ตอนที่ 5
1038 คำ
แต่อย่างน้อยเขาก็เปิดโอกาสให้เธอโทรกลับบ้านได้ เธอคุยกับแม่ก่อนนอนและใจชื้นขึ้นมากเมื่อลัคณาบอกว่าหมอจะเริ่มการผ่าตัดให้พ่อของเธอพรุ่งนี้...พรุ่งนี้เธอก็ต้องไปจดทะเบียนสมรสกับครินต์ เธอกำลังจะหลับก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
“เบล...หลับหรือยัง?” เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ภัทรญาต้องรีบเปิดประตูปละเห็นว่าเป็นเขาอยู่หน้าประตู
“ครินต์...มีอะไรหรือคะ?”
“ผมแค่แวะมา...อยากรู้ว่าคุณอยู่คนเดียวได้ไหม”
“ได้ค่ะ...ฉันชินกับการนอนคนเดียว”
“ถ้าคุณท้องล่ะ...คุณจะนอนคนเดียวได้ไหม”
“ได้ค่ะ...อย่างน้อยฉันก็นอนกับลูก”
เขาเลิกคิ้วสูง “พรุ่งนี้เราต้องจดทะเบียนสมรสกันนะ คุณทำใจไว้หรือยัง”
“ค่ะ...แค่นี้ใช่ไหมคะ”
“อยากได้อะไรอีกไหม?” เขาถามและเห็นแววตาของภัทรญาเหมือนเธอมีอะไรบางอย่างที่ต้องครุ่นคิด แต่แล้วเธอกลับส่ายหน้า
“ไม่มีค่ะ...แค่นี้ใช่ไหมคะ?”
“ที่ถามนี่ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณหรอกนะ มันเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้าน และ...ผู้ว่าจ้างคุณเท่านั้น”
บทที่ 5
“ฉันทราบค่ะ”
“เบล” เขาเรียกก่อนเธอจะปิดบานประตู ภัทรญาชะงัก
“แม่ของคุณบอกว่าคุณไม่เคยพาใครไปที่บ้าน หมายถึงแฟนน่ะ และผมเป็นคนแรก ผมนึกว่าเราเลิกกันแล้วคุณจะมีแฟนใหม่เสียอีก”
“แม่บอกอย่างนั้นเหรอคะ” เธอช้อนตามองเขาและเห็นร่องรอยบางอย่างฉาดฉายในดวงตาของครินต์ เป็นแววตาที่เธอเคยเห็นเขาจ้องมองเธออย่างแต่ก่อน มันเว้าวอนและทำให้เธอหวามหวิวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้วเธอกลับยิ้ม ๆ “แม่แค่ไม่เคยเห็นฉันพาใครไปที่บ้าน”
“นอกจากผมแล้วคุณเคยคบใครอีกบ้างไหม”
“คุณอยากรู้ไปทำไมคะ ฉันเสียอีกที่ไม่รู้เลยว่าคุณคบกับใครบ้างตอนเราเลิกกัน” เธอถามและนึกอยากตบปากตัวเองที่ไปอยากรู้เรื่องที่ไม่ควรเปิดปากถาม ครินต์หยัดปากได้รูปขึ้น
“ก็มีหลายคนนะ แล้วผมค่อยพามาให้คุณรู้จัก...กู๊ดไนท์” เขาพูดจบก็เดินจากไปปล่อยภัทรญายืนนิ่งงันที่ประตู
ครินต์พาภัทรญาไปจดทะเบียนสมรสในวันรุ่งขึ้น เธอได้รับโทรศัพท์จากลัคณาว่าพ่อเข้าห้องผ่าตัดแล้ว ดูเหมือนเป็นวันสำหรับการเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ แต่เธอก็เต็มไปด้วยคาวมไม่แน่ใจ โดยเฉพาะท่าทีของครินต์ เธอไม่เคยลืมว่าเขาเป็นคนเดาใจยากคนหนึ่ง เขาชอบเล่นเกมจิตวิทยาจนทำให้เธอกลัวว่าเขาจะเล่นกับความรู้สึกของเธอเมื่อไหร่ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเห็นท่าทีคาดเดายากของเขาอยู่ดี
“ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะ แต่ผมคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่คุณคงไม่ตื่นเต้นสักเท่าไหร่”
ครินต์เอ่ยขึ้นหลังการจดทะเบียนสมรสระหว่างเขากับภัทรญาที่ว่าการอำเภอผ่านไป เขายื่นใบทะเบียนสมรสให้เธอขณะนั่งในรถ ภัทรญารับไป ชื่อเธอกับเขาในกระดาษแผ่นนั้นชัดเจนมาก ไม่อยากบอกเลยว่าเธอตื่นเต้นตั้งแต่ตอนย่างเท้าเข้าไปในที่ทำการอำเภอ แต่ครินต์กลับดูนิ่ง ๆ เหมือนเขาไม่ตื่นเต้น ก้๕งต้องเป็นอย่างนั้น เขาคงไม่ตื่นเต้น ภัทรญาหันไปถามเขาว่า
“ครินต์...ที่คุณบอกฉันเมื่อคืนเรื่องผู้หญิงของคุณน่ะ...แล้วคุณมาจดทะเบียนสมรสกับฉันอย่างนี้ แฟนคุณจะว่ายังไงคะ?”
