พ่อเลี้ยงที่รัก

แต่งงานกันเถอะ 2

เช้าวันงานแต่ง

"สายน้ำไหวแน่นะครับลุงสายจันทร์"

อัคคีที่ได้แต่เฝ้าถามอาการของสายน้ำผ่านลุงสายจันทร์ ตั้งแต่วันที่เขาไปส่งเธอที่โรงพยาบาล เขาเองก็ได้แต่ไปหาเธอในยามดึกที่เขาเสร็จงาน

ยัยหมูหลุมก็หลับไปแล้ว ถึงจะนอนเฝ้าจนเกือบเช้าแต่คนป่วยไม่ทันตื่นเขาก็ต้องกลับออกมาก่อน เพื่อเตรียมงานแต่งภายในเวลาสองวัน และยังต้องคอยดูงานที่ไร่อติเทพไปด้วย ถึงเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย

แม้ลุงสายจันทร์จะพยายามบอกให้สายน้ำเลื่อนงานแต่ง แต่เธอไม่ยอม ดื้อได้ดื้อดีจริงจริงเลยยัยคนนี้

"บอกแต่ว่าไหว แต่กว่าจะยอมกินยาเล่นเอาลุงเหนื่อยเหมือนกัน"

สายจันทร์ที่เตรียมรอรับลูกสาวอยู่หน้าบ้านหันไปตอบอัคคีที่เดินเข้ามาถามอาการของลูกสาวเขา

สองวันมานี้อัคคีได้ทำอะไรหลายอย่างให้สายน้ำและคงไม่มีผู้หญิงคนไหนได้รับจากนายเทพอัคคีเจ้าของไร่อติเทพที่กว้างใหญ่คนนี้ ถึงจะยังแสดงออกไม่ชัดเจน แต่ก็ทำให้คนเป็นพ่ออย่างสายจันทร์สบายใจไปได้เปลาะหนึ่ง

"ดื้อ"

อัคคีที่สบถออกมาให้ลุงสายจันทร์ฟัง หลายครั้งที่เขาได้ยินจากปากลุงสายจันทร์ว่ายัยเตี้ยไม่ค่อยกินยาจนหมอต้องมาดุอยู่บ่อยครั้ง

"นู้นไงมากันแล้ว"

สายจันทร์ที่มองเห็นรถพยาบาล เลี้ยวเข้าไร่มา แอบเห็นแววตาของอัคคีที่ดีใจไม่แพ้เขาเลยด้วยซ้ำ

"ผมขอตัวนะครับลุง จะไปเตรียมตัว"

อัคคีที่ดีใจไม่แพ้สายจันทร์ รีบออกจากหน้าบ้านของสายน้ำไปทันที

เขาเองตื่นเต้นมากแค่ไหนแต่ก็เก็บอาการ ก็เขาเป็นถึงนายเทพอัคคี

.....

"เจ้าสาวออกมาแล้วนาย"

ไอ้เข้ที่ยืนชะเง้อคอมองดูว่าที่นายหญิงอยู่ข้างหลังอัคคี รีบรายงานนายทันที

"เงียบไอ้เข้"

เสียงดุหันมาห้ามคนด้านหลังที่ดีอกดีใจออกนอกหน้านอกตาจนน่าเกลียด ไอ้เด็กคนนี้มันน่าโดนเตะนัก

"สวยมากเลย"

คุณนายเพียงฟ้าที่ยืนกุมมือลูกชายอยู่ทางซ้ายของเทพอัคคี และ ทางขวามีเทพวายุยืนกุมมือลูกชายอยู่อีกข้างหนึ่ง

สายน้ำอยู่ในชุดเกาะสีพีชขับผิวที่ขาวอมชมพูอยู่แล้วให้สะพรั่งมากขึ้นอีก ส่วนด้านบนถึงเอวของชุดรัดรูปเข้ากับสัดส่วน ส่วนกระโปรงยาวลากพื้น ทั้งชุดตัดจากผ้าลูกไม้จากฝรั่งเศส ตรงส่วนเอวใช้เชือกหนังเส้นเล็กสีน้ำตาลผู้เป็นโบว์ไว้ด้านหลัง ผมถูกถักเปียเป็นหางม้าไว้อย่างหลวมหลวม ประดับด้วยกิ๊บคริสตัลรูปดอกไม้ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดี

ที่สำคัญชุดนี้อัคคีเป็นคนซื้อให้สายน้ำและคิดว่าจะบังคับให้สายน้ำใส่มันทุกปีเมื่อถึงวันครบรอบแต่งงาน ที่สำคัญเขายังซื้อสร้อยคอทองคำขาวประดับจี้รูปหัวใจดวงน้อยมีเพชรเม็ดเล็กเต็มหัวใจดวงนั้นที่เธอใส่อยู่ด้วย

สายน้ำเดินจับมือพ่อของเธอออกมาจากบ้าน ตั้งแต่หน้าประตูจนถึงหน้าของเจ้าบ่าวประดับทางเดินด้วยดอกคัดเตอร์สีขาวเล็กๆเต็มสองข้างทาง

อัคคียืนรอเจ้าสาวอยู่ใต้ต้นหางนกยูงที่อายุกว่าห้าสิบปีแผ่กิ่งก้านใหญ่ใช้เป็นร่มเงาให้กับคนที่มาร่วมงาน ออกดอกสีแดงอมส้มเต็มต้นอย่างกับจะร่วมอวยพรในวันนี้

"อัคคีลุงฝากน้องด้วยนะ"

สายจันทร์ยื่นมือของลูกสาวเพียงคนเดียวที่เป็นเหมือนหัวใจของเขาให้กับอัคคี

"ครับ ด้วยชีวิตของผม"

เทพอัคคี สามเสื้อเชิ้ตสีพีช ติดกระดุมแค่อกเผยให้เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม สวมทับด้วยเสื้อสูตรสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ตัวเก่งที่เป็นของสะสมตัวโปรดของเขา ยื่นมือไปรับมือของยัยหมูหลุม มากอบกุมเอาไว้แน่น นี่จะมีใครเห็นว่าหน้าของเขาแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

รู้สึกร้อนผ่าวตั้งแต่พวงแก้มไปถึงใบหู

'อัคคีแกจะเขินอะไรหนักหนาว่ะ อายคนอื่นเขา แล้วนี้เธอจะน่ากินไปถึงไหน’

สายน้ำเงยหน้ามองอัคคี ไม่มีข้อกังขาใดใดทั้งสิ้น ถึงจะตัดสินใจเพื่อการแก้แค้น แต่ตอนนี้ คำพูดของคน คนนี้จะเชื่อได้จริงเหรอ

“นายอัคคี”

สายน้ำเรียกชื่อคนข้างๆอย่างแผ่วเบาด้วยพิษไข้ที่ยังไม่หายดี เธอแค่อยากถามให้แน่ใจว่านี้คือแผนการที่ทำให้คุณหญิงเพียงฟ้ามีความสุขด้วยหรือเปล่า แล้วทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย แค่แต่งงานธรรมดาก็พอมั้ง

“เรียกพี่อัคคีสิ สายน้ำ”

ต้องสอนอะไรอีกหลายอย่างนักเด็กคนนี้ ต่อหน้าแขกมากมายยังจะมาเรียกอัคคีอีก เดี๋ยวจับจูบซะหนิ แล้วนี้จะไม่เรียกให้ชื่นใจหน่อยไหมเงียบไปอีกแล้ว เบื่อคนป่วยโว้ย

...

"นาย"

เสียงหวานเล็กเรียกอัคคีเบาเบาอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปตั้งแต่ตอนนั้น

"อะไร"

คนหน้าเข้มหันมามอง สายน้ำที่ไม่ยอมลุกจากเก้าอี้นั่งที่ใช้ในพิธีรดน้ำสังข์ ตอนนี้ต้องเดินไปขอบคุณและถ่ายรูปร่วมกับแขกในงาน อะไรของเธออีกยัยหมูหลุม แค่นี้เขาก็ไม่กล้าสบตาเธอ สายน้ำวันนี้เธอทำให้ฉันปั่นป่วนเกินไปแล้วนะ

"เวียนหัว"

สายน้ำที่ถึงแม้หน้าตาจะถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง แต่ก็ดูซีดเซียวลงผิดตา

"ไหวไหม "

อัคคีที่ดูกังวลขึ้นมาทันที เดินอ้อมจากอีกด้านมานั่งคุกเข่าข้างๆเธอ เงยหน้าขึ้นมองคนป่วย จับมือบีบเบาให้คนป่วยที่เอาแต่ก้มหน้าไม่มองอะไรเลย มาสบตากับเขา

"ไหว ไปกันเถอะเดี๋ยวพ่อกับอาวายุรอนาน"

"งั้น อนุญาตให้เกาะแขนได้ งดแก้แค้นหนึ่งวัน"

อัคคีที่ลุกขึ้นยืนแต่ยังจับมือคนป่วยไม่ยอมปล่อย ค่อยๆประคองให้คนป่วยเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามของเขา

ร่างเล็กเซเข้าหาอ้อมแขนของเขา ซุกหน้าแนบกับแผงอกอันอบอุ่น มือใหญ่กอดกุมเอวเล็กไม่ให้ห่างจากตัวเขา

สายน้ำที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราระบายยิ้มออกมา จนไอ้เข้เด็กหนุ่มคนสนิทแอบมาเห็นเข้าจนได้

"นายยิ้มอะไรนะ"

มีรึที่ไอ้เข้จะปล่อยให้นายรอดไปได้

"เงียบ"

เสียงเข้มดุลูกน้องตัวดีที่ไม่รู้ว่ามันโผล่มาจากไหน

"ขอบใจนะ"

อบอุ่นดีจัง หายหนาวไปได้เยอะเลย ขอบใจนะนายอัคคี

ถึงแขกในงานจะไม่มากไม่สมกับเป็นงานแต่งงานของลูกชายเพียงคนเดียวของเทพวายุและคุณนายเพียงฟ้า แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากคนสนิท

"ดูสิ น่าอิจฉาเจ้าสาวมากเลยนะคะคุณพี่ แถมงานแต่งก็เรียบง่ายและสวยงามมากเลยคะ"

แขกคนหนึ่งในงานชี้ให้คุณนายเพียงฟ้าชี้ให้ดูอัคคีที่เดินประคองสายน้ำให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดเวลาไม่ห่างจากเธอเลยแม้แต่นาทีเดียว

สองร่างแนบชิดกันแม้แต่สายลมยังรอดผ่านไม่ได้เลย

"คนเขารักกันนะคะคุณพิศมัย ดิฉันก็ดีใจที่ลูกชายได้คนดีๆมาเป็นคู่ชีวิต"

คุณนายเพียงฟ้าที่ภูมิใจในตัวสายน้ำอยู่ไม่น้อย ถึงอัคคีจะวางแผนการแต่งงานเองทั้งหมด ถึงจะดูเรียบง่ายแต่ก็มีพิธีทางศาสนาครบ และดูอบอุ่น เจ้าลูกชายตัวดีคงหลงรักเด็กสาวอ้วนดำที่น้ำหมูกเลอะสองข้างแก้มคนนั้นสะแล้ว แถมยังมาบอกแม่อีกว่าอีกไม่นานแม่จะได้อุ้มอัคคีน้อย

"ไหวไหม"

อัคคีเฝ้าถามสายน้ำ ที่ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดเวลา มือหนึ่งของสายน้ำต้องโอบเอวของอัคคีไว้ไม่ให้ตัวเองหล่นไปกองอยู่กับพื้น อีกมือหนึ่งต้องคอยยกกระโปรงที่ยาวจนลากพื้น

"นั่งก่อนได้ไหม"

สายน้ำร้องขออัคคีที่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะหมุดรอบตัวเธอไปหมด

"นั่งด้วยกันนะ พี่ก็เมื่อยเหมือนกัน"

อัคคีที่ดึงสายน้ำไปนั่งบนตัก โอบกอดเธอไว้อย่างเบามือ

"นั่งเองได้ ปล่อยเถอะ"

ถึงป่วยแต่ก็มีแรงเหวี่ยงน้อยๆใส่เขา ไม่อายใครเลยไงคนมองกันใหญ่แล้วนะ

"เดี๋ยวเรียกพี่ พี่ไม่ได้ยินนะ ยัยหมูหลุมยิ่งไม่ค่อยมีแรงอยู่ด้วย"

ตั้งแต่สายน้ำป่วยจนต้องอัคคีก็ไม่คิดจะพูดร้ายใส่เธออีก

"อื้ม"

คนตอบที่ตอนนี้เอาหน้ามุดพิงกับอกกว้าง เพราะความเหนื่อยมาทั้งวันและอาการที่ยังไม่หายดี ไม่ได้ยอมนะแต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ

"หลับซะแล้ว เด็กน้อย"

อัคคีที่รู้ดีว่าสายน้ำคงไม่ยอมเขาแน่ แต่ตอนนี้เธอแค่อ่อนแรง เขาก็เตรียมรับมือไว้แล้ว ใครจะปล่อยให้ลูกกวางน้อยหลุดมือไปได้ละ ปล่อยให้ไปอยู่นอกไร่มาสะหลายปีแค่นี้ก็เสียดายจะแย่อยู่แล้ว กลับมาคราวนี้จะไม่ปล่อยให้ไปไหนได้อีก หึ หึ ยัยหมูหลุม