ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
ณฟ้า ลูกสาวเพียงคนเดียวของณกรณ์ เจ้าของบริษัทบรรจุภัณฑ์แห่งหนึ่งในประเทศไทย การไปเรียนต่างประเทศทำให้เธอไม่รู้เรื่องราวที่บ้านเท่าไหร่นักซึ่งเธอกำลังเรียนเกี่ยวกับเบเกอรีอยู่ต่างประเทศตามความฝันของตัวเอง เธออยากเปิดร้านกาแฟและขายเบเกอรีและสรรสร้างขนมสุดพิเศษให้ทุกคนได้ทาน ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแต่แล้ว เธอต้องกลับบ้านกะทันหันเนื่องจากพ่อของเธอล้มป่วย
“คุณพ่ออยู่ไหนคะป้ามล”
ร่างบางผอมเพรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน ทันทีที่ถึงสนามบิน ณฟ้ารีบตรงกลับบ้านด้วยหัวใจร้อนรุ่ม ใบหน้าสวยซีดเซียวเนื่องจากไม่ได้พักผ่อน
“อยู่ในห้องนอนค่ะคุณฟ้า” แม่บ้านรีบนำเธอไปยังห้องนอนของณกรณ์ ประตูถูกเปิดเข้าไปแผ่วเบากลัวว่าคนด้านในจะตื่น
ณฟ้าเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงผู้เป็นพ่อ ยกมือของท่านขึ้นแนบแก้ม
“ทำไมคุณพ่อเป็นแบบนี้คะ เมื่อสองวันก่อนยังคุยกันดี ๆ อยู่เลย”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อยู่ ๆ คุณกรณ์ก็ล้มป่วยกะทันหัน หมอเองยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันค่ะ”
“กลับมาแล้วเหรอ นังลูกอกตัญญู”
“คุณจิน”
จินลดา แม่เลี้ยงของณฟ้าเดินเข้ามาในห้อง เธอยืนกอดอกมองลูกเลี้ยงด้วยสายตาไม่ชอบใจนัก
“มัวแต่ไปสุขสบายอยู่เมืองนอก จนไม่รู้เลยสินะว่าพ่อแกต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อปรนเปรอแก”
“คุณจินพูดอย่างนี้หมายความว่าไงคะ”
“เฮอะ บริษัทพ่อแกน่ะมันขาดทุน เป็นหนี้ท่วมหัว อีกอย่างพ่อแกก็ขายบริษัทนี้ไปแล้วด้วย ทุกอย่างมันเป็นเพราะแกนังณฟ้า!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน พ่อของเธอรักบริษัทนี้มาก ไม่มีทางที่ท่านจะขายโดยไม่บอกเธอแน่นอน
“ฟ้าไม่เชื่อค่ะ”
“ไม่เชื่อแกก็ลองไปถามเจ้าหนี้พ่อแกดูสิ เฮอะ แต่ถึงจะไปถามก็คงเปล่าประโยชน์ คนอย่างแกจะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้หนี้เขา”
มือเล็กกำแน่น น้ำสีใสหยดลงจากดวงตาคู่สวย ณฟ้าหันกลับไปมอง พ่อของเธอที่ยังคงนอนหลับตานิ่ง เธออยู่เมืองนอกนานจนไม่เคยรู้เลยว่าสถานการณ์ที่บ้านกำลังย่ำแย่ขนาดนี้
“ฟ้าจะเอาบริษัทเราคืนมาให้ได้ค่ะ”
Diamond grand ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่มีหลายสาขาทั่วโลก และโด่งดังในเรื่องของความทันสมัย หรูหรา ขณะนี้มีผู้บริหารคือ ฌอน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เจ้าของรูปร่างสูงกว่า 190 เซนติเมตร ใบหน้าหล่อคมเข้มทรงอิทธิพล และแววตาเย็นยะเยือกแลดูลึกลับนั่นทำเอาสาวน้อยใหญ่หวั่นไหวมาแล้วนับไม่ถ้วนแต่เขาไม่เคยคิดจะสนใจใครเลย เพราะ เขาคิดว่า ผู้หญิงที่เข้าเขานั้นเหมือนกันหมด พวกเธอแค่เห็นแก่เงิน!
“วันนี้งานจัดแสดงด้านในห้างเป็นไงบ้าง”
“เรียบร้อยดีค่ะคุณฌอน”
“อื้อ ดี”
ฌอนส่งเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วให้ นิช เลขาของเขาก่อนจะเอนกายพักบนเก้าอี้ตัวใหญ่ วันนี้เขาผ่านการประชุมมาตั้งแต่เช้า สมองและร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าเต็มที
“คุณฌอนครับ มีคนมาขอพบครับ”
“ใคร?”
