ขังรักเมียหวาน

ตอนที่ 1 ณฟ้า ลูกสาวเพียงคนเดียวของณกรณ์ เจ้าของบริษัทบรรจุภัณฑ์แห่งหนึ่งในประเทศไทย การไปเรียนต่างประเทศทำให้เธอไม่รู้เรื่องราวที่บ้านเท่าไหร่นักซึ่งเธอกำลังเรียนเกี่ยวกับเบเกอรีอยู่ต่างประเทศตามความฝันของตัวเอง เธออยากเปิดร้านกาแฟและขายเบเกอรีและสรรสร้างขนมสุดพิเศษให้ทุกคนได้ทาน ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแต่แล้ว เธอต้องกลับบ้านกะทันหันเนื่องจากพ่อของเธอล้มป่วย “คุณพ่ออยู่ไหนคะป้ามล” ร่างบางผอมเพรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน ทันทีที่ถึงสนามบิน ณฟ้ารีบตรงกลับบ้านด้วยหัวใจร้อนรุ่ม ใบหน้าสวยซีดเซียวเนื่องจากไม่ได้พักผ่อน “อยู่ในห้องนอนค่ะคุณฟ้า” แม่บ้านรีบนำเธอไปยังห้องนอนของณกรณ์ ประตูถูกเปิดเข้าไปแผ่วเบากลัวว่าคนด้านในจะตื่น ณฟ้าเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงผู้เป็นพ่อ ยกมือของท่านขึ้นแนบแก้ม “ทำไมคุณพ่อเป็นแบบนี้คะ เมื่อสองวันก่อนยังคุยกันดี ๆ อยู่เลย” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อยู่ ๆ คุณกรณ์ก็ล้มป่วยกะทันหัน หมอเองยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันค่ะ” “กลับมาแล้วเหรอ นังลูกอกตัญญู” “คุณจิน” จินลดา แม่เลี้ยงของณฟ้าเดินเข้ามาในห้อง เธอยืนกอดอกมองลูกเลี้ยงด้วยสายตาไม่ชอบใจนัก “มัวแต่ไปสุขสบายอยู่เมืองนอก จนไม่รู้เลยสินะว่าพ่อแกต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อปรนเปรอแก” “คุณจินพูดอย่างนี้หมายความว่าไงคะ” “เฮอะ บริษัทพ่อแกน่ะมันขาดทุน เป็นหนี้ท่วมหัว อีกอย่างพ่อแกก็ขายบริษัทนี้ไปแล้วด้วย ทุกอย่างมันเป็นเพราะแกนังณฟ้า!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน พ่อของเธอรักบริษัทนี้มาก ไม่มีทางที่ท่านจะขายโดยไม่บอกเธอแน่นอน “ฟ้าไม่เชื่อค่ะ” “ไม่เชื่อแกก็ลองไปถามเจ้าหนี้พ่อแกดูสิ เฮอะ แต่ถึงจะไปถามก็คงเปล่าประโยชน์ คนอย่างแกจะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้หนี้เขา” มือเล็กกำแน่น น้ำสีใสหยดลงจากดวงตาคู่สวย ณฟ้าหันกลับไปมอง พ่อของเธอที่ยังคงนอนหลับตานิ่ง เธออยู่เมืองนอกนานจนไม่เคยรู้เลยว่าสถานการณ์ที่บ้านกำลังย่ำแย่ขนาดนี้ “ฟ้าจะเอาบริษัทเราคืนมาให้ได้ค่ะ” Diamond grand ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่มีหลายสาขาทั่วโลก และโด่งดังในเรื่องของความทันสมัย หรูหรา ขณะนี้มีผู้บริหารคือ ฌอน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เจ้าของรูปร่างสูงกว่า 190 เซนติเมตร ใบหน้าหล่อคมเข้มทรงอิทธิพล และแววตาเย็นยะเยือกแลดูลึกลับนั่นทำเอาสาวน้อยใหญ่หวั่นไหวมาแล้วนับไม่ถ้วนแต่เขาไม่เคยคิดจะสนใจใครเลย เพราะ เขาคิดว่า ผู้หญิงที่เข้าเขานั้นเหมือนกันหมด พวกเธอแค่เห็นแก่เงิน! “วันนี้งานจัดแสดงด้านในห้างเป็นไงบ้าง” “เรียบร้อยดีค่ะคุณฌอน” “อื้อ ดี” ฌอนส่งเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วให้ นิช เลขาของเขาก่อนจะเอนกายพักบนเก้าอี้ตัวใหญ่ วันนี้เขาผ่านการประชุมมาตั้งแต่เช้า สมองและร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าเต็มที “คุณฌอนครับ มีคนมาขอพบครับ” “ใคร?” “คุณพอลล่าครับ” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอลล่าเป็นนางแบบสาวตัวท็อป ซึ่งเพิ่งมาเดินแบบให้กับห้างสรรพสินค้าของเขา ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งในวันต่อมาแต่ฌอนขีดเส้นชัดเจนแล้วว่าเขาให้สถานะเธอได้เพียงคู่นอนเท่านั้น “คุณพอลล่าครับ ยังเข้าไม่ได้นะครับ” ดูเหมือนเรื่องราวจะเริ่มวุ่นวายขึ้น เมื่อพอลล่าเดินเข้ามาในห้องทำงานของฌอน ไม่สนใจเสียงห้ามของเซฟ คนสนิทของฌอนแม้แต่น้อย เธอเข้ามาในห้องแล้วรีบวิ่งตรงไปหาฌอน กอดซบเขาด้วยท่าทางที่เรียกว่า ‘จงใจยั่ว’ “ฌอนขา ดูคนพวกนี้สิคะ ไม่ยอมให้พอลล่าเข้ามา” “คุณมีธุระอะไรรึเปล่าพอลล่า” “ฌอนอะ ทำไมต้องห่างเหินกันด้วย” “ผมว่า ผมพูดชัดเจนแล้วนะ” น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มเข้มขึ้น เขามองหน้าพอลล่า แววตาแสดงออกว่าเขาเริ่มไม่พอใจ พอลล่าเห็นอย่างนั้นถึงกับรีบปล่อยมือออกจากแขนของฌอน “ขอโทษค่ะ” “คุณกลับไปเถอะ น้ำหอมของคุณทำให้ผมเวียนหัว” “ได้ยังไงคะ นี่น้ำหอมแบรนด์ดังเลยนะคะ” “เซฟส่งแขก” “ครับคุณฌอน” เซฟเดินเข้ามา ผายมือให้พอลล่าเดินออกไป พอลล่ามีท่ทางฮึดฮัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี เมื่อประตูบานใหญ่ถูกปิดลง ความสงบก็กลับมาอีกครั้ง ฌอนเอนตัวลงตามเดิม เขาหลับตาลงเพื่อผ่อนคลายอาการปวดหัวตุบ ๆ ในตอนนี้ เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ลูกน้องเขาเข้ามารายงานว่ามีคนขอเข้าพบอีกครั้ง “คุณฌอนมีคนมาขอพบครับ” “ใครอีก!?” “คุณณฟ้า ลูกสาวของคุณณกรณ์ครับ” คิ้วเข้มเลิกขึ้น ถ้าเขาจำไม่ผิด ณกรณ์คือลูกหนี้ของเขาแต่จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะคนที่มากู้เป็นภรรยาของณกรณ์ต่างหาก ณกรณ์เป็นเพียงผู้ค้ำประกันเท่านั้น และมีบริษัทของณกรณ์เป็นทรัพย์ประกันด้วย “บอกไปว่าวันนี้ฉันไม่ให้เข้าพบ” “แต่คุณณฟ้ามารอตั้งแต่เช้าเลยนะครับ” “แล้วฉันจำเป็นต้องพบเธอเหรอ?” “ขอโทษครับคุณฌอน” ฌอนหลับตาลงอีกครั้ง เขาไม่มีเหตุจำเป็นอะไรจะพบกับลูกสาวของครอบครัวเห็นแก่เงินแบบนั้น ที่เขายอมให้จินลดา ภรรยาของณกรณ์กู้เงินเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนระหว่างณกรณ์ และแม่ของเขาเท่านั้น “ขอโทษนะครับ พอดีคุณฌอนติดธุระด่วน วันนี้ไม่สามารถเข้าพบได้แล้วครับ” “อย่างนั้นเหรอคะ” “ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นธุระให้” “ยินดีครับ” เซฟพูดอย่างสุภาพ ทั้งหน้าตาและกิริยาของณฟ้าทำให้เขารู้สึกเกรงใจเธอเป็นอย่างมาก ขนาดเธอนั่งรอมาหลายชั่วโมงยังไม่มีทีท่าว่าจะหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย เขามองตามแผ่นหลังสวยที่เดินออกไปจนลับสายตา “มองอะไรวะไอ้เซฟ” “ลูกสาวคุณณกรณ์ไง คนอะไรสวยสง่าสุด ๆ ตอนคุยนี่กูคิดว่านางฟ้า