บทที่6 แบ่งเบา
1280 คำ
บทที่6 แบ่งเบา
เนตรนลินดิ้นขลุกขลักแต่ปฐพีก็ไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งเดินมาถึงสถานที่ที่ต้องการ หญิงสาวมองไปรอบ ๆ กายด้วยความสงสัย
“บ้านไม้สีขาว?”
“มาสิ” ปฐพีไม่บอกอะไรนอกจากสั่งและพาร่างบางเข้าไปด้านใน ภายในบ้านไม้สีขาวมีสองห้อง ห้องแรกเป็นห้องนั่งเล่นส่วนอีกหน้องเป็นห้องนอน ในห้องนอนมีร่างของเด็กสาววัยประมาณ12-13ปีนอนหลับอยู่บนเตียงด้านซ้ายของเตียงมีปีย์วรานั่งอยู่ ในขณะที่ด้านขวาภากรกำลังเปลี่ยนแจกันดอกไม้
ใบหน้าของเด็กสาวซีดเซียวแต่ก็ไม่คล้ายคนป่วย คล้ายคนนอนหลับเสียมากกว่าใบหน้านั้นละไม้คล้ายปฐพีและปีย์วราราวกับโขลกพิมพ์มา
“หนูดา ลูกสาวของดาวกับกร หนูดาเป็นเจ้าหญิงนิทรามา3เดือนแล้ว” ปฐพีอธิบายก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ปีย์วรา
“หนูดา วันนี้น้าดินพาน้าสะใภ้มาหาหนูด้วย หนูอยากเห็นใช่ไหมล่ะ ตื่นขึ้นมาสิ”
“หนูดาจ๊ะ น้าชื่อนานะน้ารอหนูดาอยู่นะ รีบ ๆ ตื่นขึ้นมานะ” แม้จะอยากรู้สาเหตุแต่เนตรนลินก็ไม่ได้ถามแต่เลือกที่จะเอ่ยกับร่างที่หลับใหล เธอเคยได้ยินมาว่าการพูดคุยกับคนไข้ที่เป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชายนิทราเป็นเหมือนการกระตุ้นให้คนไข้ตื่นและก็หวังว่าเด็กสาวจะตื่นขึ้นมาในสักวันเพื่อพูดคุยกับเธอจริง ๆ
“นายไม่ต้องไปลาสเวกัสกับฉันหรอกนะกร อยู่ทางนี้จัดการเรื่องน้องสาวของเนตรนลินแล้วก็ดูแลหนูดาก็แล้วกัน นอกจากเรื่องบ้านอินทรโยธาแล้วนายก็เอาเวลามาทำหน้าที่พ่อเถอะ” ปฐพีเอ่ยบอกแก่ภากรก่อนที่จะพาหญิงสาวออกจากห้องด้วยใบหน้าไม่ดีนัก
“3เดือนก่อนเป็นวันเกิดหนูดา หนูดารอของขวัญจากพ่อที่ไม่ค่อยมีเวลาให้แต่กรทำงานจนลืมหนูดาก็เลยน้อยใจจนหนีออกจากบ้าน กว่าเราจะหาหนูดาเจอเราก็พบว่าหนูดาถูกรถชนถูกส่งโรงพยาบาลไปแล้ว หลังจากวันนั้นหนูดาก็ไม่ตื่นขึ้นมาเลยจนถึงวันนี้”
“พี่ดาวเลยโกรธคุณกรมาก คุณแม่เองก็พลอยเป็นห่วงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไปด้วย อย่างนั้นใช่ไหมคะ?” หญิงสาวพอจะเดาออกบ้างแต่ก็ถามเพื่อความชัวร์ ปฐพีพยักหน้ารับก่อนจะพาหญิงสาวมานั่งที่สวนหลังบ้าน
“ก็ได้แต่ห่วงเพราะเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของพวกเขา ฉันเองก็ห่วงแต่ก็เคารพการตัดสินใจของดาว”
“พี่ดาวคงจะเป็นทุกข์มาก นาอยากช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของพี่ดาวจัง” ก่อนนี้เธอไม่คิดเลยว่าคนที่ยิ้มแย้มกับเธอได้ตลอดอย่างปีย์วราจะมีความทุกข์ซุกซ่อนไว้แบบนี้ เธออยากจะช่วยแบ่งเบาปีย์วราได้สักนิดเหลือเกิน จะทำอะไรบ้างได้ไหมนะ
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไปดูแลร้านกาแฟให้ดาวเขาหน่อยก็แล้วกัน ดาวเขาจะได้มีเวลามาดูแลหนูดา” ปฐพีเอ่ย
“ร้านกาแฟ?”
