EP 16
1123 คำ
แต่ก็จะเป็นเพียงแค่ชั่วครู่ที่เขาเพ่งสายตาไปทิศทางอื่นเท่านั้น ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่หันไปหาคนข้างๆ ที่นั่งสงบนิ่งแล้วใจเป็นต้องเต้นโครมครามขึ้นมาทุกที
แต่ก็พยายามควบคุมสติและตั้งใจรับศีลรับพระจากพระท่านวิวรรญาเองก็ต้องใช้ความพยายามที่จะสงบจิตใจไม่แพ้กันเมื่อความอบอุ่นจากแผ่นอกของคนสวนหนุ่มคอยมาก่อกวนความคิดอยู่ร่ำไป
โชคดีที่มีธรรมะคอยช่วยไว้ หลังถวายอาหารหวานคาวและดอกไม้ธูปเทียนแล้ว หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะถวายปัจจัยในซองสีสาว ที่แม้จะน้อยนิดแต่ก็เป็นไปด้วยใจอันมีกุศลเต็มเปี่ยม
“ผมอยากทำบุญกับคุณแจมครับ”
ลินควักแบงก์สีม่วงออกจากกระเป๋ากางเกงยีนยื่นให้มือบางที่กำลังจะปิดซอง ดวงหน้าสวยหันไปมองและอยากจะถามว่าทำไมกุศลแรงขนาดนี้ แต่คิดอีกทีก็ไม่อยากจะขัดเลยรับมาใส่รวมกับปัจจัยสี่เดียวกันของตัวเอง
แล้วนำไปถวายพระด้วยท่าทีสงบนิ่ง ก่อนจะออกจากศาลาโดยมีลินถือตะกร้าตามไปหารถไม่ห่าง
“เราไปปล่อยปลาที่ท่าน้ำกัน”
เพราะทุกครั้งลุงกับป้ามักจะพาทำแบบนี้ ลินวางตะกร้าไว้กระบะแล้วเดินตามไปอย่างไม่เกี่ยงงอน และเป็นคนอาสาควักกระเป๋าทำบุญไถ่ชีวิตปลาให้เอง แต่อีกคนไม่ยอมเลยเป็นต่างคนต่างทำ
ซึ่งเขาก็ยอมรับได้ไม่ว่าอะไร วิวรรญาจ้องมองฝูงปลาที่แหวกว่ายไปในบึงน้ำด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและอิ่มใจที่ได้เป็นผู้ปลดปล่อยในครั้งนี้ใจนั้นก็วาดหวังอยากจะให้บุญกุศลที่เฝ้าเพียรทำมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ย้อนกลับมาหาตัวเองบ้าง
นำพาแต่สิ่งดีๆ มาในชีวิตบ้าง มาปลดปล่อยหัวใจอันโดดเดี่ยวอ้างว้าง ได้หายเหงาหายเศร้าบ้าง นำพาอกอันอบอุ่นของทั้งพ่อและแม่ที่ร้างลา ห่างหายกับหลายสิบปี กลับมาสร้างความอบอุ่นให้ลูกที่ถูกทอดทิ้งคนนี้บ้าง
“อุ๊ย!!!”
แต่อนิจจา นอกจากแรงอธิษฐานจะไม่อาจเป็นจริงแล้ว ยังซ้ำเติมเจ้าของวันเกิดให้ตกใจเล่น ด้วยการผลักให้เท้าที่กำลังก้าวเดินขึ้นสะพานอันลาดชันจากบึงไปหาฝั่งสะดุดแผ่นกระดาน
จนเสียหลักเกือบหัวคะมำ หากไม่มีแขนแข็งแรงและว่องไวของคนสวนหนุ่มคอยโอบอุ้มไว้ ยังผลให้สองดวงใจต่างเต้นระทึกอยู่ภายในแทบจะพร้อมกัน เมื่อสองร่างต่างแนบชิดอยู่กลางสะพานที่ยามอรุณรุ่งนั้นยังปลอดผู้คนอยู่มาก
วิวรรญาค่อยๆ ยืนจนมั่นคงด้วยตัวเอง ก่อนจะผละออกจากวงแขนที่โอบอุ้มไว้ เดินนำไปหารถแล้วรีบขึ้นไปนั่งโดยไม่ยอมรอให้อีกคนเดินมาเปิดให้เหมือนทุกครั้ง
“คุณแจมจะกลับบ้านก่อน หรือจะเลยไปหาคุณลุงคุณป้าครับ” คนขับที่เงียบมาเกือบตลอดทางจำต้องเอ่ยปากเมื่อถึงทางแยก
“ไปตลาดก็ได้”
ส่วนอีกคนก็เห็นว่าคงจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า หากจะไม่กลับบ้านแล้วอยู่กับคนสวนหนุ่มตามลำพังไปอีกเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะถึงเวลาไปรับลุงกับป้า
