เจ้าสาวไม่เดียงสา

ตอนที่ 9

“พอทานได้ไหมครับ” คำถามจากภูชิต ทำให้น่านน้ำตื่นจากภวังค์ เพิ่งรู้ตัวว่าสายตาของตัวเองจ้องมองอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม หญิงสาวยิ้มแก้เก้อ เพราะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเดินมานั่งอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

“เอ่อ...ได้ค่ะ” ตอบแล้วก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มลงรับประทานอาหารตรงหน้าอย่างจริงจัง เพราะหิวหรือเพราะเขินอายที่แอบมองแล้วถูกจับได้ก็ไม่รู้

“นายคะ วันนี้ของหวานมีลอดช่องน้ำกะทิ กับบัวลอยไข่หวาน นายจะรับอะไรดีคะ” ภูชิตกับน่านน้ำเงยหน้ามองหญิงสาวในชุดผ้าถุงและเสื้อยืดสีขาวรัดรูปเน้นทรวดทรง ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างโต๊ะอาหารที่ทั้งสองนั่งทานอยู่ ภูชิตพ่นลมหายใจออกเบาๆ นั่นเป็นสิ่งที่น่านน้ำสังเกตเห็นแวบเดียวเท่านั้น

“คุณน้ำทานอะไรดีครับ” ภูชิตไม่ตอบคำถามของหญิงสาวที่ยืนยิ้มส่งสายตาวิบวับให้ตนเอง แต่กลับหันมาถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทน

“เอ่อ...น้ำไม่ทานของหวานค่ะ ขอบคุณค่ะ” น่านน้ำคิดว่าเธอเห็นแววตาไม่พอใจของหญิงสาวคนที่ยืนรอคำตอบอยู่ แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น เธอจึงไม่ได้คิดอะไร

“งั้นก็ไม่ต้องหรอกหวานแหวว ขอบใจมาก” หญิงสาวชื่อหวานแหววเดินถอยออกไปแล้ว ภูชิตก้มลงทานอาหารต่อโดยไม่พูดอะไร น่านน้ำมองตามร่างอวบอัดสมส่วนของหวานแหววจนกระทั่งหญิงสาวคนนั้นหันกลับมา ใบหน้านวลขาวที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มสะบัดค้อนให้เธออย่างไม่เกรงใจ น่านน้ำอ้าปากเหวอ แต่ก็เลือกที่จะก้มลงจัดการอาหารตรงหน้า โดยอดไม่ได้ที่จะชำเลืองตามองหญิงสาวที่ชื่อหวานแหววกับภูชิตสลับกันไปมา

“นังหวานแหววแกไปเสนอหน้าอะไรตรงนั้น” นางแหวนเอ่ยถามลูกสาวเบาๆ

“ฉันก็แค่ไปถามว่านายจะรับของหวานเป็นอะไรเท่านั้นแหละแม่...โอ๊ย! แม่หยิกฉันทำไม”

“ทำไมฉันจะไม่รู้ทันแก ไปเลยนะ ไปล้างชามด้านหลังครัวโน่น อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ เดี๋ยวนายจะเฉดหัวแกออกจากไร่ไม่รู้ตัว” นางแหวนเป็นแม่ครัวประจำไร่มานาน โดยพักอาศัยอยู่กับสามีที่บ้านพักคนงาน ทั้งสองมีลูกสาวคือหวานแหววซึ่งเพิ่งเลิกกับสามีแล้วขอมาอาศัยอยู่ด้วย หวานแหววเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสี่ ความสวยและทรวดทรงอวบอึ๋มเป็นที่ต้องตาต้องใจของคนงานหนุ่มๆ แต่หญิงสาวกลับหวังสูง พยายามทอดสะพานให้เจ้าของไร่ หากแต่ภูชิตกลับไม่เคยใส่ใจสักนิด ผู้เป็นแม่รู้ฐานะของลูกสาวตนดีจึงพยายามที่จะปรามไว้ เพราะหากภูชิตเกิดไม่พอใจในสิ่งที่ลูกสาวตนทำขึ้นมา เชื่อได้เลยว่าทั้งตนเองและสามีต้องพลอยได้รับความเดือดร้อนด้วยเป็นแน่ เพราะถึงภูชิตจะดูใจดีกับลูกน้อง แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นคนจริงจังเด็ดขาดและพูดคำไหนคำนั้น

