หญิงสาวพร่ำบอกตัวเองอย่างชอกช้ำ เกลียดนักที่ยังรัก เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ยังคงจดจำทุกอย่าง ทั้งๆ ที่เขา...เขาลืมเลือนหล่อนไปจนหมดสิ้นแล้ว
เวลาผ่านไปยาวนานเหลือเกิน กับความเงียบที่กลืนกินแม้กระทั่งจิตวิญญาณของหล่อน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงห้าวดังกังวานขึ้น หลังจากรถแล่นมาจอดหน้าปราสาทหรูหลังงามเรียบร้อยแล้ว
“เข้าไปนั่งดื่มน้ำข้างในบ้านก่อน”
“พาย...พายรอในรถได้ค่ะ”
ลาซาลอสกระแทกลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ
“ฉันหาเอกสารนาน”
พาขวัญไม่มีทางเลือกจำต้องก้าวลงไปจากรถ และเดินตามหนุ่มร่างสูงแสนสง่างามของลาซาลอสเข้าไปภายในสิ่งปลูกสร้างหลังมหึมาตรงหน้า
“บ้านคุณลาซสวยจังเลยค่ะ”
เขาหันมามองหล่อนด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเชื้อเชิญให้หล่อนนั่งรอที่โซฟาตัวใหญ่ภายในห้องโถง
“เดี๋ยวแม่บ้านจะมาต้อนรับเธอ อยากดื่มน้ำอะไรก็ตามสบาย”
“ขอบ...ขอบคุณค่ะ”
ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวอะไรกับหล่อนอีก นอกจากเดินขึ