“แจมๆ ๆ ไม่ชวนนายลินรูปหล่อมากินวันเกิดเลยเหรอ”
ลดาลัยเข้ามากระซิบกระซาบใกล้ๆ เพื่อนที่กำลังล้างผักอยู่ในครัวด้วยสายตาเป็นประกายในบ่ายแก่ๆ ขณะช่วยกันเตรียมของทำบาร์บีคิวกินในงานเลี้ยงเล็กๆ ที่มีเพียงเพื่อนสนิทในวัยเรียน และเพื่อนร่วมงานสองสามคนกับ ‘พี่เจี๊ยบ’ หัวหน้างานที่ใจดีเท่านั้น
“นายลินไปเอาผักกับลุงอยู่จ้าอีกหน่อยก็คงจะมา แหม! เห็นคนหล่อๆ ไม่ได้เชียวนะเป็นต้องถามหาตลอดเลย”
อรพินกำลังคุมหม้อเคี่ยวเป็ดพะโล้สำหรับทำเกาเหลาอยู่รีบหันมาแหย่เพื่อนหลานที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่หลานเรียนอยู่ปีหนึ่งแล้ว
“ใช่ค่ะป้าพิน ยัยยีนน่ะเหล่หาแต่หนุ่มๆ หล่อๆ ค่ะ นี่ก็เพ้อเป็นบ้าเป็นหลังตั้งแต่เห็นนายลินตอนไปส่งยัยแจมแล้วนะคะ บ่นอยู่นั่นล่ะว่าเมื่อไหร่จะถึงรอบทำโออีก จะได้เห็นหน้าหล่อๆ ทุกวัน เมื่อวานนี้นะคะชวนเค้กมาบ้านป้าพินเช้าๆ หน่อยจะได้มีเวลาดูหน้าคนหล่อนานๆ ด้วยค่ะ”
ทาริการีบเสริมทำเอาสาวๆ ที่ต่างช่วยกันเตรียมอาหารหัวเราะไปตามๆ กัน รวมทั้งเจ้าของวันเกิดด้วยที่ดูจะสดใสกว่าวันอื่นๆ ในสายตาของลิน ที่นั่งอยู่กับเกรียงไกรห่างออกไปจากกลุ่มสาวแท้สาวเทียมที่ต่างคุยกันอย่างออกรส แม้จะดึกดื่นแล้วก็ยังไม่มีใครคิดจะกลับแต่อย่างใด เพราะยังสนุกอยู่
“เปิดเร็วๆ สิแจม อยากรู้ว่านังพวกนี้ซื้ออะไรให้บ้าง”
เจ้าของวันเกิดทนต่อแรงเพื่อนยุยงไม่ไหวเลยตัดสินใจแกะกล่องของขวัญของทุกคนดูให้เห็นกันพร้อมหน้าเลย และที่ถูกใจสุดๆ น่าจะเป็นสมุดบันทึกที่ลดาลัยเป็นคนให้
เพราะมีที่หุ้มเป็นผ้าฝ้ายเนื้อดีที่คนให้เย็บเองกับมือและปักชื่อคนรับไว้ บ่งบอกว่าตั้งใจทำอย่างที่สุด และมีถึงสามเล่มด้วยกัน
“ก็เดี๋ยวแจมแต่งงานไปแล้ว กลัวจะไม่ได้กลับมาจัดงานแบบนี้อีกเลยทำเผื่อไว้ให้ไงล่ะ”
ลดาลัยยิ้มแป้นหลังอธิบายให้ทุกคนฟัง วิวรรญายิ้มอย่างดีใจที่เพื่อนๆ รอบคอบ เที่ยงคืนทุกคนที่ต่างช่วยกันเก็บล้างของเสร็จถึงได้ลากลับ วิวรรญาเห็นลุงกับป้านั่งดูข่าวอยู่เลยถือโอกาสเอาของที่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานคลานไปหาใกล้ๆ
ลินที่เพิ่งเก็บของอยู่หลังครัวเสร็จเลยออกมายืนดู ร่างผอมบางวางถุงของไว้แล้วก้มลงกราบแทบเท้าสองลุงป้าที่ไม่ได้แปลกใจกับการกระทำของหลานเลยสักนิด
เพราะมักจะเห็นภาพนี้ทุกปีในวันเกิดของหลาน ผิดกับลินที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จึงแอบเสียมารยาทยืนดูอยู่ห่างๆ พร้อมใบหน้ายิ้มน้อยๆ
“โห! ปีนี้ลุงได้เสื้อตัวใหม่ไว้ใส่เที่ยวด้วย”
เกรียงไกรปลื้มในกับของในมือไม่น้อย แม้หลานจะดึงป้ายราคาออก แต่ก็รู้ว่ายีห้อนี้หลานต้องจ่ายไปเท่าไหร่ ส่วนอรพินเองก็ปลื้มกับของในมือไม่น้อย
- ผู้เขียน
