“ไม่มีจริงๆ จ้ะ พายขอโทษนะจ๊ะ”
สมภพกำลังจะอาละวาด แต่สมองกลับคิดหาทางออกทางหนึ่งขึ้นมาได้ อาการโวยวายจึงยุติลง แถมยังมีรอยยิ้มพึงพอใจเกลื่อนใบหน้าอีกต่างหาก
พาขวัญมองบิดาอย่างสับสนระคนแปลกใจ
“พ่อ...พ่อยิ้มทำไมจ๊ะ”
“มันเรื่องของข้า ว่าแต่เอ็งเถอะ ทำงานอยู่ที่ไหน”
“พ่อถามทำไมจ๊ะ” พาขวัญถามกลับอย่างหวาดระแวง และนั่นก็ทำให้สมภพโมโห
“เอ็งกลัวข้าไปหาหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นจ้ะพ่อ พายแค่ไม่อยากให้พ่อต้องเสียเวลาไปหาถึงที่ทำงาน มาที่ห้องพายจะสะดวกกว่าจ้ะ”
“เอาเถอะน่า ข้าไม่ไปหาเอ็งหรอก แค่ถามเอาไว้ไปคุยโก้ๆ กับขาไพ่เท่านั้นเอง”
แม้จะไม่อยากบอกเพราะรู้จักนิสัยของบิดาตัวเองดี แต่กระนั้นพาขวัญก็ไม่มีทางเลือก
“ที่ธนาคาร...” หล่อนบอกชื่อธนาคารออกไป และนั่นก็ทำให้บิดาอุทานเสียงดัง
“ที่นี่มันใหญ่โตมากเชียวนะ เอ็งคงได้เงินเดือนเยอะสิท่า ผัวเป็นถึงเจ้าของนี่”
“พ่อ...พายบอกแล้วไงจ๊ะว่าคุณลาซไม่ได้
