บทที่ 3 เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเมียน้อยของพ่อ
699 คำ
มือหนาเอื้อมไปจับลูกบิดประตูอีกครั้ง ทำเอาปราชญ์ถึงกับสะดุ้งก่อนจะรีบปราม "ดะ..เดี๋ยวก่อน"
"พ่อ? ผมตกใจหมดเลย" ปฐพียกมือขึ้นมาลูบอกตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกขวัญ เพราะเมื่อครู่เขาตกใจเสียงของผู้เป็นพ่อ
"คุณมีอะไรที่ปิดบังฉันกับลูกอยู่หรือเปล่า" มุทิตาเริ่มสงสัย เพราะสามีมักจะมีท่าทีเช่นนี้เวลามีเรื่องผู้หญิง
"ปะ.. เปล่าจ้ะ พี่แค่อยากจะชวนลูกลงไปกินข้าวกินปลาก่อนค่อยขึ้นมานอน เห็นกลับมาเหนื่อยๆ"
"ผมไม่หิว ผมง่วง อ้าาา" ชายหนุ่มอ้าปากหาวหวอดๆ เพื่อให้พ่อเชื่อถือ
"ถ้าลูกไม่หิวงั้นลูกก็ไปเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนพ่อก่อน"
"พ่อ?! ผมเล่นหมากรุกเป็นซะที่ไหน"
"แม่ว่าลูกเข้าไปพักดีกว่า เดี๋ยวแม่จัดการพ่อเอง" สายตาของภรรยาตวัดมองสามีอย่างจ้องจับผิด เมื่อเขาแสดงท่าทีลนลานแปลกๆ
"ผมไปแล้วนะ ห้ามเรียกผมอีกนะพ่อ"
แกร่ก!! แอดดดด~ กึก!! พูดจบชายหนุ่มก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้องทันทีพร้อมกับกดล็อกลูกบิด
"ใคร!?" พอขาก้าวเข้ามาภายในห้อง ปฐพีก็ได้กลิ่นแปลกที่ไม่คุ้นเคยลอยมาเตะจมูก "..หรือว่าเราหมกมุ่นเรื่องนี้เกินไปวะ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซซ์
ตุ๊บ!!
"อืมมม" รุ่งฤดีที่ซ่อนตัวอยู่เผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบใช้มือตะครุบปิดปากตัวเองเอาไว้
"ใคร!! ออกมานะ!!" พอได้ยินเสียงร้องเขาก็รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบสำรวจรอบๆ ห้องว่าเจ้าของเสียงซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
จากที่ทั้งได้กลิ่นแปลกๆ ตอนเข้ามารวมไปถึงเสียงร้องเมื่อครู่ ทำให้ปฐพีมั่นใจว่าต้องมีคนอื่นอยู่ในห้องนอนเขาแน่
"ถ้ามึงไม่ออกมากูจะยิงทิ้งเลย" เสียงเข้มตวาดพูดดังลั่นพร้อมกับล้วงมือชักปืนออกมาเตรียมลั่นไก "ออกมา!!"
พอเห็นท่าทางเอาจริงของอีกฝ่าย รุ่งฤดีก็ค่อยๆ ตะเกียกตะกายออกมาจากใต้เตียงด้วยความหวาดกลัว
"อะไรวะ แคบขนาดนั้นยังมุดเข้าไปได้อีกเหรอ?" เขาก้มลงไปดูเพราะช่องว่างระหว่างเตียงกับพื้นมันแคบมาก มากเสียจนไม่ได้คิดว่าจะมีใครแอบอยู่ในนั้น
ทว่าด้วยความกลัวทำให้หญิงสาวจำเป็นต้องพยายามมุดเข้าไปหลบ แต่พอเจ้าตัวนอนทับลงมาแรงๆ จึงตกใจสะดุ้ง
"มึงเป็นใคร" ปืนในมือถูกเล็งมาที่ศีรษะของรุ่งฤดี
"ยะ..อย่ายิงนะคะ ฉันกลัวแล้ว" มือเรียวที่สั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว ชูขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองข้างเพื่อให้เห็นว่าเธอไม่ได้มีอาวุธ
"ถ้ามึงไม่บอกกูยิงแน่ มึงเข้ามาแอบสืบอะไรในบ้านหลังนี้"
"ฉะ..ฉันแค่มาหาคุณอาแต่ว่าา.."
"ใครคือคุณอาของเธอ?" ปฐพีย่ำเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ในขณะที่มือยังจับปืนจ่อไปที่เธอ
"คุณอาปราชญ์" เธอตอบด้วยท่าทางที่หวาดกลัว..กลัวว่าจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาแม่ที่นอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล
"เธอนี่เองคือต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด" เมื่อรู้ที่มาที่ไปชายหนุ่มก็ยอมเก็บปืนลง "แต่พ่อก็ใจกล้านะ กล้าเรียกผู้หญิงเข้ามากินถึงในบ้าน เธอคนแรกเลยนะเนี่ยฉันนับถือจริงๆ"
"ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ"
"ครั้งนี้เท่าไรล่ะ ถึงกล้าเสี่ยงตายเข้ามาถึงในบ้านหลังนี้"
"แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน สมองของคุณคงคิดได้แค่นี้" พูดจบเธอก็เดินมาที่ประตูและกำลังจะเปิดมันออก
"เดี๋ยว!" ทว่าก็ช้ากว่าปฐพีที่รีบเดินเข้ามากระชากตัวเธอไว้ "แค่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้มันก็วุ่นวายมากพอแล้ว เธอยังจะออกไปตอนที่แม่ฉันกำลังทะเลาะกับพ่ออยู่เนี่ยนะ"
"ปล่อย!" รุ่งฤดีร้องออกมาเสียงดังจนเขาต้องใช้มือปิดริมฝีปากเธอไว้เพราะกลัวว่าคนด้านนอกจะผ่านมาได้ยิน "อืมม!".
- ผู้เขียน
