“เพื่อนกันทำไมต้องใกล้ชิดกันแบบนั้นด้วย แกแต่งงานแล้วนะเหนือ จะทำอะไรก็ควรไว้หน้าหนูแก้วเขาบ้างสิ ถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ อย่างไรแม่ก็ไม่เห็นสมควรว่าแกจะต้องไปไหนมาไหนกับเพื่อนแกคนนั้นบ่อยๆ จนเกิดข่าวบ้าๆ นี่ขึ้นมา!” แม้ว่าทุกคำที่มารดาบอกจะถูกต้องแต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อมันคือสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้
“โรสเขาไม่รู้จักใครที่นี่เลยสักคนนอกจากผมนี่ครับคุณแม่ อีกอย่างตอนที่ผมไปอยู่กับคุณอาก็มีแต่เขาที่คอยดูแล มันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนนี่ครับที่ผมจะเป็นฝ่ายดูแลเธอบ้าง แม่ครับ ผมกับโรสเราสองคนเป็นเพื่อนกัน ถ้าแม่ไม่เชื่อแม่ถามลูกสะใภ้ของแม่ดูก็ได้ แก้วเขารู้ทุกอย่าง” คนถูกพูดถึงจำต้องเงยหน้าขึ้นจากตักเมื่อแม่สามีหันมาจ้อง เหมือนว่าอยากจะได้คำยืนยันจากปากของเธออีกคน
“จริงค่ะคุณแม่ แก้วเคยเจอคุณโรสเธอมาแล้วเธอน่ารักดีค่ะ”
“นี่ก็อีกคน จะแสนดีไปไหนกัน สามีเราไป
