ร้อยหัวใจอุ่นไอรัก

ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

จอมขวัญสะบัดค้อนใส่คนพูดวงโต ใบหน้านวลผ่องแดงระเรื่อด้วยเพลิงโทสะที่ถูกจุดจากสายตาคมเข้มซึ่งกวาดมองไปทั่วร่างอย่างหยาบคายและน่าเกลียดที่สุด

“มองอะไรไอ้บ้า ไม่เคยเห็นคนหรือไง แล้วฉันก็ไม่ใช่น้องงิ้วอย่างที่นายเรียกด้วย ฉันมีชื่อ ช่วยเรียกให้มันถูก ๆ ด้วย”

เจอเอกราชเมื่อไหร่ เธออารมณ์เสียได้เสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน สายตาโลมเลียที่มาหยุดตรงทรวงอก จุดประกายไฟในดวงตากลมโตให้ลุกเรืองรอง ยิ่งเมื่อทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ก็ให้คั่งแค้นจนอกแทบระเบิด

“ฉันว่าไม่ใช่นะ ก็เธอเล่นวาดหน้าเขียนตาเสียจนมองไม่เห็นผิวหน้าที่แท้จริงเป็นยังไง เรียกน้องงิ้วนะถูกที่สุดแล้ว”

“ไอ้...”

“อ๊ะ...จะด่าฉันนะคิดดีแล้วใช่ไหมขวัญ” เอกราชเลิกคิ้วก่อกวนอารมณ์จอมขวัญให้ร้อนด้วยโทสะ

“เออ...ฝากไว้ก่อนเถอะ วันหนึ่งฉันจะเอาคืนให้สาสม!” เธออยากฟ้องลุงเมฆินทร์ให้จัดการ แต่ก็อายเกินกว่าจะป่าวประกาศเรื่องบัดสีบัดเถลิงที่ตัวเองตกเป็นรอง ถูกเอกราชพูดจาประชดประชัน...หมาไม่รับประทานและหาเรื่องลวนลามอยู่บ่อย ๆ

“รีบ ๆ เข้าละ เธอฝากไว้เยอะแยะจนฉันแทบจะรับไม่ไหวแล้วล่ะ กลัวถูกทบต้นทบดอก ไม่มีปัญญาจะเสีย”

“ตามมาทำไม มาทางไหน ทำไมถึงไม่กลับไปทางนั้น” จอมขวัญแว้ดใส่คนตัวใหญ่ที่เดินตามมาเรื่อย ๆ แต่ไม่คิดจะช่วยถือของให้เลย เธอหรือหนักจนแขนล้าแล้ว แต่เมื่อยมือดีกว่ารำคาญคนที่พี่ชายใช้ให้มาดูแลล่ะกัน

“ก็ไม่ได้อยากจะตามก้นเธอหรอกนะขวัญ แต่มันอดสมเพชเวทนาผู้หญิงที่คิดสั้นไม่ได้ ไม่รู้บ้างหรือไง ที่แต่งตัวเปิดหน้าเว้าหลังให้คนอื่นเขามองผิวพรรณ...อกอวบ ๆ บั้นท้ายดินระเบิดอยู่นี่ มันทำร้ายตัวเองมากเลยนะ เกิดมีคนทนไม่ไหว ลากเธอเข้ารกเข้าพง แล้วทำมิดีมิร้ายเอา จะว่ายังไงฮึ!” เอกราชเตือนด้วยความเป็นห่วงและ...หวง

“ไอ้คนพูดจะทำเป็นคนแรกด้วยใช่ไหม” จอมขวัญเหยียดปากยิ้มหยัน

“ใช่” เอกราชตอบรับแบบไม่กักเก็บสายตาปรารถนาเอาไว้เลย

“ก็เธอเล่นแต่งตัว...” ชายหนุ่มหลุบสายตาลงมองอกอิ่ม ที่เสื้อสายเดี่ยวสีแดงสดขับเน้นชวนมอง ชวนให้สัมผัสโดยเร็ว