คราวนี้เขาหันมาจ้องหน้าเธอตรงๆ “ผู้หญิงของผมใจกว้าง เธอยอมรับเรื่องนี้ได้”
“ก็ดีแล้วค่ะ แต่ฉันว่าเธออาจจะไม่ค่อยสบายใจ“
“แค่จดทะเบียนหลอก ๆ เดี๋ยวเราก็หย่ากันแล้ว คุณจะสนใจอะไร”
“ฉันกลัวว่าแฟนคุณจะคิดมาก เธอ...เป็นชาวชาติหรือเปล่าคะ”
“เธอเป็นคนไทย สวยและน่ารักมาก” เขาตอบเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกคนฟัง ไม่ใยดีต่อแววตาของภัทรญาด้วยซ้ำ เธอเก็บกลั้นความเจ็บ พยายามกดมันลงไปเพื่อจะถามเขาว่า
“คุณคบกับเธอมานานแล้วเหรอคะ” ถามงี่เง่า แต่ก็อยากรู้
“ก็ตั้งแต่เลิกกับคุณ” คราวนี้เหลือบแลคนข้างๆ เห็นเสี้ยวหน้าของภัทรญา เธอกำลังจ้องแผ่นกระดาษในมือ เธอคงกำลังหลบหน้าเขาสินะ ก็ในเมื่อเธออยากรู้เรื่องของเขามันก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปิดบัง
“แล้วแฟนใหม่คุณล่ะ หรือว่าเลิกกันไปแล้วเหมือนที่คุณเลิกกับผมง่ายๆ”
“เขาก็ใจกว้างและยอมรับได้เหมือนกันค่ะ ทีนี้เราสองคนก็จะได้สบายใจว่าต่างคนต่างไม่มีพันธะจากใครให้ต้องอึดอัดใจกันนะคะ”
“ผมอยากรู้จักแฟนคุณ”
“ฉันก็อยากรู้จักแฟนคุณเหมือนกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเบล แล้วผมจะพาเธอมาให้คุณรู้จัก เธอน่ารักอย่างที่ผมบอกคุณ แม้แต่คุณเองก็จะต้องบอกว่าเธอน่ารักมากๆ”
“ค่ะ” ภัทรญาตัดบทด้วยการยอมรับทั้งที่ในส่วนลึกเจ็บจุกจนพูดแทบไม่ออก ขนาดนี้เธอยังทนแทบไม่ไหว แล้วถ้าเขาพาผู้หญิงคนนั้นมาให้เธอเห็นจริงๆ ล่ะ เธอแสร้งมองไปทางอื่นและรู้สึกว่าการสนทนาระหว่างเธอกับเขาสิ้นสุดลงแค่นั้นเพราะครินต์สตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนบึ่งรถกลับบ้านโดยไม่ยอมพูดอะไรอีก
ภัทรญาเกือบผล็อยหลับด้วยความอ่อนล้าจากการที่เธอต้องติดตามอาการของพ่อด้วยใจจดจ่อมาตลอดก่อนเข้ารับการรักษา เธอรู้สึกว่าตัวเองหลับตาและกำลังจะหลับลึกหากไม่ได้ยินเสียงทุ้มห้าวดังเหมือนกระซิบ
“เบล...ถึงแล้วนะ”
“คะ...” เธอขานรับแผ่วเบาพร้อมเปิดเปลือกตาก็เห็นใบหน้าคมคร้ามอยู่ใกล้ ภัทรญาตกใจนิดหน่อย แต่พยายามทำเหมือนเธอไม่รู้สึกว่าการกระทำนั้นทำให้หวั่นไหว เธอนั่งนิ่งทั้งที่มือเย็น
- ผู้เขียน
