“แตงอ่อน แตงอ่อน” ภูชิตอุ้มน่านน้ำเข้าบ้าน ขณะก้าวขึ้นบันไดจึงเรียกแม่บ้านมาสั่งงาน นางแตงอ่อนเดินเร็วออกมาจากห้องครัว เดินขึ้นบันไดตามไปทันที
“คุณภูคะ ไปส่งน้ำที่ห้องก่อนสิคะ” น่านน้ำกระซิบกระซาบให้พอได้ยินกันสองคน เพราะรู้ว่านางแตงอ่อนเดินตามหลังมา
“ผัวเมียก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิ” น่านน้ำอ้าปากเหวอ ทำหน้าราวกับจะร้องไห้
“ไม่ได้นะคะ เรายังอยู่ในฐานะนายจ้างกับลูกจ้าง อย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ นะคะ” ภูชิตสบสายตาอ้อนวอนของหญิงสาว
“นะคะ...ให้โอกาสน้ำปรับตัวก่อนนะคะ” สายตาวิงวอนขอร้องทำให้ภูชิตพาหญิงสาวไปยังประตูห้องของเจ้าตัว นางแตงอ่อนรู้งานรีบเปิดประตูให้ทันที
“ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเบาๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่พาตัวเองมาวางลงบนเตียง
“วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ต้องลงไปทำงานนะ แตงอ่อนดูแลคุณน้ำด้วย เที่ยงนี้ฉันไม่ไปกินข้าวที่โรงครัว แตงอ่อนเตรียมอาหารให้ด้วยนะ” ภูชิต
พูดกับคนที่ก้