“คุณพอลล่าครับ”
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอลล่าเป็นนางแบบสาวตัวท็อป ซึ่งเพิ่งมาเดินแบบให้กับห้างสรรพสินค้าของเขา ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งในวันต่อมาแต่ฌอนขีดเส้นชัดเจนแล้วว่าเขาให้สถานะเธอได้เพียงคู่นอนเท่านั้น
“คุณพอลล่าครับ ยังเข้าไม่ได้นะครับ”
ดูเหมือนเรื่องราวจะเริ่มวุ่นวายขึ้น เมื่อพอลล่าเดินเข้ามาในห้องทำงานของฌอน ไม่สนใจเสียงห้ามของเซฟ คนสนิทของฌอนแม้แต่น้อย
เธอเข้ามาในห้องแล้วรีบวิ่งตรงไปหาฌอน กอดซบเขาด้วยท่าทางที่เรียกว่า ‘จงใจยั่ว’
“ฌอนขา ดูคนพวกนี้สิคะ ไม่ยอมให้พอลล่าเข้ามา”
“คุณมีธุระอะไรรึเปล่าพอลล่า”
“ฌอนอะ ทำไมต้องห่างเหินกันด้วย”
“ผมว่า ผมพูดชัดเจนแล้วนะ”
น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มเข้มขึ้น เขามองหน้าพอลล่า แววตาแสดงออกว่าเขาเริ่มไม่พอใจ พอลล่าเห็นอย่างนั้นถึงกับรีบปล่อยมือออกจากแขนของฌอน
“ขอโทษค่ะ”
“คุณกลับไปเถอะ น้ำหอมของคุณทำให้ผมเวียนหัว”
“ได้ยังไงคะ นี่น้ำหอมแบรนด์ดังเลยนะคะ”
“เซฟส่งแขก”
“ครับคุณฌอน”
เซฟเดินเข้ามา ผายมือให้พอลล่าเดินออกไป พอลล่ามีท่ทางฮึดฮัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี
เมื่อประตูบานใหญ่ถูกปิดลง ความสงบก็กลับมาอีกครั้ง ฌอนเอนตัวลงตามเดิม เขาหลับตาลงเพื่อผ่อนคลายอาการปวดหัวตุบ ๆ ในตอนนี้
เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ลูกน้องเขาเข้ามารายงานว่ามีคนขอเข้าพบอีกครั้ง
“คุณฌอนมีคนมาขอพบครับ”
“ใครอีก!?”
“คุณณฟ้า ลูกสาวของคุณณกรณ์ครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น ถ้าเขาจำไม่ผิด ณกรณ์คือลูกหนี้ของเขาแต่จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะคนที่มากู้เป็นภรรยาของณกรณ์ต่างหาก
ณกรณ์เป็นเพียงผู้ค้ำประกันเท่านั้น และมีบริษัทของณกรณ์เป็นทรัพย์ประกันด้วย
“บอกไปว่าวันนี้ฉันไม่ให้เข้าพบ”
“แต่คุณณฟ้ามารอตั้งแต่เช้าเลยนะครับ”
“แล้วฉันจำเป็นต้องพบเธอเหรอ?”
“ขอโทษครับคุณฌอน”
ฌอนหลับตาลงอีกครั้ง เขาไม่มีเหตุจำเป็นอะไรจะพบกับลูกสาวของครอบครัวเห็นแก่เงินแบบนั้น ที่เขายอมให้จินลดา ภรรยาของณกรณ์กู้เงินเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนระหว่างณกรณ์ และแม่ของเขาเท่านั้น
“ขอโทษนะครับ พอดีคุณฌอนติดธุระด่วน วันนี้ไม่สามารถเข้าพบได้แล้วครับ”
“อย่างนั้นเหรอคะ”
“ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นธุระให้”
“ยินดีครับ”
เซฟพูดอย่างสุภาพ ทั้งหน้าตาและกิริยาของณฟ้าทำให้เขารู้สึกเกรงใจเธอเป็นอย่างมาก ขนาดเธอนั่งรอมาหลายชั่วโมงยังไม่มีทีท่าว่าจะหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย
เขามองตามแผ่นหลังสวยที่เดินออกไปจนลับสายตา
“มองอะไรวะไอ้เซฟ”
“ลูกสาวคุณณกรณ์ไง คนอะไรสวยสง่าสุด ๆ ตอนคุยนี่กูคิดว่านางฟ้า เสียงนุ่ม ไพเราะ หน้าหวานละมุน”
“อาการหนักแล้วมึง ไปได้แล้ว คุณฌอนจะกลับแล้ว”
ฌอนสั่งให้ลูกน้องทั้งสองคนไปเตรียมรถ ส่วนเขาลงมาซื้อน้ำเต้าหู้ เจ้าประจำด้านหลังบริษัท แต่เหตุการณ์ที่เขาเจอกลับทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน วันนี้เหมือนจะมีแต่เรื่องให้ต้องปวดหัวสินะ
ร้านน้ำเต้าหู้ถูกพังระเนระนาด มีคู่สามีภรรยากำลังต่อว่าคุณยายเจ้าของร้านน้ำเต้าหู้เสียงดัง คนรอบข้างทำเพียงมองดู ไม่มีใครเข้าไปช่วย คุณยายเลยสักคน อาจเป็นเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“ยายรู้รึเปล่าว่าเสื้อลูกผมแพงแค่ไหน!!”
