ลาซาลอสมึนตึงใส่หล่อนตั้งแต่ในรถจนถึงขณะนี้ก็ยังไม่ยอมหาย พาขวัญแปลกใจไม่น้อย แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะละลาบละล้วงความรู้สึกของผู้เป็นเจ้านาย
“เลยเวลาเลิกงานมาสิบนาทีแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังไม่กลับบ้านไปเสียล่ะ”
จู่ๆ คนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานมาตลอดหลายชั่วโมงก็โพล่งขึ้นมาเสียงดัง
“คือ...พายรอคุณลาซน่ะค่ะ”
หล่อนเห็นมุมปากหยักสวยของลาซาลอสยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยันน้อยๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่หล่อน
“รอฉันทำไม”
“ก็...ก็พายเป็นผู้ช่วยของคุณลาซนี่คะ”
เขาเมินหน้าหนีหล่อน และหมุนเก้าอี้หันไปทางหน้าต่าง
“แต่ตอนนี้หมดเวลาทำงานของเธอแล้ว กลับบ้านไปเถอะ”
“แล้ว...แล้วคุณลาซจะกลับเมื่อไหร่คะ”
เขาหันหน้ากลับมามองหล่อนด้วยสายตาไม่บ่งบอกความรู้สึกอีกเช่นเคย
“ไม่แน่ใจ เคลียร์งานเสร็จก็คงกลับ แต่มันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอไม่ใช่หรือ”
คนฟังหน้าร้อนจัด ก่อนจะก้มหน้ารับคำสั่ง
“งั้น...พายกลับบ้า
