เจ้าสาวไม่เดียงสา

ตอนที่ 10

“สวัสดีค่ะคุณศศิพิมล” น่านน้ำยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร หากแต่คนที่ต้องรับไหว้กลับชักสีหน้าไม่พอใจเท่าไร

“สวัสดีค่ะคุณน่านน้ำ” ร่างสมส่วนอวบอัดเดินเข้าใกล้ภูชิต มือเรียวจับจองคล้องแขนล่ำอย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ริมฝีปากสีสดแสนเซ็กซี่แย้มยิ้มอย่างมีเสน่ห์ ภูชิตก้มลงมองแขนเรียวที่คล้องแขนตัวเอง แล้วสบตาเจ้าของมือเรียว ใบหน้านิ่งขรึมไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใดๆออกมา เขาหันไปสบตาน่านน้ำอยู่ครู่เดียวก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงาน พร้อมกับร่างเย้ายวนที่พยายามเบียดกระแซะร่างของเขาจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว

เมื่อประตูห้องทำงานปิดลงหลังจากที่สองคนนั้นออกไปแล้ว น่านน้ำก้มลงมองหน้าอกตัวเอง มือเล็กกอดอกจับสองเต้าตัวเองแล้วถอนหายใจ

“จะสู้เขาไหวไหมน่านน้ำ ซะบะละฮึ่มขนาดนั้น” น่านน้ำทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง และเริ่มคิดเป็นจริงเป็นจังว่า หากต้องเพิ่มสัดส่วนที่สำคัญเพื่อมัดใจชายให้ได้ จะให้พึ่งมีดหมอคงไม่ไหว แต่ถ้าออกกำลังกายเฉพาะส่วนน่าจะพอได้ นิ้วเรียวเคาะไปบนแป้นพิมพ์โน้ตบุ๊ค รอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้านวล ทุกเรื่องมีคำตอบสอบถามได้ที่กูเกิ้ล

ท่าออกกำลังกายเพิ่มหน้าอก

“คุณภูชิตไม่อยู่เหรอคะน้าแตงอ่อน” เพราะคนที่ควรจะนั่งอยู่หัวโต๊ะอาหารค่ำนี้ไม่นั่งอยู่ตรงนั้น จึงทำน่านน้ำต้องถามหา

“นายเข้าไปในเมืองกับคุณศศิจ้ะ คืนนี้จะกลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปกติถ้าออกไปกับคุณศศินายจะกลับมาอีกทีก็เช้าโน่นแหละจ้ะ” น่านน้ำพยักหน้ารับทราบข้อมูล แต่รู้สึกขัดใจชอบกล ส่งผลให้อาหารที่ตักเข้าปากไม่มีรสชาติเอาเสียเลย ก้มมองหน้าอกตัวเองแล้วก็ยิ่งสะท้อนสะท้านหัวใจ มือบางรวบส้อมช้อนวางบนจาน

“น้ำอิ่มแล้วนะคะน้าแตงอ่อน ขอตัวขึ้นไปพักเลยนะคะ”

“จ้ะ...พรุ่งนี้เช้าคุณน้ำอยากทานอะไรเป็นพิเศษจ๊ะ น้าจะเตรียมไว้ให้” น่านน้ำขมวดคิ้วมุ่นทำท่าครุ่นคิด ก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มกว้างขณะบอกเมนูอาหารมื้อเช้าที่ต้องการ

“ขอเป็นไข่ลวกสักห้าฟองกับนมสดแก้วใหญ่นะคะ”

เท้าเล็กที่พาเจ้าของขึ้นมาจนถึงชั้นสองของบ้านหยุดชะงักลง เมื่อสายตาของน่านน้ำมองตรงไปยังประตูไม้บานใหญ่ที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของตัวเอง ความอยากรู้อยากเห็น และอยากรู้จักเจ้าของห้องให้มากขึ้นทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินตรงไปที่ประตูบานนั้นทันที

“ไม่ได้ล็อกด้วย” มือบางบิดลูกบิดประตูแล้วหันมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง ก่อนจะค่อยๆเบี่ยงตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

