หลังจากที่ศึกษากันลึกซึ้งความสุขฉันก็แทบจะล้นอกออกมา ช่วงนี้ฉันค้างที่คอนโดบ่อยขึ้นเพื่อได้ใกล้ชิดหมอธันวา
ถามว่าใกล้ชิดแบบไหนน่ะเหรอ? ก็อย่างน้อยๆฉันหลอกเขาขึ้นห้องได้บ่อย ออกไปดักรอที่โรงพยาบาลก็ง่าย แตกต่างจากที่บ้านที่โดนจับตามองอยู่ตลอด ซึ่งความสัมพันธ์ของเราพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะออกไปกินข้าวช่วงพักเที่ยงก็ไปกันเกือบทุกวัน
แล้วอีกอย่างที่ชัดเจนสุดๆคือ ระหว่างที่เดินนั้น....มืออุ่นของเขาชอบกุมมือฉันไว้
"กลัวทิชาหลงเหรอคะ?" ฉันหันไปถาม ตอนนี้เรากำลังไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารใกล้ๆโรงพยาบาล
"เปล่า อยากให้คุณมั่นใจเวลาอยู่ข้างๆผม" มั่นใจ?
"ทิชาไม่ได้รู้สึกประหม่าอะไรนี่คะ พักนี้อาการพวกนั้นแทบจะหายไปด้วยซ้ำ"
"ไม่ใช่ผมหมายถึง....มั่นใจว่าผมไม่ได้มีใครนอกจากคุณ" ฉันหยุดเดินกระทันหัน และมองหน้าคุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้ก็ดูเขินไม่ต่าง ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบทำให้ฉันใจเต้นจัง ถ้าเขาพูดแบบ
