเดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม  หนวดที่ถึงจะถูกเอาออกไปบ้างแล้วแต่ยังคงสร้างความจั๊กกระจี้สองข้างแก้ม อย่าให้หายป่วยนะ จะต่อยให้ตาเขียวเลย

"ง่ายนิดเดียวเอง"

อัคคีที่ยังคงไม่ปล่อยให้เด็กดื้อนั่งเอง กลัวเธอจะเล่นแง่อะไรอีกนั่งใกล้แบบนี้และดีแล้ว

"ปล่อยได้ยัง"

"น่ากินชะมัด"

"หิวอะไรเหรอ"

สายน้ำที่ไม่เข้าใจในคำพูดของอัคคีก็ถามด้วยความใสซื่อ

"หิวลูกกว้างน้อย"

สายตาเจ้าเล่ห์ กลอกตามองตั้งแต่บนลงล่าง ผู้หญิงอะไรน่ากิน ถ้าตอนนั้นรู้ว่าโตมาจะน่ารักขนาดนี้ จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่

"ไอ้คนใจร้าย ลูกกว้างตัวน้อยๆก็จะกินเข้าไปได้"

มีอาหารตั้งเยอะแยะ จะไปกินสัตว์ป่า

"เรียกพี่อัคคีก่อน จะได้ไปนอนกัน"

อัคคีที่พูดตัดบทเพราะเห็นว่าถ้าพูดมากไปคงอดใจไม่ไหวแน่

"......พี่"

อะไรบังคับอีกแล้ว ไอ้คนบ้าอำนาจ

"พี่อัคคี"

อัคคีที่สังเกตเห็นว่าสายน้ำไม่เคยเรียกเขาว่าพี่ตามที่สอนแล้วยังจะว่าเขาเป็นคนใจร้ายอีก มันน่าจะลงโทษให้หลาบจำนัก แม่ลูกกว้างน้อย

"พี่อัคคี"

รีบพูดเพราะไอ้หน้าหนวดจอมหื่นเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้แก้มขาวอีกครั้ง

"อะไรนะ  ฟอด ฟอด ฟอด  หอมจัง"

อัคคีที่ทำเป็นไม่ได้ยิน หอมแก้มคนตัวเล็กตรงหน้าไปอีกหลายครั้ง

"พอแล้วๆ   ง่วงแล้ว นอนเถอะ"

มือเล็กยกขึ้นยันใบหน้าใหญ่ไม่ให้เข้าใกล้ได้อีก  ช้ำไปหมดแล้วแก้มฉัน

"นอนก็นอน"

อัคคีอุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน พาเดินมาวางบนที่นอน ถึงจะดิ้นอยากจะลงอยู่บ้างแต่ก็หยุดไปได้กลัวจะโดนหอมอีก

"ฝันดีนะ"

อัคคีที่ลงนอนข้างสายน้ำ นี้ถ้าไม่ป่วยฉันไม่ให้เธอได้นอนแบบนี้แน่ถ้าฟ้าไม่สางเธอไม่ได้นอนแน่

....

"ทำอะไรนะ"

อัคคีที่กลับเข้ามากินข้าวกลางวันกับสายน้ำ มองเห็นเธอกำลังทำงานอะไรสักอย่าง

"ทำงานสิ อย่ามายุ่งนะคนกำลังรีบ"

สายน้ำที่กำลังกรอกตัวเลขลงตาราง เธอจะต้องส่งงานพรุ่งนี้แล้วแต่ตอนนี้ยังไม่เสร็จเลยมัวแต่นอนป่วย

"งานอะไร หยุดเลยสายน้ำ"

ไม่เข้าใจเธอเลย คนอย่างอัคคีเลี้ยงเมียคนเดียวได้ ทำไมต้องมานั่งทำงานให้ลำบากทำไม

"..."

บังคับอีกแล้ว อะไรของเขาเนี้ย  หันหน้ามาทำงานต่อไม่ได้ใส่ใจคนขี้โมโหตรงหน้าเลย

"ปล่อย จะไปไหน ปล่อย"

อะไรของเขาอีก  จะลากฉันไปไหนอีก คนจะทำงาน

"เงียบ"

อัคคี ลากสายน้ำให้ขึ้นรถ พร้อมกับงานของเธอโยนใส่รถไปด้วย

"จะไปไหน"

สายน้ำที่ไม่เข้าใจอัคคี คนอะไรหงุดหงิดไปสะทุกเรื่อง

"เงียบ"

เสียงใหญ่ดุคนนั่งข้าง กล้ามาขึ้นเสียงใส่เขา

"ลงมา"

หลังจากขับรถมาเกือบสองชั่วโมง อัคคีก็พาสายน้ำมายังบริษัท ที่จ้างสายน้ำทำบัญชีบริษัท ก็เขาแอบเห็นเอกสารที่เธอเอามาลงข้อมูล

