“แล้วแก้วบอกตอนไหนกันคะว่าคนนิสัยเสียที่ว่าแก้วหมายถึงพี่เหนือ ถ้าจำไม่ผิด แก้วว่าแก้วไม่ได้เอ่ย…ว้าย!” หญิงสาวพูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องร้องลั่นเมื่อเอวถูกตวัดเข้าหาอีกคนอย่างแรง
“พูดต่อสิ!” เหนือตะวันกระซิบบอกพร้อมกดร่างภรรยาแน่นยิ่งขึ้น ทุกๆ ครั้งที่เธอเริ่มขยับเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกระชับอย่างไม่ยอมแพ้
“ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะคะ! พี่เหนือกำลังพาลรู้ตัวไหม!”
“ไม่ปล่อย! แล้วก็หยุดดิ้นด้วยเดี๋ยวลูกเจ็บ!!” เหนือตะวันตวาดกลับ เริ่มรู้สึกเป็นห่วงลูกน้อยขึ้นมาจนทำให้เขาต้องผ่อนแรงลง
“ฮึก! แล้วแก้วล่ะคะ พี่เหนือเคยคิดบ้างไหมว่าแก้วจะเจ็บรึเปล่า หรือว่าพี่เหนือห่วงแค่ลูก แค่นั้นเองใช่ไหมคะที่พี่เหนือลงทุนตามแก้วมาถึงที่นี่…สุดท้ายแก้วก็ยังเป็นคนไม่มีค่ากับใครอยู่ดี ต่อให้แก้วพยายามแค่ไหน ก็คงไม่มีวันได้เป็นคนที่พี่เหนือให้ความสนใจ...” คำพูดที่มาพร้อมหยาดน้ำตาทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผิด เขาคว้าตัวแก้