“ยั่วยวนกันอย่างนี้ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน มีเลือดมีเนื้อ มีความต้องการ มันก็ต้องหวั่นไหวกับผิวเนื้อขาว ๆ อยู่แล้ว” นิ้วยาวตวัดไล้ไปบนลาดไหล่สีน้ำผึ้งนวลเนียนนุ่มมือ พลางชะโงกหน้าลงไปจนปลายจมูกโด่งเกือบจะชนเข้ากับแก้มใสซับสีเลือดฝาด

“แก...แก ไอ้เอกราชบ้า ไอ้จอมปลวก ฉันจะฟ้องลุงฆินทร์ให้เอาเลือดหัวแกออก” เธออยากจะต่อยหน้ายิ้มๆ ให้เลือดกบด้วยซ้ำ แต่ทำไม่ได้ เพราะมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายอีกหลายชิ้น อีกทั้งเธอก็สู้เอกราชไม่ได้ด้วย หากขืนทำอย่างที่คิด กลัวจะถูกอีกฝ่ายเล่นงานกลับเสียมากกว่า

แต่สายตาร้อนแรงด้วยไฟปรารถนายั่วยุจนเธอระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ จึงต้องหาทางเตะ...กระทืบลงไปบนเท้าใหญ่ แต่กลับยิ่งทำให้ขุ่นเคืองใจ ด้วยว่าไม่ถูกเอกราชสักครั้ง

จอมขวัญกดเขี้ยวกรอด ทำไมเธอถึงต้องเจอกับไอ้บ้านี่อยู่เรื่อยเลย ไปหาเมฆาที่บ้านทีไร ต้องเห็นไอ้หน้าปลวกนั่งมองอย่างโลมเลีย คอยพูดจาจิกกัด บ้างก็แอบลวนลามให้เจ็บใจได้ตลอดเวลา

“ฟ้องลุงฆินทร์...ถ้าฉันทำอย่างนี้ เธอจะกล้าฟ้องหรือเปล่าขวัญ” มือใหญ่เกี่ยวเอวเล็กคอดเข้ามาใกล้ พร้อมฉกริมฝีปากอิ่ม สอดเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานจากโพรงปากนุ่มทันควัน อีกมือก็จัดการเก็บเอาถุงกระดาษออกจากมือเรียวและยื่นส่งให้ลูกน้องวัยรุ่นที่ยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกลรับไปเก็บ

เพียงรู้สึกว่ามือว่าง จอมขวัญก็ละเลงทุบตีไปตามลำตัวแข็งแกร่งอย่างไม่สนใจว่าจะถูกที่ไหนบ้าง พลางส่ายหน้าหนีปากร้อนที่บดคลึงลงมา แต่กลับทำให้เอกราชรำคาญ เลยจับแขนเรียวไพล่ไปด้านหลัง ที่ยังมีอีกอย่างที่ทำให้จอมขวัญหนาวยะเยือกขึ้นมา

“อื้อ...อื้อ” หญิงสาวพยายามดึงมือที่ถูกมัดไว้ให้หลุดออกจากกัน แต่การกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ ยิ่งทำให้เกิดความกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะด้วยพอใจอย่างสุดๆ ของเอกราชก็ทำให้ใจจอมขวัญหล่นหาย

“ตัวเธอหอมดีนะขวัญ รสชาติปากก็ดี้ดี จนฉันอยากจะจูบซ้ำหลาย ๆ รอบเลยล่ะ”

“เรื่องนี้จบไม่สวยแน่ ไอ้ที่นายกำลังคิดทำอยู่ เลิกตอนนี้ยังทันนะเอก ปล่อยฉันไปตอนนี้ จะไม่มีใครรู้เรื่องหยาบคายที่นายทำกับฉัน” แม้จะอึดอัดคับแค้นใจ แต่จอมขวัญก็ต้องพยายามข่มใจและพูด...ดีกับเอกราช ไม่อย่างนั้นเธออาจจะเป็นอันตรายอย่างขาดไม่ถึง

เอกราชอมยิ้มแก้มตุ่ย ขณะลากไล้ปลายนิ้วร้อนไปบนแผ่นหลังเนียนนุ่ม ชุดที่จอมขวัญใส่ ทำให้เขาแตะต้องผิวเนียนนุ่มได้อย่างถนัดถนี่ คอเสื้อผ่าหน้าช่วงอกมีสายสอดให้รูดไว้ไปคล้องคอแล้วผูกโบด้านหลัง เพียงสะกิดนิดเดียวเชือกก็คลายออกให้เห็นผิวเนื้อใต้ร่มผ้าอย่างชัดเจนกระจ่างตา

