“ขอบคุณมากค่ะ พี่ซานโดร”
เมื่อมาถึงห้องเก็บเอกสารแล้ว พาขวัญก็หันไปขอบคุณชายหนุ่มที่มีน้ำใจเดินมาส่ง
“น้องพายแน่ใจนะครับว่าไม่ต้องการให้พี่ช่วยหา”
“แน่ใจค่ะ ขอบคุณพี่ซานโดรมากค่ะ”
เมื่อถูกปฏิเสธอีกครั้ง ซานโดรจึงไม่อยากเซ้าซี้อีก “งั้นพี่ไปก่อนนะครับ ว่าแต่จำทางกลับได้ใช่ไหมครับ”
“จำได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
พาขวัญระบายยิ้มให้แก่ซานโดร รอจนชายหนุ่มเดินลับตาไป หล่อนจึงหันมาหมุนลูกบิดประตูและดันให้บานประตูไม้เปิดกว้างออก ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปข้างใน
แม้ในห้องเก็บเอกสารจะไม่ได้มืดและรกอย่างที่จินตนาการเอาไว้ แต่มันก็ทำให้หล่อนรู้สึกอึดอัดอย่างน่าประหลาด มือเล็กกดเปิดสวิตช์ไฟเพื่อเพิ่มแสงสว่าง
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
พาขวัญค่อยๆ เดินมองไปตามป้ายชื่อตามชั้นเหล็กที่มีแฟ้มวางเรียงกันเอาไว้มากมาย
“แฟ้มไหนนะ” หล่อนพึมพำ และมองหาไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอเข้าจนได้ “เจอแล้ว นั่นไง” ความดีใจทำให้รอ
