"และผม...ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับใครด้วย" "พูดกับทิชาได้ค่ะ เหนื่อยมั้ยคะ? ระบายออกมาได้" ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น ทำเหมือนว่าเก่งให้คำปรึกษาคนอื่นได้ แต่กับตัวเอง....จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว จนมือฉันที่ถูกจับออก...ขยับเข้าไปกุมมือหมอธันวาอีกครั้ง รอบนี้ไม่ได้อยากล่วงเกินนะ แต่อยากให้เขาอุ่นใจขึ้น แต่ทว่ามันต่างไปจากเดิม มือใหญ่ที่เคยปฏิเสธนั้นกอบกุมแล้วบีบมือฉันเบาๆ "ขอบคุณครับ" เขินจัง เสียงทุ้มๆมันชวนสยิวชะมัด "ยินดีค่ะ แต่ไหนๆก็ดึกแล้ว...เรามานอนคุยกันมั้ยคะ คุณหมอจะได้เล่าให้ทิชาฟัง บ่นได้สบายๆ คิดว่าทิชาเป็นหุ่นยนต์ก็ได้ค่ะ" หมอธันวามองฉันด้วยสีหน้าตกใจ แล้วปล่อยมือฉันทันที "คุณ...จะนอนกับผมเหรอครับ?" ฉันพยักหน้ารัวๆ "ค่ะ ไม่ได้เหรอ?" "ไม่ได้ครับ เดี๋ยวผมไปส่ง" บอกแค่นั่นก็ลุกขึ้นพรวดไปหยิบกุญแจรถ จนหญิงสาวข้างในล่อนจ้อนรีบลุกขึ้นไปจับแขนไว้ "เดี๋ยวค่ะ ทิชาสัญญา...ทิชาจะ