EP 17
1187 คำ
“ป้ากับลุงก็มีของจะให้แจมด้วยจ้ะ”
แล้วอรพินก็เปิดกระเป๋าเสื้อได้ถุงผ้ากำมะหยี่สีแดงออกมา ในนั้นมีกำไลข้อมือลงยาลายสุโขทัยหนักหนึ่งบาท ซึ่งเป็นของขวัญวันเกิดที่ราคาแพงมากที่สุดเท่าที่วิวรรญาเคยได้มาจากลุงกับป้า
“อีกหน่อยแจมจะต้องแต่งงาน ป้ากับลุงไม่อยากให้ฝ่ายโน้นดูถูกว่าหลานไม่มีอะไรติดตัวไป มันอาจจะไม่มีราคามากมายเมื่อเทียบกับสมบัติบ้านเขา แต่เราก็พอใจในสิ่งที่เรามีนะลูก”
เกรียงไกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและจ้องมองหลานสาวด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู และเมื่อป้าสวมกำไลให้แล้ว วิวรรญาก็ก้มลงกราบแทบเท้าอีก
เงยขึ้นมาอีกทีน้ำตาก็เต็มสองแก้มเพราะความดีใจในความรักที่ลุงป้ามีให้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง และดูเหมือนจะเป็นความรักเพียงแค่สองคนที่หญิงสาวได้มานับตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ
“ดึกมากแล้วเราไปนอนเถอะนะลูก พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ากันทั้งนั้น”
วิวรรญารีบหิ้วของสดหลังกระบะลงทันที เมื่อกลับจากทำงาน บ้านเงียบเชียบเพราะลุงกับป้าไปรับผักปลอดสารพิษที่พนัสนิคมกว่าจะกลับก็ค่ำมืด หน้าที่ปรุงอาหารจึงตกมาเป็นของตัวเองเวลาป้าไม่อยู่
จึงไม่มีเวลาได้ขึ้นไปเปลี่ยนเดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยลายหมากรุก เพราะวันนี้จะทำปลาช่อนลุยสวน ต้มจืดมะระยัดไส้ และยำเนื้อฉีกที่ลุงบ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว จึงกลัวทำไม่ทัน
เลยเหวี่ยงกระเป๋าสะพายไว้กับชุดรับแขก แล้วหิ้วถุงเดินตรงเข้าครัวทันที แต่ก็ไม่วายชะเง้อคอหาคนสวนหนุ่ม เพื่อหมายจะให้ช่วยไปเก็บมะระกับผักหลังบ้านหน่อย เมื่อไม่เห็นเลยหุงข้าวก่อนอื่นใด
“อุ๊ย!!! ตกใจหมดเลย ทำไมมาเงียบๆ ล่ะนายลิน”
หันมาอีกทีร่างสูงใหญ่ในสภาพมอมแมมก็โผล่เข้ามาจากประตูหลังครัวแล้ว ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะได้เห็นใบหน้าสวยใสเปลี่ยนเป็นดุ แทนที่จะสลดแต่กลับเรียกรอยยิ้มออกมาด้วยซ้ำ
“ขอโทษครับ พอดีผมรีบมาดู เลยไม่ทันคิดว่าคุณแจมจะตกใจ ผมมีอะไรจะให้ดู ตามผมมาทางนี้หน่อยสิครับ”
ท่าทีเขากระตือรือร้นไม่น้อย แต่วิวรรญาไม่อยากจะทำตาม
“ฉันจะรีบทำกับข้าวให้เสร็จก่อนลุงกับป้ากลับมา”
ท่าทีเขาผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ละความพยายาม
“แป๊บเดียวเองครับ แล้วผมจะรีบมาช่วย นะครับคุณแจม”
ไม่บอกเปล่าเขากลับเดินนำออกไปทางหลังบ้าน วิวรรญาเลยจำต้องทำตามเพราะความสงสาร เดินไปยังไม่ได้สักกี่ก้าวเขาก็หยุดแล้วหันกลับมายิ้มให้
“คุณแจมหลับตาก่อนสิครับ ถ้าไม่อยากจับมือผมก็เกาะแขนผมไว้ระหว่างเดินไป นะครับ”
“นายจะทำอะไรของนายเนียะ”
กระนั้นดวงตาคู่สวยก็ปิดลงตามคำบอก แล้วเกาะแขนเดินไปช้าๆ สักพักก็ถึงที่หมาย
“ลืมตาได้ครับ”
และภาพที่เห็นคือโครงไม้ไผ่มีเสาสี่ต้นปักไว้สี่มุมสูงเกือบสามเมตร มีเชือกเส้นเขื่องขึงจากหัวเสาลงมาหาไม้ไผ่ขนาดเดียวกันใช้เชือกร้อยเรียงจนเป็นแพสี่เหลี่ยมจัตุรัส คล้ายเตียงชิงช้าอยู่เบื้องหน้า
