“รอนานไหม”
“ไม่หรอก นานกว่านี้ก็รอได้” เกวลินตอบพร้อมรอยยิ้มสื่อความหมาย
ร้านอาหารที่เจ้าป่าเลือกครั้งนี้คือร้านแถวบริษัทเพราะเขามีงานที่ต้องทำต่อ
“เอาอันนี้สิ ป่าชอบนี่”
“จำได้ด้วยเหรอ”
“อื้อ เรื่องของป่า เราไม่ลืมหรอก”
“เกล...”
เจ้าป่านิ่งไปครู่หนึ่ง เขาพูดอะไรไม่ออก เพราะรู้ดีถึงความหมายที่อีกคนต้องการสื่อ
“มีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า” เกวลินสังเกตสีหน้าคนตรงข้าม ทั้งที่เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเจ้าป่ามีคนรักแต่ครั้งนี้เธอไม่อยากยอมง่าย ๆ เธอรักกับเขามาก่อน จะให้มีใครที่ไหนมาแย่งไปมันใช่เรื่องเหรอ
อีกอย่างไอ้เสี่ยที่เธอเกาะอยู่ก็ถูกเมียควบคุมเรื่องการใช้เงิน ตอนนี้เกวลินจึงมองหาเป้าหมายใหม่ นั่นก็คือชายหนุ่มตรงหน้าที่เราเคยคบกัน
“เปล่าหรอก แล้วสัมภาษณ์งานเป็นไงบ้าง”
“ก็ดี ต้องขอบคุณป่าที่อุตส่าห์แนะนำ อะ” เกวลินพูดพร้อมกับจะดื่มน้ำ แต่ไม่ทันที่แก้วจะจรดริมฝีปากน้ำใสในแก้วก็หกใส