“ยายขอโทษ แต่หนูนี่แย่งน้ำเต้าหู้ไปจากมือยายเอง ยายบอกอยู่ว่ายังไม่ได้ปิดฝา”
“นี่ยายมาโทษลูกผมอย่างนั้นเหรอ!”
“ยายไม่...”
“ถ้าอย่างนั้นลองโดนเองบ้างอิแก่”
ฌอนกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ช้ากว่าเจ้าของใบหน้าสะสวย เธอวิ่งเข้ามาบังตัวคุณยายทำให้น้ำเต้าหู้ถูกสาดใส่ตัวเธอแทน
“เป็นอะไรไหมหนู”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณยายไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ”
“นี่คุณ เป็นญาติอิแก่นี่เหรอ จ่ายค่าเสียหายมาเลย เห็นไหมเนี่ยว่าชุดลูกฉันเปื้อนหมดแล้ว”
ณฟ้ามองคู่สามีภรรยาตรงหน้าด้วยใบหน้างงงวย เขากล้าพูดได้อย่างไรว่าเสื้อของลูกเขาเปื้อนทั้งที่เสื้อผ้าของเธอเองก็เปื้อนเพราะฝีมือของพวกเขาเช่นกัน
“ขอโทษนะคะ แต่เรื่องนี้ฟ้าว่า พวกคุณต่างหากที่ต้องจ่ายค่าเสียหาย”
“อ้าว พูดแบบนี้ก็สวยสิ”
“ผมแนะนำให้แจ้งตำรวจดีไหมครับ ตรงนี้มีกล้องด้วย น่าจะหาตัวคนผิดได้ไม่ยาก” ฌอนเดินเข้าไปบังตัวณฟ้าไว้ เขาหันไปทางกล้อง พูดกับคู่สามีภรรยาด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก
“เอายังไงดีครับ ให้ผมเรียกตำรวจเลยไหม”
“เฮอะ ถือว่าสงสารคนแก่แล้วกัน”
พูดจบคู่สามีภรรยาก็รีบลากลูกตัวเองออกไป เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย ฌอนเลยหันกลับไปมองคนด้านหลัง
ณฟ้ากำลังเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เลอะบนตัวยายโดยไม่ได้สนใจตัวเองที่เลอะมากกว่าเลยสักนิด
“เดี๋ยวหนูช่วยเก็บนะคะคุณยาย”
“ขอบคุณมากแม่หนู ยายโชคดีจริง ๆ ที่เจอคนดีสองคนวันนี้”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ คนพวกนั้นใจร้ายจะตาย ใครเห็นก็ต้องช่วย”
ฌอนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอมองหญิงสาวนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนเธอสะกิดเรียกเขา
“ขอโทษนะคะ คุณช่วยฟ้ายกโต๊ะหน่อยได้ไหมคะ”
“อื้อ”
หลังจากช่วยคุณยายเก็บของเรียบร้อย ฌอนเดินไปขึ้นรถตู้ของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มนั่งในรถเรียบร้อยแล้วแต่สายตาของเขายังคงมองใบหน้าหวานละมุนของหญิงสาวผ่านทางกระจก
“เอ๊ะ นั่นคุณณฟ้าหนิ”
“มึงว่าอะไรนะ?”
“ผู้หญิงที่ยืนคุยกับคุณยายไงครับคือคุณณฟ้า ลูกสาวของคุณณกรณ์ที่มาขอพบวันนี้”
“คนนี้น่ะเหรอ ณฟ้า”