“โอ้โห! ห้องกว้างมาก เอาไว้เตะฟุตบอลหรือไงนะ” น่านน้ำเดินสำรวจไปทั่วห้องกว้าง มันกว้างกว่าห้องที่เธอพักเกือบสองเท่าก็ว่าได้ หญิงสาวแตะโน่นหยิบนี่อย่างสนใจ เครื่องเรือนภายในห้องโทนสีเข้ม มีเพียงน้อยชิ้น ถูกจัดวางในแต่ละมุมห้องอย่างลงตัว เตียงนอนกว้างวางอยู่กลางห้องดึงดูดให้เธอสาวเท้าเข้าใกล้ มือบางแตะที่ปลายเตียงและลูบไล้แผ่วเบา

“นุ่มจัง ถ้าได้นอนแนบอกอุ่นบนเตียงนี้จะให้ความรู้สึกยังไงบ้างนะ อ๊าย! คุณภูชิตอ่ะ” พูดเองก็หน้าแดงเอง ร่างเล็กยืนบิดตัวม้วนต้วนไปมาอย่างขวยเขิน

“ขอได้นอนแนบรอยสักนิดก็ยังดีนะ” น่านน้ำยิ้มกว้างกับความคิดของตัวเอง ค่อยๆนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างทั้งตัวแล้วเกลือกกลิ้งไปมา ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำสูดกลิ่นหอมของที่นอนเข้าเต็มปอด ดวงตากลมโตเลื่อนลอยริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวานอย่างเคลิบเคลิ้ม มือเล็กลูบเบาๆบนที่นอนนุ่มไปมา แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นชายผ้าม่านที่ปลิวเพราะแรงลม ทำให้น่านน้ำเลิกคิ้วเล็กน้อย หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปที่ประตูกระจกบานเลื่อนเปิดออกสู่ระเบียง เมื่อเลื่อนประตูออกแล้วพบระเบียงไม้กว้าง หญิงสาวก้าวออกไปยืนเกาะราวไม้ริมระเบียง ลมยามเย็นพัดปะทะร่างเล็ก ผมยาวปลิวสยายตามแรงลม น่านน้ำกวาดสายตามองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ภาพทิวเขาสลับซับซ้อนและแสงสีส้มสุดท้ายของวันทำให้ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว

“อ้าว! นายกลับมาแล้วหรือจ๊ะ” นางแตงอ่อนที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้านพักคนงานเลิกคิ้วสูง สีหน้าบ่งบอกว่าแปลกใจมากที่เห็นเจ้านายกลับมาในเวลานี้ ภูชิตรู้นัยยะในคำถามนั้นดี ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม เพียงแต่ส่งสายตาดุให้เท่านั้น นางแตงอ่อนจึงยิ้มแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้ารีบปลีกตัวหนีกลับบ้านพักทันที

ที่จริงก็เป็นอย่างที่นางแตงอ่อนคิดนั่นแหละ ปกติหากเขาไปกับศศิพิมลแม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์ กว่าจะกลับบ้านอีกทีก็เป็นวันใหม่แล้ว แต่วันนี้เขากลับไม่อยากสัมผัสไม่อยากใกล้ชิดกับหล่อนเหมือนเคย ความเร่าร้อนและยั่วยวนที่เขาเคยชอบพอ มันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ที่สุดแล้วเมื่อทานอาหารมื้อค่ำเสร็จ เขาจึงรีบขอตัวกลับทันที ทางฝ่ายของศศิพิมลเองก็ออกอาการไม่พอใจอยู่บ้าง แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหล่อนถูกกำหนดไว้ว่า ไม่มีการผูกมัดใดๆเป็นเพียงความพึงพอใจของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น เมื่อภูชิตไม่ต้องการหล่อนก็ไม่มีสิทธิ์ประท้วงอะไรได้

ภูชิตถอนหายใจแรงขณะที่ก้าวเท้าขึ้นบันได รอยยิ้มของใครบางคนที่เพิ่งมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาไม่กี่วัน มีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามากพอดู และนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจไม่ไปต่อกับศศิพิมล