“สุขสันต์วันเกิดครับ ผมไม่มีเงินซื้อของขวัญให้คุณแจม เลยทำชิงช้าที่ใต้ต้นสกุณีให้แทนครับ”
วิวรรญาหันไปหาคนข้างๆ ด้วยความทึ่งและคาดไม่ถึง เพราะของขวัญชิ้นนี้สวยงามและยิ่งใหญ่ในความคิดมาก
“แต่ถ้าซื้อก็เป็นหมื่นเชียวนะนายลิน”
และเป็นของที่ไม่ได้หาซื้อง่ายๆ ด้วยในความคิดวิวรรญา ความดีใจที่ได้ของรัก เลยเผลอเดินไปทรุดกายลงนั่งลูบไปตามลำไม้ไผ่ใหญ่ยักษ์ไปมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“ผมไม่ได้ออกเงินแม้แต่บาทเดียวเลยครับ ไม้ไผ่ก็ไปตัดมาจากกอหลังสวน เชือกพวกนี้คุณลุงมีไว้เป็นมัดๆ ในห้องเก็บของ เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าผมว่างก็จะไปเอากระเบื้องเหลือใช้มาทำหลังคาให้นะครับ ตรงเสาสี่ต้นก็หาอะไรมาปลูกให้มันเลื้อยขึ้นไปหาหลังคา จะเป็นตำลึง มะระ หรือดอกไม้อะไรก็ได้ที่มันเลื้อย ต่อไปคุณแจมจะได้มานักพักเหนื่อยที่นี่บ่อยๆ เหมือนสมัยเรียนไงครับ”
วิวรรญาเห็นแววตาอันกระตือรือร้นของคนตรงหน้าแล้วก็อดใจหายไม่ได้ เพราะตัวเองคงจะไม่มีโอกาสได้มานั่งบ่อยครั้งดังที่ใจต้องการอีกแล้ว
ในเมื่ออีกไม่กี่เดือนก็จะต้องแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่บ้านสามีที่นัดเจอกันทีไรก็มักจะมีแต่งานเข้ามาขัดจังหวะไว้ จนไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกันจริงๆ จังๆ สักที
“ฉันคงมานั่งตรงนี้ได้ไม่เท่าไหร่หรอก นายก็รู้ดีว่าอีกหน่อยฉันก็ต้องไปแล้ว”
ลินจ้องมองใบหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ แต่ไม่ชิดนักเพราะเตียงแพกว้างพอสมควร
“ถ้าเรื่องนี้มันทำให้คุณแจมไม่สบายใจ ก็อย่าเพิ่งคิดถึงมันสิครับ เอาไว้ให้ถึงเวลาจริงๆ ก่อนค่อยคิด บางทีเรื่องอาจจะไม่ย่ำแย่อย่างที่คุณแจมกลัวก็ได้นะครับ คุณปาลินท่าทางเป็นคนดีมีเหตุผล เป็นผู้ใหญ่ คงจะคุยกันเข้าใจได้ไม่ยากมั้งครับ”
เขาเอ่ยปลอบขวัญเพื่อให้คนข้างๆ สบายใจ และนั่นก็ทำให้หัวใจที่ไม่เป็นสุขเมื่อมีเรื่องแต่งงานเข้ามารุมเร้าถึงกับได้คิด จึงเห็นว่ามันเป็นความจริงที่สุด จึงเอาเท้ายันพื้นเบาๆ เตียงชิงช้าก็เคลื่อนไปมา
ลินก็ช่วยด้วยอีกแรงจนวิวรรญารู้สึกสบายกายสบายใจขึ้นมาทันที และไม่รู้ทำไมสองกายที่นั่งห่างกันแต่แรกถึงได้ขยับมาแนบชิดกันได้
“เอ่อ! ฉันต้องรีบไปทำกับข้าว นายช่วยไปเก็บผักให้ทีนะ เดี๋ยวจะเขียนให้ว่าเอาอะไรบ้างมันมีหลายอย่างน่ะ”
และเมื่อรู้ตัวว่าเผลอใจไปกับคนข้างๆ อีกแล้ว วิวรรญาเลือกรีบผุดลุกขึ้นทันที ก่อนจะหันมาบอกแล้วก็เดินนำเขากลับเข้าครัวไป
วิวรรญาจ้องมองอาคารแปดชั้น สไตล์เรเนอร์ซองห์อันหรูหรา ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ขณะกระบะแล่นตามเมอร์เซเดสเบนซ์ของพ่อนำไปช้าๆ หลังคาทรงโดมกับเสาทรงโรมัน
ช่วยสรรค์สร้างให้คฤหาสน์ดูโอ่อ่าวิจิตรตระการตา และคลาสสิคสำหรับผู้ได้พบเห็น เหมาะสมสำหรับที่จะเป็นบ้านของนักธุรกิจผู้มั่งคั่งอย่างประมุขเหลือเกิน
- ผู้เขียน