"โอ๊ยเจ็บ"

สายน้ำโดนลากลงมาจากรถ ใครจะลงก็ที่นี่มันบริษัทที่จ้างงานเธอ  แล้วนี่เขาคิดจะทำอะไรของเขากัน

"ไอ้เอก อยู่ไหน ออกมา"

อัคคีที่ทั้งหอบเอกสาร โน๊ตบุค ยังต้องลากเมียจอมดื้อเดินเข้ามาในบริษัทที่กล้าใช้งานเมียของเขาอีก

"ได้นัดคุณเอกไว้ไหมคะ"

ประชาสัมพันธ์สาวสวยรีบวิ่งมาหาเทพอัคคีทันที

"เธอหลีกไป ไอ้เอกออกมา"

คนตัวใหญ่ไม่ได้สนใจใครเลย เขาต้องการเจอแค่ไอ้เอกคนเดียวเท่านั้น

"เสียงดังอะไรกันครับ   อ้าวไอ้คุณอัคคี มีอะไรให้ผมรับใช่ครับ  แล้วเสียงดังทำไมครับ พนักงานของผมตกใจกันหมด"

ไอ้เพื่อนตัวดี มาถึงก็ไม่ได้สนใจใคร สาวสาวของกูตกใจกันหมด

"พล่ามจบยัง  ใครใช้เมียกูทำงาน"

เอกสารกับโน๊ตบุ๊คกระจายเต็มพื้น

"คุณสายน้ำ"

เอกผู้จัดการบริษัทถึงกับงง ก็เดือนที่แล้วยังนั่งกินเหล้ากับอัคคีอยู่ มันก็ยังไม่มีเมีย แล้วนี่เมียก็มี แถมยังเป็นสายน้ำที่เขาคิดจะจีบอีกด้วย อะไรกันวะเนี้ย

"หยุดมองเมียกูได้แล้ว  เอางานของมึงคืนไป"

อัคคีใช้เท้าเขี่ยเอกสารส่งให้เอก เพื่อนรักตั้งแต่อนุบาล ไอ้นี่เจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง ดูมองเมียเพื่อนอย่างกับจะกิน

"อะไรของมึงว่ะ อ้าวแล้วนั้นจะกลับไปเหรอ"

เอกตะโกนเรียกเพื่อนที่ลากเมียกลับออกไปแล้ว

....

"ปล่อย  เจ็บ"

คนบ้าแรงอย่างกับช้างจับมาได้เจ็บไปหมดแล้วเนี้ย

"หิวข้าวหรือเปล่า"

ถ้าเขาจะดุกับเธอเกินไปก็คงไม่ได้ แต่ถ้าอ่อนไปสายน้ำก็ดื้อไม่ฟังเขา

"ไม่กิน คนใจร้าย"

กว่าเธอจะซื้อโน้ตบุ๊คได้ก็เก็บเงินตั้งนานมาโยนสะพัง แล้วยังมาบังคับไม่ให้ทำงานอีก

"พี่ไม่ได้ใจร้าย พี่ไม่อยากให้หนูต้องเหนื่อย พี่เลี้ยงหนูได้ เชื่อใจพี่นะคะ"

อัคคีคิดแค่ว่าถ้าทำดีกับสายน้ำทุกอย่างก็จะได้สิ่งที่ดีกลับมา แต่เธอก็ไม่เรียกเขาว่าไอ้อัคคีหน้าดำแล้ว

"แต่ว่า"

"ไม่มีแต่ พี่ห้ามอะไรก็ต้องเชื่อ  อย่าดื้อนะ"

ไม่รู้จะดุว่ายังไงดี อัคคีไม่อยากให้เธอลำบาก ถึงเขาจะรู้มาตลอดมาทำงานด้วยเรียนด้วยมาตลอด แต่มาเป็นเมียเขาแล้วห้ามทำเด็ดขาด

"ไม่มีเหตุผล"

อะไรของเขาก็แค่ทำงานหาเงินมาใช่ แค่นี้เอง ต้องห้ามด้วย ไม่มีเหตุผล

"อย่าให้รู้นะว่าดื้อขัดคำสั่ง เจอดีแน่"

คนอะไรดื้อ  มีผัวไม่ตามใจผัวได้ยังไง ขัดไปสะทุกอย่าง

"พอแล้วๆๆๆ"

อัคคีไม่พูดเปล่าตักตวงความหอมจากแก้มขาวไปหลายที

"กลับไร่ของเรากันดีกว่า กลับไปหอมแก้มเมียต่อ คนอะไรแก้ม ห๊อม หอม"

"...."

พูดอะไรของเขา ไม่อายบ้างหรือไง  แล้วหัวใจจะเต้นทำไมหนักเนี้ย จะทะลุออกมานอกอกแล้วเลย