“คุณมาทำไม” มาลีวัลย์กำลังรอรถที่บ้านมารับเอ่ยถามคนตัวสูงที่มายืนอยู่ตรงหน้า และเมื่อเธอขยับเท้าหนีเจ้าป่าก็ยังขยับตามอย่างกวนประสาท อีกทั้งบริษัทเธอก็อยู่ห่างจากบริษัทเขาเป็นโยชน์
“มารับ”
“ไม่ต้อง”
“มาร์จะรออยู่อย่างนี้ ?”
“อื้อ จะอยู่แค่ไหนก็เรื่องของฉัน” หญิงสาวตอบเย็นชา เพราะไม่ต้องการจะสนทนากับคนตรงหน้าไปมากกว่านี้ ในเมื่อเธอเลือกที่จะตัดใจจากเขา มาลีวัลย์ก็ควรตีตัวออกหากเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง
“เฮ้อ พี่บอกให้คนรถมาร์กลับไปแล้ว”
“ว่าไงนะ !”
“คุณน้าให้พี่มารับ” ดวงตาสวยหรี่มองตัวตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เพราะเจ้าป่าอีกฝ่ายก็อ้างแม่เธอ ทั้งที่ทั้งสองแทบไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ
“ไม่เชื่อเหรอ”
“อื้อ แม่ฉันจะให้คุณมารับทำไม”
เจ้าป่าไม่ตอบในทันที มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปยังเบอร์หนึ่งก่อนจะยื่นมันมาให้เธอเป็นคนคุย และปลายสายที่รับก็เป็นมารดาของเธอจริง ๆ อีกทั้งตอนนี้แม่เธอยังอยู่ที่บ้า
