sister ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน

เรื่องราวเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ฟ้าคราม นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะบริหารธุรกิจ เดินลงจากรถยี่ห้อดังที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่น พ่อของเขา อัคชัย อัศวาวิชัย ประธานบริหารในเครืออัศวาวิชัยกรุ๊ปคนปัจจุบันเพิ่งตัดสินใจซื้อให้ชายหนุ่มเป็นของรางวัลที่สอบเข้าคณะที่ใฝ่ฝันได้ ทันทีที่เดินลงจากรถ ชายหนุ่มก็ตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ เนื่องจากเขาเพิ่งได้ครองตำแหน่งเดือนคณะและเดือนมหาวิทยาลัยไปได้ไม่นาน " ไอ้คราม ทางนี้โวย " เพื่อนที่เป็นนักศึกษาโบกมือทักทายเพื่อชักชวนให้เขาเดินไปนั่งด้วยกัน " โห...เดินมาซะหล่อเลยนะครับเพื่อน " " หล่ออะไรของมึง " ฟ้าครามโยน กระเป๋าของเพื่อนออกพร้อมกับทรุดตัวลงนั่ง " โมโหอะไรมาครับคุณฟ้าคราม มาลงกับเพื่อนแต่เช้าเลย " เพื่อนร่วมคณะทำหน้าสงสัย อะไรที่ทำให้หนุ่มเจ้าสำราญอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ " ก็พ่อกูน่ะสิ รับเด็กเหลือขอที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ที่บ้านด้วย " พูดถึงแล้วก็อารมณ์เสีย " ผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ " " เด็กผู้หญิง ตัวผอมกระร่องกระแร่งอย่างกับผีเดินได้ " " มึงก็ไปว่าน้องเค้ายังไม่ทันรู้จักกันดีเลย น้องเค้าอาจจะนิสัยดีก็ได้ " " นิสัยดีหรือไม่ดีกูก็ไม่ชอบขี้หน้าโว้ย ใครที่พ่อกูชอบ กูก็จะตั้งแง่รังเกียจ " " มึงอ่ะมันลูกขี้อิจฉา อิจฉาที่พ่อรักคนอื่นมากกว่า " " มึงลองพูดอีกทีดิ๊ไอ้มอส กูจะได้ถีบมึงให้ " " เอ่ออ ไม่พูดแล้วๆ มึงนี่ก็โมโหฟาดงวงฟาดงาไปเรื่อย " เพื่อนนักศึกษายกมือยอมแพ้ เขาขี้เกียจเถียงกับคุณชายตระกูลอัศวาวิชัย เพราะชายหนุ่มถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจไม่ว่าใครจะผิดหรือถูกเขาก็ต้องถูกต้องเสมอ คนแบบนี้เถียงไปก็ไม่ชนะอยู่ดี " ไปเรียนกันดีกว่าเดี๋ยวเข้าเรียนสาย อาจารย์ป้าได้ด่าเอาพอดี " พูดจบบรรดานักศึกษาชายคณะบริหารธุรกิจก็ทยอยเดินขึ้นตึกเรียนไป เรียกสายตาของบรรดาหญิงสาวน้อยใหญ่ให้หันไปมองกันเป็นแถว มีคำกล่าวที่ว่าคนประเภทเดียวกันมักจะคบหากันเองก็คงจริงอย่างที่ว่า เพราะพวกเค้าก็ดันเป็นคนประเภทหล่อ รวย นิสัยดี มีตังให้กันทั้งนั้น ถึงได้คบกันได้ล่ะนะ หลังจากเลิกเรียนฟ้าครามก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านเพราะฟ้าพราว น้องสาวคนสวยกลับจากโรงเรียนประจำพอดี ชายหนุ่มเดินตรงไปที่สวนหลังบ้านหลังจากได้รับรายงานจากแม่บ้านว่าน้องสาวหมกตัวอยู่ที่นั่นตั้งแต่กลับมา เขาเดินเข้าไปด้วยใบหน้าเบื้อนยิ้ม แต่แล้วก็ต้องหุบฉับลงเพราะมองเห็นคนที่นั่งอยู่กับน้องสาว " อ้าววว พี่คราม กลับมาแล้วหรอคะ " ฟ้าพราวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามากอดพี่ชาย " กลับมาแล้ว แล้วเราล่ะมาทำอะไรที่นี่ " ชายหนุ่มส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้เด็กหญิงร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ในสวน เธอมองหน้าฟ้าครามครั้งหนึ่งก่อนจะหลบสายตา " พราวก็มาเล่นกับน้องเอยไงคะ น้องสาวคนใหม่ของเรา " เด็กสาวพูดพร้อมกับดึงมือพี่ชายให้เดินเข้าไปใกล้ ฟ้าพราว ภรรควรรณ อัศวาวิชัย ลูกสาวคนเล็กของตระกูลอัศวาวิชัย เธอมีอายุห่างจากพี่ชาย 3 ปี และเป็นลูกคนสุดท้ายหลังจากที่มารดาเธอท้องและแท้งถึง 2 ครั้ง กว่าจะได้ฟ้าพราวที่เป็นดวงใจของทุกๆคนมา มารดาของเธอก็เกือบจะเสียชีวิตในระหว่างการคลอด ฟ้าพราวจึงเป็นที่รักของทุกคนรวมถึงพี่ชายด้วย " นี่...เป็นไง พราวถักเองกับมือเลยนะ ฝันไว้ตั้งนานแล้วว่าอยากมีน้องสาว จะได้เอาไว้ทำผมสวยๆให้ ดูสิเหมือนเจ้าหญิงน้อยเลย " " พี่มีน้องสาวคือพราวคนเดียว คนอื่นพี่ไม่นับ " ฟ้าครามมองร่างเล็กที่นั่งอยู่อย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบเธอตั้งแต่แรกเห็นหน้า แล้วยิ่งชอบทำหน้าตาจะร้องไห้แบบนี้ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ " พี่ครามอย่าพูดแบบนี้สิคะ น้องเอยยังเด็กอยู่ พูดแบบนี้น้องจะเสียใจเอาได้นะคะ " ฟ้าพราวเดินเข้าไปปกป้องน้องสาวคนใหม่ทันที " นี่น้องปกป้องยัยเด็กนี่หรอ " " พี่คราม! อย่าเรียกน้องเอยแบบนี้นะคะ พราวไม่ชอบเลย คุณพ่อก็คงไม่ชอบด้วย " " ไม่ต้องเอาคุณพ่อมาอ้างเลยยัยพราว พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกันที่คุณพ่อรับเด็กที่ไหนไม่รู้มาเลี้ยงในบ้าน ระวังเถอะจะสรรหาแต่เรื่องปวดหัวมาให้ " " คุณพ่อคะๆ พี่ครามว่าน้องเอยค่ะ " เด็กสาวหมดความอดทนจนต้องร้องเรียกพ่อของเธอให้เข้ามาช่วยเหลือ พี่ชายคนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆก็มาตั้งแง่กับเด็กตัวเล็กๆ ไม่มีความเมตตาสงสารเลยสักนิด " ยัยตัวซวย เห็นไหมว่าเธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ทำให้พี่น้องเค้าทะเลาะกัน ถ้าเธอรู้ตัวก็ควรออกไปจากบ้านฉันซะ " " ไม่ค่ะ พราวไม่ให้น้องไป " " พราว! คอยดูเถอะยัยเด็กนี่จะมาแย่งทุกอย่างไปจากน้อง แล้วน้องจะเสียใจที่ไม่เชื่อพี่ " พูดจบฟ้าครามก็เดินจากไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว " ไม่เป็นไรนะน้องเอย พี่และคุณพ่อ รักและยินดีให้น้องอยู่ที่นี่ ส่วนพี่คราม เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ต้องไปใส่ใจนะ " ฟ้าพราวปลอบน้องสาวคนใหม่ ต่อไปนี้ก็คงต้องระวังไม่ให้เจ้าเอยเข้าใกล้กับฟ้าคราม เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ทั้งคู่ทะเลาะกันจนเป็นปัญหาใหญ่โต ฟ้าพราวไม่เข้าใจจริงๆว่าอะไรทำให้ฟ้าครามไม่ชอบและตั้งแง่กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้ขนาดนี้ ต่อไปต้องระวังการเจอหน้ากันของสองคนนี้มากขึ้นซะแล้ว .