บทที่ 2 แอบซ่อนตัวอยู่ในห้อง
378 คำ
"มีอะไรกันครับทำไมบรรยากาศมันดูแปลกๆ" พอก้าวขาพ้นประตูบ้านเข้ามา ปฐพีก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ
"แม่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น" สายตาจับผิดของมุทิตาจ้องมองไปยังสามี
"ปะ.. เปล่าไม่มีอะไร" ปราชญ์เกรงใจภรรยาจนไม่กล้าบอก เพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าสัวใหญ่หรือที่เรียกอีกอย่างว่าเจ้าพ่อมาเฟีย
"อย่าให้ฉันรู้นะว่าพี่มีอะไรปิดบังฉันไว้อีก"
"ถ้าเรื่องนั้นผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยนะครับ ผมขอขึ้นไปพักก่อนแล้วกันง่วงมาก"
"ลูกจะรีบไปไหนแม่ยังไม่ได้ถามเลยว่าเมื่อคืนนี้ลูกไปค้างที่ไหนมา.. ปฐพีกลับลงมาพูดกับแม่ก่อน" มุทิตาตะโกนตามหลังลูกชายขึ้นไปด้านบนของบ้าน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับมา
"มีอะไร..มึงมายืนอยู่หน้าห้องกูทำไม" ขึ้นมาบนชั้นสอง ปฐพีก็เห็นว่านิรุตมือขวาของพ่อยืนทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าห้องของเขา
"ผมนึกว่าวันนี้นายน้อยจะไม่กลับมาซะอีกครับ"
เพราะปกติแล้วปฐพีจะหายออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับ ทว่านี่เพิ่งผ่านไปแค่คืนเดียว นิรุตคาดไม่ถึงว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้
"ก็นี่มันบ้านของกู ถ้าไม่ให้กูกลับมาบ้านแล้วจะให้ไปไหนวะ" ปฐพีตอบอย่างหัวเสียพร้อมกับเอื้อมมือคว้าหมุนลูกบิดประตู
"ขะ..เข้าไปตอนนี้ยังไม่ได้นะครับ.."
"เอ้าาไอ้นี่มาแปลกอีกคนแล้ว"
"มีอะไรเหรอลูก แม่เห็นยืนคุยกับใครอยู่หน้าห้อง" เสียงโวยวายของลูกชาย ทำให้มุทิตารีบเดินขึ้นมาดู
"ก็ไอ้บ้านี่สิครับแม่ นับวันมันยิ่งจะไม่น่าไว้ใจเข้าไปทุกทีแล้ว"
"มีอะไรกัน" ปราชญ์ก็รีบวิ่งขึ้นมาด้านบนเหมือนกัน
"ก็คนของคุณพ่อน่ะสิมายืนขวางประตูอยู่ได้ ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ" เห็นท่าทางลนลานของนิรุต ปราชญ์ก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้รุ่งฤดีคงจะซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของปฐพีเป็นแน่.
- ผู้เขียน
