“ที่นี่มัน-”
“ตื่นแล้วเหรอ”
มาลีวัลย์สะลึมสะลือท่ามกลางความมืดก่อนที่ไฟสีสลัวบนหัวเตียงจะถูกเปิดขึ้น ทำให้เห็นว่ามีร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องนั่งอยู่ข้างเตียงนอนพร้อมกับข้าวต้มหนึ่งถ้วยบนตัก
“คุณ...” ดวงตาสวยเบิกกว้าง แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับแผ่วเบา เพราะตอนนี้เธอเริ่มมีอาการเจ็บเคืองลำคอ อีกทั้งยังปวดตุบไปทั้งศีรษะอีกต่างหาก
“มาร์ไม่สบายกินข้าวกินยาก่อน พี่ทำ เอ่อ...พี่ไปซื้อมาให้แล้ว” เจ้าป่าอยากจะอ้างตัวว่าเป็นคนทำอาหารให้เธอ แต่เพราะสีหน้าไม่ไว้วางใจของคนบนเตียงทำชายหนุ่มเปลี่ยนคำพูดในทันที
“ไม่รบกวนค่ะ” ร่างเล็กพูดจบก็หยัดกายขึ้นนั่งเพื่อจะลุกออกจากเตียงนี้ทันที แม้ตอนนี้จะรู้สึกไม่สบายตัวอีกทั้งยังรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนอยากล้มตัวลงนอนให้รู้แล้วรู้รอด
“อ๊ะ”
“หน้าซีดขนาดนี้จะให้พี่ปล่อยกลับได้ไง” ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นทั้งร่างก็ถูกดันให้นั่งพิงพนักเตียง ก่อนที่ช้อนข้าวต้มจะถู