เสียงนุ่ม ไพเราะ หน้าหวานละมุน” “อาการหนักแล้วมึง ไปได้แล้ว คุณฌอนจะกลับแล้ว” ฌอนสั่งให้ลูกน้องทั้งสองคนไปเตรียมรถ ส่วนเขาลงมาซื้อน้ำเต้าหู้ เจ้าประจำด้านหลังบริษัท แต่เหตุการณ์ที่เขาเจอกลับทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน วันนี้เหมือนจะมีแต่เรื่องให้ต้องปวดหัวสินะ ร้านน้ำเต้าหู้ถูกพังระเนระนาด มีคู่สามีภรรยากำลังต่อว่าคุณยายเจ้าของร้านน้ำเต้าหู้เสียงดัง คนรอบข้างทำเพียงมองดู ไม่มีใครเข้าไปช่วย คุณยายเลยสักคน อาจเป็นเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง “ยายรู้รึเปล่าว่าเสื้อลูกผมแพงแค่ไหน!!” “ยายขอโทษ แต่หนูนี่แย่งน้ำเต้าหู้ไปจากมือยายเอง ยายบอกอยู่ว่ายังไม่ได้ปิดฝา” “นี่ยายมาโทษลูกผมอย่างนั้นเหรอ!” “ยายไม่...” “ถ้าอย่างนั้นลองโดนเองบ้างอิแก่” ฌอนกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ช้ากว่าเจ้าของใบหน้าสะสวย เธอวิ่งเข้ามาบังตัวคุณยายทำให้น้ำเต้าหู้ถูกสาดใส่ตัวเธอแทน “เป็นอะไรไหมหนู” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณยายไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ” “นี่คุณ เป็นญาติอิแก่นี่เหรอ จ่ายค่าเสียหายมาเลย เห็นไหมเนี่ยว่าชุดลูกฉันเปื้อนหมดแล้ว” ณฟ้ามองคู่สามีภรรยาตรงหน้าด้วยใบหน้างงงวย เขากล้าพูดได้อย่างไรว่าเสื้อของลูกเขาเปื้อนทั้งที่เสื้อผ้าของเธอเองก็เปื้อนเพราะฝีมือของพวกเขาเช่นกัน “ขอโทษนะคะ แต่เรื่องนี้ฟ้าว่า พวกคุณต่างหากที่ต้องจ่ายค่าเสียหาย” “อ้าว พูดแบบนี้ก็สวยสิ” “ผมแนะนำให้แจ้งตำรวจดีไหมครับ ตรงนี้มีกล้องด้วย น่าจะหาตัวคนผิดได้ไม่ยาก” ฌอนเดินเข้าไปบังตัวณฟ้าไว้ เขาหันไปทางกล้อง พูดกับคู่สามีภรรยาด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก “เอายังไงดีครับ ให้ผมเรียกตำรวจเลยไหม” “เฮอะ ถือว่าสงสารคนแก่แล้วกัน” พูดจบคู่สามีภรรยาก็รีบลากลูกตัวเองออกไป เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย ฌอนเลยหันกลับไปมองคนด้านหลัง ณฟ้ากำลังเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เลอะบนตัวยายโดยไม่ได้สนใจตัวเองที่เลอะมากกว่าเลยสักนิด “เดี๋ยวหนูช่วยเก็บนะคะคุณยาย” “ขอบคุณมากแม่หนู ยายโชคดีจริง ๆ ที่เจอคนดีสองคนวันนี้” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ คนพวกนั้นใจร้ายจะตาย ใครเห็นก็ต้องช่วย” ฌอนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอมองหญิงสาวนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนเธอสะกิดเรียกเขา “ขอโทษนะคะ คุณช่วยฟ้ายกโต๊ะหน่อยได้ไหมคะ” “อื้อ” หลังจากช่วยคุณยายเก็บของเรียบร้อย ฌอนเดินไปขึ้นรถตู้ของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มนั่งในรถเรียบร้อยแล้วแต่สายตาของเขายังคงมองใบหน้าหวานละมุนของหญิงสาวผ่านทางกระจก “เอ๊ะ นั่นคุณณฟ้าหนิ” “มึงว่าอะไรนะ?” “ผู้หญิงที่ยืนคุยกับคุณยายไงครับคือคุณณฟ้า ลูกสาวของคุณณกรณ์ที่มาขอพบวันนี้” “คนนี้น่ะเหรอ ณฟ้า”