พาขวัญลืมตาขึ้นในเช้าของวันต่อมา ร่างอรชรค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่ง ความอ่อนเพลียถาโถมเข้าใส่อย่างไม่ปรานี เมื่อคืนกว่าหล่อนจะข่มตาให้หลับลงได้ก็เกือบเที่ยงคืนเลยทีเดียว ลาซาลอสตามมาหลอกหลอนหล่อนแม้กระทั่งในความฝัน
นิ้วเรียวแตะลงบนกลีบปากอิ่มด้วยความรู้สึกโหยหาอย่างที่ไม่อาจจะซ่อนเร้นเอาไว้ได้
หล่อนไม่ได้รังเกียจสัมผัสของลาซาลอสเลย ตรงกันข้ามหล่อนกลับต้องการเขาจนปวดร้าวไปทั้งเนื้อตัว แต่ที่ต้องผลักไสเพราะรู้ดีว่าตัวเองนั้นเป็นใคร ต่ำต้อยแค่ไหน
“คุณลาซ...”
ดวงตากลมโตเลื่อนไปมองนาฬิกาแขวนผนัง ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นเมื่อเวลาเริ่มงานกระชั้นชิดเข้ามาทุกขณะ
ร่างอรชรก้าวลงจากเตียง กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน พาขวัญชะงักงัน กายสาวร้อนวูบวาบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
หรือว่าจะเป็นลาซาลอส...
แม้จะพยายามไม่คิดถึงแค่ไหน แต่ก็อดที่จะโหยหาไม่ได้ รอยยิ้มบางๆ ที่เกิดขึ้นอย่างลืม
