"และผม...ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับใครด้วย"
"พูดกับทิชาได้ค่ะ เหนื่อยมั้ยคะ? ระบายออกมาได้" ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น ทำเหมือนว่าเก่งให้คำปรึกษาคนอื่นได้ แต่กับตัวเอง....จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว
จนมือฉันที่ถูกจับออก...ขยับเข้าไปกุมมือหมอธันวาอีกครั้ง รอบนี้ไม่ได้อยากล่วงเกินนะ แต่อยากให้เขาอุ่นใจขึ้น แต่ทว่ามันต่างไปจากเดิม มือใหญ่ที่เคยปฏิเสธนั้นกอบกุมแล้วบีบมือฉันเบาๆ
"ขอบคุณครับ" เขินจัง เสียงทุ้มๆมันชวนสยิวชะมัด
"ยินดีค่ะ แต่ไหนๆก็ดึกแล้ว...เรามานอนคุยกันมั้ยคะ คุณหมอจะได้เล่าให้ทิชาฟัง บ่นได้สบายๆ คิดว่าทิชาเป็นหุ่นยนต์ก็ได้ค่ะ"
หมอธันวามองฉันด้วยสีหน้าตกใจ แล้วปล่อยมือฉันทันที
"คุณ...จะนอนกับผมเหรอครับ?" ฉันพยักหน้ารัวๆ
"ค่ะ ไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้ครับ เดี๋ยวผมไปส่ง" บอกแค่นั่นก็ลุกขึ้นพรวดไปหยิบกุญแจรถ จนหญิงสาวข้างในล่อนจ้อนรีบลุกขึ้นไปจับแขนไว้
"เดี๋ยวค่ะ ทิชาสัญญา...ทิชาจะ