“ไม่ล่ะ เผอิญตอนนี้มันเงียบเหงาวังเวง ฉันเบื่อมาก อยากจะหาเรื่องใส่ตัวนะ อีกอย่างนะ...” เอกราชก้มหน้าลงจนปากแนบกับคอระหง ขบเม้มจุมพิตเรื่อยไปถึงใบหูเล็ก

“ได้กอด...ได้จูบ...” ชายหนุ่มถือโอกาสที่คนตัวเล็กตื่นตะลึงฉกจุมพิตวูบลงไปบนเรียวปากอิ่ม บดเบียดเคล้าคลึงโดยไม่สนใจว่าจอมขวัญจะโต้ตอบและหาทางขัดขืนแค่ไหน แค่ตอนนี้เท่านั้นที่เขาสามารถได้ทำอย่างที่ใจต้องการ

เอกราชจับท้ายทอยจอมขวัญให้อยู่นิ่ง ๆ เพื่อที่เขาจะได้จูบเธออย่างที่อยากจะจูบ

“อือ...” มือที่กำหมัดทุบไปบนกายแกร่งเริ่มเบาลง แข้งขาเริ่มอ่อนแรงตามแรงบดคลึงและเรียวลิ้นร้อนที่กระวัดกวัดแกว่ง ดื่มด่ำกับความหวานจากโพรงปากนุ่ม แต่เพราะมีแขนแข็งแรงรัดรอบเอวไว้ เธอจึงไม่ล้มกองกับพื้นถนนให้อับอายมากไปกว่าที่เป็นอยู่

“ก็คุ้มค่าที่ฉันจะเสี่ยงกับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นนะขวัญ” เอกราชรีบปิดปากจอมขวัญก่อนเธอจะกรีดร้องให้แสบแก้วหูและร้องเรียกขอความช่วยเหลือ

“เดี๋ยวแกขับรถยายงิ้วไปจอดไว้ที่หน้าบ้านพ่อเขานะจ้อน เสร็จแล้วก็รีบกลับมาก่อนจะถูกใครเห็น เข้าใจไหม” เอกราชสั่งความลูกน้องที่พามาด้วยเสร็จก็หันมาหาแม่ตัวเล็กที่จนถึงตอนนี้ก็ยังอยู่ไม่สุข ยังคงไม่ละความพยายามทำร้ายทำให้เขาหงุดหงิดแกมเอือมระอา

“เอาให้เจ็บ ๆ เลยนะขวัญ เดี๋ยวถึงที่หมายแล้ว ฉันจะได้จัดการเธอให้สมกับฤทธิ์ที่มี” เอกราชเอ่ยเสียงเข้มดุ ส่งยิ้มใส่ดวงตากลมโตที่ฉายแววเกรี้ยวกราด

ถึงจะมีคำพูดแขวะกัด ถูกลวนลามไปบ้าง แต่เอกราชก็ไม่เคยมีท่าทางน่ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลย ทำเอาจอมขวัญถึงกับหวาดผวา หนาวยะเยือกจากศีรษะจรดปลายเท้า

ไม่น่าเลย...ถ้าไม่หนีคนของพี่ชายมาซื้อของเพียงลำพังเลย ไม่อย่างนั้นเหตุการณ์บ้า ๆ นี่ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

ทำยังไงดี...จอมขวัญพยายามคิดหาทางรอดจากเอกราช แต่ในช่วงเวลาขับขันเช่นนี้ สมองมันกลับตื้อจนคิดอะไรไม่ออก

“คิดอะไรอยู่หรือขวัญ” เอกราชอดเอ่ยปากถามไม่ได้ เมื่อเห็นแม่ตัวเล็กนิ่งเงียบผิดปกติ คิ้วหนาเป็นปื้นเลิกขึ้นเล็กน้อย ขณะมองลึกลงไปในดวงตากลมโตที่ตอนแรกฉายแววหวั่นผวา แต่มาตอนนี้กลับนิ่งเฉยเสียเหลือเกิน จะว่าเธอไม่หวั่นไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือก็ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นก็...