นางแหวนถอนหายใจแรงมองตามลูกสาว ที่เดินส่ายสะโพกอย่างตั้งใจไปด้านหลังโรงครัว คนงานหลายคนมองตามตาละห้อย หากแต่คนที่ลูกสาวอยากให้มองเขากลับไม่แม้แต่จะปรายตามองสักนิด

“น้ำรู้แล้วค่ะว่าเพราะอะไรเราต้องไปทานข้าวที่โรงครัว” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างพร้อมกับเสียงหวานใสเจื้อยแจ้ว

“หืม...แล้วเพราะอะไรล่ะ” ภูชิตเงยหน้าขึ้นจากงานตรงหน้ามองไปยังหญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะใกล้ๆกัน ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้สูงพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองคนตัวเล็กยิ้มๆ

“เพราะเราต้องให้ความเป็นกันเองกับคนงาน เวลาไปทานข้าวในโรงครัวจะทำให้เรารู้เรื่องราวต่างๆในไร่ ในแง่มุมที่คนงานเขาคุยกัน แล้วก็อืม...น้ำว่าคนงานเขารักคุณภูชิตก็เพราะความไม่ถือตัวนี่แหละค่ะ” น่านน้ำพูดจบก็ยิ้มกว้างจนตาหยีสบตาเจ้านายหนุ่ม

“เอ่อ...ไม่ถูกหรือคะ” เมื่อเห็นว่าภูชิตเอาแต่จ้องมองตัวเองยิ้มๆ โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา น่านน้ำก็เกิดอาการประหม่านึกว่าพูดอะไรผิดไป

“ถูกครับ” ร่างสูงลุกขึ้นเดินเข้าใกล้โต๊ะทำงานของน่านน้ำ ภูชิตไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมรอยยิ้มของหญิงสาวถึงได้มีพลังดึงดูดเขาได้ขนาดนี้ อยากจะมองใกล้ๆซึมซับให้อิ่มเอมหัวใจมากกว่านี้

“เอ่อ...คุณภูชิตจะให้น้ำทำอะไรหรือเปล่าคะ” น่านน้ำเงยหน้ามองผู้ชายตัวโตที่ยืนเท้าแขนบนโต๊ะทำงานตัวเอง

“ผมตัดสินใจไม่ผิดใช่ไหมที่เลือกคุณน้ำมาทำงาน” น่านน้ำพยักหน้ารับยิ้มหวาน

“ไม่ผิดแน่นอนค่ะ” เหมือนพลังดึงดูดของฝ่ายตรงข้ามมันมีพลังมหาศาลนัก เมื่อใบหน้านวลที่แหงนเงยมองเขาด้วยแววตาท้าทาย ทำให้ภูชิตแทบจะกลั้นหายใจขณะที่เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของกันและกัน

“สวัสดีค่ะ...ภู” เสียงหวานนุ่มที่จงใจเน้นเสียงเรียกชื่อ ทำให้ภูชิตค่อยๆยืดตัวขึ้นยืนตรงอย่างมั่นใจ เขาไม่มีท่าทีตกใจใดๆ เมื่อหันไปมองเจ้าของเสียงที่ก้าวเข้ามายืนอยู่ในห้องเดียวกัน ผิดกับน่านน้ำที่ใบหน้านวลเห่อร้อน รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบจะคร่อมจังหวะ และเธอก็เลือกที่จะก้มหน้าทำเป็นสนใจงานตรงหน้าเสียเต็มประดา

หากไม่มีผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้อง เขาจะทำอะไรต่อนะ อยากรู้จัง

“สวัสดีครับคุณศศิพิมล” ภูชิตเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ชายหนุ่มมองตามสายตาของผู้มาเยือน เขารู้ว่านั่นคือคำถามที่ต้องการคำตอบ

“คุณน่านน้ำเป็นพนักงานใหม่ของไร่ภูชิตครับ คุณน้ำนี่คุณศศิพิมลคู่ค้าทางธุรกิจของไร่” น่านน้ำลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือไหว้ เพราะหญิงสาวคนนี้น่าจะอายุมากกว่าเธอนัก ถึงแม้ว่าทรวดทรงที่เย้ายวนตา ประกอบกับใบหน้าเนียนที่ถูกแต่งแต้มให้สวยเฉี่ยวดูอ่อนกว่าวัย จะทำให้ค่อนข้างจะเดาอายุยากไปหน่อยก็ตาม