ผ่านไปไม่กี่วันก็ถึงเวลาไปค่าย ฉันตื่นแต่เช้ามืดให้พี่แจ๋มช่วยเก็บกระเป๋าและเตรียมของช่วยหลายอย่าง ซึ่งเรื่องนี้คุณพ่อรู้แล้ว ฉันบอกตั้งแต่เมื่อวานว่าจะไปเป็นครูอาสาบนดอยสิบวันซึ่งท่านก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่บอกให้ฉันดูแลตัวเองดีๆ และอย่าป่วย
ตะหงิดใจนะที่ท่านดูไม่ห่วงฉันเหมือนเมื่อก่อน แต่พอคิดๆก็ดีเหมือนกัน มันคือโอกาสที่นกในกรงอย่างฉันจะโบยบิน(หาผู้ชาย)
เมื่อเตรียมของเสร็จคนที่ขับรถไปส่งฉันที่โรงพยาบาลคือพี่แจ๋ม ซึ่งมาถึงเหล่าหมอๆก็กำลังยกของขึ้นรถบัสกันพอดี ดูสบายใช่มั้ยคะ...สบายแค่เส้นทางกรุงเทพเชียงใหม่เท่านั้นแหละ ไปถึงตัวอำเภออมก๋อยเราต้องเปลี่ยนรถ
อาจเป็นรถกระบะสองแถวที่ปีนขึ้นเขาได้ หรือรถคันสูงล้อใหญ่ๆ เฮ้อ...แค่นึกก็เหนื่อยแล้ว
"ขอบคุณค่ะพี่แจ๋ม อีกสิบวันเจอกันนะคะ" ฉันรับเป้จากแม่บ้านและกล่าวขอบคุณ แต่สายตาแม่บ้านของฉันมองทะลุไปที่กลุ่มหมอหนุ่มข้างหลัง
"อูยยยย พี่ไปด้วยได้ไ
