“คือพาย...”
“ไปเถอะน่า”
พาขวัญจำต้องเดินตามแคโรลีนไปอย่างไม่มีทางเลือก
“สวัสดีครับน้องพาย...ผมอเล็กซ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
พอหล่อนทรุดกายลงนั่ง ผู้ชายที่นั่งตรงกันข้ามก็เอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตรทันที
“สวัสดีค่ะ คุณอเล็กซ์”
“แหม มองน้องพายตาเป็นมันเชียวนะ นายอเล็กซ์ เดี๋ยวฉันจะบอกสาวๆ ของนาย”
“ผมมีสาวที่ไหนกันล่ะพี่แคโรลีน อย่ามาใส่ร้ายกันสิครับ”
พาขวัญยิ้มเจื่อนๆ ก้มหน้าตักข้าวใส่ปาก รู้สึกอึดอัดจนอยากจะให้เวลาผ่านไปเร็วๆ
หล่อนก้มหน้ากินข้าวไปพลางตอบคำถามของอเล็กซ์ไปอย่างไม่มีทางเลือก จนกระทั่งได้ยินเสียงฮือฮาของสาวๆ ในโรงอาหารดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้เงยหน้าขึ้น
“นั่นท่านประธานนี่...” แคโรลีนอุทานแปลกใจ “ร้อยวันพันปีไม่เคยมากินข้าวในโรงอาหาร วันนี้นึกคึกอะไรขึ้นมาเนี่ย”
แล้วแคโรลีนก็หันมาสะกิดหล่อน พร้อมกับเอ่ยถาม “น้องพายคิดว่ามันแปลกๆ ไหม”
“เอ่อ...พายไม่ทราบหรอกค่ะ พาย..