“ดาวเขามีร้านกาแฟและเบเกอรี่อยู่ใกล้ ๆ บริษัทน่ะ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าไป ทั้งห่วงร้านทั้งห่วงลูกเวลาพักของดาวแทบจะไม่มีถ้าได้บาริสต้าคนเก่งไปช่วยฉันว่าดาวเขาน่าจะหายกังวลและดูแลหนูดาได้อย่างสบายใจขึ้น” ปฐพีเอ่ยบอกในขณะที่เนตรนลินชะงัก
เธอจบบริหารธุรกิจมาตามคำสั่งของคุณหญิงวาริณีและตั้งใจจะกลับมาบริหารธุรกิจของตระกูลอินทรโยธาตามที่คนเป็นย่าต้องการ แต่ในช่วงระยะเวลาที่ได้รู้จักได้ใกล้ชิดกับมารีเธอก็ได้แอบที่บ้านเรียนบาริสต้าไปด้วยเพราะมารีฝันอยากเปิดร้านกาแฟแต่ฝีมือการชงกาแฟของมารีนั้นอยู่ในขั้นติดลบ มารีบอกว่าเธอมีพรสวรรค์เรื่องด้านนี้เธอมีความสุขที่ได้ทำแต่เธอไม่เคยเชื่อมารีเลยเพิ่งจะมาประจักษ์ว่าจริงก็เมื่อไม่นานมานี้แต่ก็ไปตามความฝันไม่ได้เพราะคำสั่งของคุณหญิงวาริณี
“เธอทำได้เนตรนลิน ขอแค่เธอพร้อมจะทำ” ปฐพีรับรู้เรื่องนี้ดีว่าเนตรนลินอยากทำและทำได้ดีเพราะเขาเองเป็นคนบอกมารีว่าเธอคนนี้มีความสุขเมื่ออยู่กับการชงกาแฟและมีพรสวรรค์ในเรื่องนี้
“ทีแรกฉันคิดจะเปิดร้านกาแฟให้เธอนะแต่กลัวดาวเขาจะงอนเอา ฉันเลยคิดว่าให้เธอไปช่วยเขาดีกว่า เธอจะทำไหม?”
“ค่ะ ทำค่ะ ทำวันนี้เลยก็ได้” หญิงสาวตอบรับทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เพื่อสานต่อความฝันของมารีที่อยากมีร้านกาแฟและอยากให้เธอเปิดร้านกาแฟและเพื่อแบ่งเบาพี่สาวที่ดีกับเธอตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในบ้านหลังนี้เธอทำได้ และเพื่อความใฝ่ฝันของตัวเองด้วย
“อย่ารีบร้อนนัก พรุ่งนี้ค่อยเริ่ม หรือไม่ก็หลังกลับจากลาสเวกัสค่อยเริ่ม” ชายหนุ่มปรามเมื่อเห็นประกายความมุ่งมั่นจนเกินไปของหญิงสาว
“หลังกลับจากลาสเวกัส คุณดินจะให้นาไปด้วยเหรอคะ?”
“ก็ใช่สิ ภากรไม่ได้ไปด้วยฉันก็ขาดมือขวา เธอไม่คิดว่าเธอจำเป็นเหรอ?” ปฐพีเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มน้อย ๆ เมื่อหญิงสาวทำหน้าเหรอหรา แน่นอนว่าจุดประสงค์หลักในการไปของเขาคือไปตรวจคาสิโนและบ่อนคาสิโนของเขานั้นเนตรนลินก็เคยไปและสร้างคู่อริเป็นพนักงานสาวชาวอเมริกันจากความซุกซอนเอาไว้ถึง3คน ถ้าทั้ง3ได้เจอคงมิแคล้วมีเรื่องต้องเคลียร์
“ไม่ไปได้ไหม?”
“ไม่ได้ ไม่ต้องเสียเวลาขอร้อง ยังไงก็ต้องไป เราจะไปอาทิตย์หน้าสักอาทิตย์ก็กลับไม่อยู่นานหรอก อีกอย่างนี่ก็ใกล้แล้วนะ วันนั้นน่ะจะไม่แวะไปเยี่ยมกันหน่อยเหรอ” วันนั้นเป็นคำที่ไม่ต้องพูดตรง ๆ ก็เข้าใจ เนตรนลินจึงไม่ปฏิเสธอีก วันนั้นที่ว่าก็คือวันครบรอบวันจากไปของมารี เนตรนลินไม่ปฏิเสธที่จะไปเยี่ยมหลุมศพของมารีซึ่งเธอมักจะไปอยู่แล้วทุกปี
“โอเคไปก็ไป แต่อย่าให้ลูกน้องคุณมาแหย่นานะคะ”
“ใครจะกล้ามายุ่งกับมาดามคีรีราชโภคินล่ะหึ” ชายหนุ่มเอ่ยบอก “เอาล่ะ ไหนบอกสิว่าวันนี้เธออยากทำอะไรหรือไปที่ไหนฉันจะได้พาไป ดูเหมือนเธอจะอยากออกไปข้างนอก”
“ใช่ค่ะ นาอยากไปซื้อเสื้อผ้า ชุดที่คุณซื้อมาน่ะนาไม่ถูกใจนาเลย” หญิงสาวบอก “รองเท้าก็ด้วย ถ้าเป็นไปได้นาอยากได้รองเท้า กระเป๋า เสื้อผ้าที่เป็นของนาคืนมากกว่า พานาไปเอาหน่อยนะคะ”
“ไปสิ” ชายหนุ่มบอกก่อนจะลุกขึ้น กระดิกนิ้วเรียกลูกน้องครู่เดียวก็มีคนนำกุญแจรถมายื่นให้ หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นตามชายหนุ่มไปที่รถก่อนที่คนทั้งสองจะออกจากบ้านโดยมีรถของบอดี้การ์ดติดตามอยู่ห่าง ๆ
- ผู้เขียน
