“น้ำยังไม่หิวค่ะ” ปากบางจิ้มลิ้มขยับตอบเบาๆก่อนจะซุกหน้าลงแนบหมอนกอดกระชับผ้าห่มแน่น อาการอ่อนล้าจากการถูกรังแกเมื่อคืนกับเมื่อเช้า ทำให้เรี่ยวของเธอถดถอยลงไปมาก ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากนอนอย่างเดียว
“แต่ผมหิวแล้ว หิวมากด้วย”
“หิวก็ทานสิคะ”
“อนุญาตแล้วนะ”
“อือ...” ดวงตากลมโตยังปิดสนิท ขณะเอ่ยอนุญาตออกไป โดยไม่ได้รู้เลยว่าไอ้อาการหิวของชายหนุ่มนั้น มันคนละความหมายกับที่ตัวเองเข้าใจ
“อื๊อ...ทะ ทำอะไรคะคุณภู” น่านน้ำสะดุ้งสุดตัวทันที เมื่อชายเสื้อและบราเซียร์ตัวเล็กถูกเลิกขึ้นมากองอยู่เหนือเนินอกพร้อมกับ ริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองอกอวบของเธออย่างว่องไว ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก ดวงตาเบิกโพลงอย่างตกใจ พยายามใช้มือดันบ่าแข็งแกร่งให้เงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกันกัน ไม่ใช่รุกขณะที่เธอไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้
“ก็หิว...แล้วน้ำก็อนุญาตแล้ว” เสียงทุ้มอู้อี้อยู่ชิดอกอวบ ร่างสาวแอ่นรับสัมผัสนั้นอย่างน่าอาย ทำ
