ฉันพยายามตั้งใจฟัง ฟังจนได้รู้ว่ามันไม่ใช่เสียงหัวใจตัวเอง และเมื่อเขาพยายามขยับตัวหนี ฉันก็ทำทีบิดขี้เกียจนอนเบียดเขาอีกครั้ง
ร้ายมั้ยล่ะ!
"อื้อ~ กอด กอดหน่อยทิชาหน่อยค่ะคุณพ่อ ทิชาหนาว"
"ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย" ฉันไม่ตอบหรี่ตามองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแทน จนเห็นแขนของหมอธันวาค่อยๆยกขึ้น และเขาก็สวมกอดเข้าที่เอวฉันเบาๆราวกับไม่อยากให้ฉันรู้ตัว
แต่มันไม่พอไงคะ...ฉันต้องการมากกว่านี้
ฉันจึงพลิกตะแคงหันไปอิงแอบที่อกเขาอีก ก่อนที่จะทำทียกแขนกอดกลับ แล้วเงยขึ้นสูดกลิ่นหอมๆจากกายผู้ชายเต็มปอด
ฟื๊ด~
ชื่นใจ วันนี้คุ้มมาก...
งั้นขออีกทีแล้วกัน กอบโกยไปหนักๆเลย
"คุณตื่นแล้วล่ะ ผมรู้" ฉันชะงัก แล้วนอนตัวขดเหมือนเดิม ว่าแต่รู้? ทำไมยังกอดฉันอยู่ล่ะ
"ยังค่ะ ทิชายังไม่ตื่น"
"ตื่นแล้ว กลับบ้านเถอะครับ" ไม่มีทาง
"ใจร้ายจัง ทิชายังง่วงอยู่เลย ขอทิชานอนอีกสักงีบนะคะ นะคะ" ฉันบอกเขาทั้งที่ตัวเองย
