“ก็เอาสิ แกอยากจะค้างคืนหรืออยู่ถาวรกับเพื่อนรักของแกก็ตามสบาย ส่วนลูกกับเมียแกเขาขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่ตั้งแต่เย็นแล้ว เห็นว่าจะไปพักผ่อนอยู่ที่นั่นสักระยะ คงเบื่อที่จะอยู่รอผัวตัวเองที่เที่ยวเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นจนไม่รู้ว่าเมียตัวเองกำลังมีปัญหาหนัก!” คำพูดที่เชือดเฉือนยังไม่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดได้เท่ากับความจริงที่ได้ยิน เหนือตะวันขบกรามแน่นเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มีค่าพอที่จะทำให้เมียยอมโทรศัพท์มาบอกกันถึงเรื่องสำคัญเช่นนี้เลยสักนิดเดียว
“แล้วคุณแม่ปล่อยเขาไปได้ยังไงกันครับ! แล้วทำไมเขาไม่โทรบอกผมก่อนว่าจะไป!” ชายหนุ่มตวาดถามหาเหตุผลจากมารดา
“เขาคงเห็นว่าแกยุ่งอยู่กระมังเลยไม่อยากกวน แค่นี้นะ ฉันเบื่อที่จะพูดกับแกเต็มทนแล้วตาเหนือ! บอกตามตรงว่าถ้าฉันเป็นเมียแกฉันไม่หนีไปเปล่าๆ แน่แต่คงทิ้งใบหย่าเอาไว้ให้แกด้วย!!” เสียงสบถดังขึ้นทันทีที่ถูกมารดาวางสายใส่ เห
