พ่อเลี้ยงที่รัก

"คิดถึงพ่อสายจันทร์จังเลย ฟอด ฟอดๆ " สายน้ำลูกสาวเพียงคนเดียวดวงใจของสายจันทร์ผู้จัดการไร่อติเทพ ไร่ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดทางภาคเหนือของไทย กำลังหอมแก้มผู้เป็นพ่อให้หายคิดถึง "คิดถึงพ่อ แต่ถ้าพ่อไม่บังคับให้กลับคงไม่ได้เห็นหน้าหนูแน่ๆ คงไปเป็นสาวกรุงเทพ ไม่สนใจพ่อ" คนเป็นพ่อที่ได้เจอหน้าลูกสาวแทบนับครั้งได้กำลังเอ่ยน้อยใจลูกสาว เพราะการส่งไปเรียนโรงเรียนประจำในจังหวัดตั้งแต่เล็ก แถมลูกสาวตัวดียังไม่อยากกลับบ้านอีกด้วย "หนูได้งานที่นู้นด้วยนะพ่อสายจันทร์ แต่เพราะคิดถึงผู้ชายชื่อสายจันทร์ใจจะขาดเลยรีบกลับมาเลยนะเนี้ย" ความจริงเธอไม่อยากกลับมาอยู่ที่ไร่อติเทพเลย เพราะเรื่องในวัยเด็ก เพราะไอ้อัคคีหน้าดำทำให้เธอต้องห่างพ่อ แต่ก็เพราะพ่อเธอถึงยอมกลับมา "ป่ะขึ้นรถเถอะ มัวกอด มัวหอม พ่อว่าเราจะถึงไร่วันพรุ่งนี้แน่" สายจันทร์ออกมารับลูกสาวที่ในตัวเมือง เพราะรถประจำทางเข้าไปไม่ถึงไร่ และสายน้ำก็ไม่อยากให้ใครรู้ถึงการกลับมาของเธอด้วยถึงยอมให้พ่อมารับกลับไปแบบเงียบๆ "เดี๋ยวก่อนๆ" สายน้ำที่กำลังใส่ทั้งหมวก แว่นกันแดด ผ้าคลุมนน้า ร้องเรียกให้พ่อรอเธอก่อนด้วยการเตรียมตัวที่นานทำเอาผู้เป็นพ่อรอไม่ไหว "กระเป๋าล่ะลูก" สายจันทร์มองหากระเป๋าของลูกสาว แต่กลับมีเพียงกระเป๋าเป้แค่ใบเดียว จริงอยู่หลังจากจบมอต้น สายน้ำก็บอกให้เขาเลิกส่งเสีย เพราะเหตุผลไม่อยากใช้เงินของไร่อติเทพ และลูกเขาก็คงมีเพียงกระเป๋าสัมภาระแค่นั้นสินะ "มีแค่นี้และจ้ะพ่อ พอจะกลับบ้านอะไรที่ขายได้หนูก็ขายหมดเลย เอามาทำทุน" เธอวางแผนเอาไว้แล้ว ถึงจะยอมกลับมาอยู่กับพ่อ แต่คงไม่ไปเป็นคนงานในไร่อติเทพเป็นแน่ แค่ต้องเข้าไปอยู่ที่นั้นก็แย่เต็มทนแล้ว "พ่อทำให้ลูกต้องลำบากใจอีกแล้วสินะ" "ไม่เลยจ๊ะพ่อ หนูก็สนุกดี ดูสิ ตั้งแต่ขึ้นรถมาเนี้ย หนูยังยิ้มไม่หุบเลยนะ" สายน้ำรู้ดีถ้าเธอได้เจอกับเจ้าของไร่ตัวจริง อะไรๆคงไม่ดีแบบนี้แน่ แต่เธอต้องอยู่ได้เพื่อให้พ่อสบายใจ